Lesbók Morgunblaðsins - 28.11.1965, Blaðsíða 12

;
ÍNORÐRI
ogSUÐRI
Hvar stöndum við í baráttunni,
bræður mínir og systur?
Hvorum megin víglínunnar,
vonds eða góðs?
Til svars við þessum spurningum
er sprottinn lítill kvistur;
á honum blómgast sögukorn
fært í línur ljóðs.
★
Undir kofagafli lágum
hniprast svartur sveinn og grætur;
— er það svöngum döpur fró.
Hann er úrvinda og magnlaus
með ósköp granna fætur
og augu stór og sljó.
Úti í skólagarði þekkum
stendur státinn hvítur drengur
og stýfir úr hnefa brauð.
Hann er frjálslegur og glaður
og í góðum klæðum gengur;
hann gnístir engin nauð.
í svip hans færist undrun,
líkt og komi babb í bátinn,
— og brosið deyr um leið.
En áður nokkurn varir
hann áttar sig og kallar:
Hæ, ekki að gráta meir.
Nú leggur hann við hlustir,
því hann heyrir bróðurgrátinn
um höf og löndin breið.
Og heim hann fer og segist
gefa eigur sínar allar:
Því við erum bræður tveir.
Ei hann lætur sitja
við orðin tóm sá drengur,
— nei engin hætta á því. i
Bróðir hans í Suðurálfu
svelta skal ei lengur.
Hann senn mun brosa á ný.
Já börnin eru góðlynd
og þeim gjafmildari enginn,
ef þeim gæfan djásn sín fal.
Við berum lengi í minni
bjarta og svarta drenginn.
Þeim blessun fylgja skal.
★
Hvar stöndum við í baráttunni,
bræður mínir og systur?
Hvorum megi» víglínunnar,
vonds eða góðs?
Þeim spurnum svarar hrokkinkollur
hungraður og þyrstur,
— snáðinn sem varð brumknappur
þessa litla ljóðs.
Baldur Pálmason.
(Flutt á samkomu í Háskólabíói 17. nóv.,
sem haldin var til ábata fyrir
Herferð gegn hungri).
- Vilhjálmur
Framhald af bls. 11.
táknaði þetta gólfflöt, sem var 18 fet I
þvermál. Húsfð var nógu stórt til að
rúma 40 manns, sem stóðu umhverfis
fimm feta dansrými í miðjunni.
Okkur var sagt, að lífskjör Kopar-
Eskimóa hefðu verið kvöpp síðustu ár-
in. og þótt forfeður þeirra hefðu oft dans-
að og átt margar trumbur (eina hljó'ð-
færi Eskimóa), hefðu þeii dansað sjald-
an síðustu árin og ættu aðeins eina
trumbu eftir.
Meðan mennirnir voru að leggja síð-
ustu hönd á danshúsið, fór einhver eftir
trumbunni, og ung stúlka söng við undir-
leik á hana. Hún handlék hana eins
og bjöllubumbu og lék allt öðru visi
á hana en siður var vestrænna Eskimóa.
Söngvarnir voru einnig frábrugðnir.
Hún söng þá á hrífandi hátt. Einn söngv
anna var með hrynjandi, sem mér
fannst svipa til fornra, norrænna kvæða.
Stúlkan, sem söng hann, var óvenjulega
björt af Eskimóa að vera og hafði langa
fingur, sem ég hafði aðeins sé’ð hjá
kynblendingum í Alaska.
Hátíðahöldin héldu áfram allan síðara
hluta dagsins. Enginn dansanna var eins
og þeir dansar, sem förunautar mínir
þekktu frá Alaska eða Mackenziesvæð-
inu, en þó voru þeir nokkuð líkir. Fas
dansendanna var mjög mismunandi.
Margir dansanna fóru fram, án þess að
menn hreyfðu fætur sína, og var þá
aðeins um bolfettur og handapat að
ræða. Stundum söng dansarinn eða
mælti af munni fram eða rak upp óp
hvað eftir annað. í öðrum þagði dans-
arinn.
Um þetta leyti árs — um miðjan mal
— var bjart allan sólarhringinn. Samt
neyttu menn þriggja máltíða á dag með
nokkuð reglubundnum hætti. Þegar
dansinum var lokið um klukkan átta una
kvöldið, tilkynntu konurnar, að kvöld-
verður væri tilbúinn. Eftir kvöldverð
sat ég um tima og talaði við húsrá'ð-
anda og konu hans og einn eða tvo
gesti. Þegar ég fór heim, fylgdu allir
mér þangað. Ýmsir aðrir voru þar fyrir,
eins og kvöldið áður. Þeir höfðu aðeins
stutta vfðdvöl. Klukkan ellefu hafði síð-
asti gesturinn boðið góða nótt og fyrsta
heila deginum okkar meðal steinaldar-
mannanna var lokið.
— Fífldirfskulegt
Framhald af bls. 9.
inu og út frá því aftur, en
sveigðu svo með hraðari
vængjatökum að suðurenda þess.
Þetta hringflug endurtóku þeir hvað
eftir annað, þar til annar settist í skoru
ofan til um mitt bergið. Um leið sá ég
á hvítan koll upp fyrir grasbrúsk, er
fýlsungi teygði fram gogginn í átt til
föður eða móður.
Nú var það svo með okkur strákana
í Hverfinu, að við máttum ekki sjá
fýlsunga. Þá greip okkur bókstaflega æöi
eða rann á okkur berserksgangur. Ef
fýll sást setjast einhvers staðar voru
strax hafin feikileg kapphlaup. Það var
barizt um að verða fýlakóngurinn. Þessi
keppni var háð á öllum vígstöðvum i
fjallinu og brekkunum neðan undir
hömrunum, á engjunum, leirunum og
fjörunum í kringum Dyrhólaósinn og á
sjálfum ósnum.
mt að gat margt spaugilegt gerzt í
sambandi við þessar veiðar, t. d. var það
í frásögur fært, er fólk var á engjum,
að ein kaupakonan þurfti að bregða sér
frá. Hún hafði hvítan skýluklút á höfði,
eins og þá var venja. Hún hafði tyllt
sér niður á bak við uppistöðugarð, svo
aðeins sást á hvíta skýluna. Einum ung-
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
39. tbl. 1965