Lesbók Morgunblaðsins - 09.01.1966, Blaðsíða 3

Samvizka
r beggia
Eftir Ingu Birnu Jónsdóttur —

1\MEN.
Litla kirkjan fylltist af þögn —
djúpri og þægilegri þögn. Hér er engu
við að bæta. Löngu og góðu lífi Önnu
Mai-íu Jónsdóttur er lokið jafn hávaða-
laust og því var lifað alla tíð.
Kirkjudyrnar standa opnar. Haust-
golan er dálítið bitur og konurnar, sem
halda nú heim að afstaðinni jarðarför-
inni, sjúga upp í nefið og vefja sjölin
þétt að hálsinum.
Hinn eftirlifandi eiginmaður, Klem-
enz, gengur út í morguninn. Hann segir
ekkert en brettir upp kragann og sting-
ur höndunum í vasana. Augnaráðið er
fjarrænt. Hann gengur niður brekk-
una og áfram, út úr þorpinu þar til
hann hverfur á milli hólanna við þjóð-
veginn.
mt orpsbúum fannst bara verst að
hann kom ekki aftur. Hann var eini
skósmiðurinn í plássinu og átti auk.
þess alltaf tóbak, þegar hart var í ári.
En auminginn! Hann hlaut að hafa
ruglazt af sorg. Þau voru svo sam-
rýmd.
Menn fóru út að Ási til þess að spyrja
um hann. Pósturinn var beðinn um að
grennslast um hann sunnan heiðar.
Hans var leitað vítt og breitt, en allt
kom fyrir ekki. Það var rétt eins og
hann hefði gufað upp. Var látið heita
svo að Gvendur smiðs tæki að sér að
halda eigum Klemenzar við gegn því að
búa í húsinu, ef einhverjir erfingjar
gæfu sig fram.
Árin liðu svona hvert af öðru — á-
reynslulaust og viðburðalaust í litla
þorpinu. Gvendur smiðs var raunar ó-
mögulegur skósmiður en betra var að
nota hann til þess að bæta skófatnað
en að láta hann slangra um aðgerða-
lausan. Að hann hefði rænu á að eiga
tóbakskorn í harðæri var af og frá.
Ýmsum fannst staðurinn setja niður
við hvarf Klemenzar og miðuðu tíma-
tal sitt við þann dag.
vo var það einn fagran sunnu-
dagsmorgun að þorpsbúar gengu í
sinni venjulegu halarófu niður brattan
stíginn frá kirkjunni að einhver kallaði:
„Sjáiði, er þetta ekki Klemenz?“
Utan frá hólunum bárust blísturstón-
ar. Með hendur í vösum og eins og
ekkert hefði í skorizt kom hann gang-
andi, bauð góðan dag og gekk rakleitt
til húss síns og þar inn.
Daginn eftir var allt eins og áður.
Klemenz stóð með þétta röð af nögl-
um milli varanna og gerði skó. Gvend-
ur greyið varð að slæpingja öllum til
angurs og óþæginda en við því var svo-
sum ekkert að gera.
Tíu ár liðu í friði og spekt. Stöku
sinnum fylgdi smálögg af brennivíni
tóbaksskammtinum frá Klemenzi. Ylur-
inn frá honum náði sumum alveg inn
að hjartarótum. Hann var sannarlega
höfðingi og bæjarprýði.
Svo kom röðin að honum að deyja.
Hann hlaut kyrrt andlát og friður
hvíldi yfir líkinu. Presturinn jarðsöng
hann og minntist velgjörða hans.
N>
I ú var ekki um annað að ræða
en Gvendur tæki við á ný og gekk það
vandræðalaust af hans hálfu.
Eitt kvöld er hann sat á rúmstokkn-
um og ætlaði að fara að segja bænirn-
ar sínar áður en hann færi að sofa, rak
hann augun í þykka bók uppi undir
lofti ofan á bókaskápnum. Hann vant-
aði hvort sem var eitthvað til að glugga
í áður en hann færi að sofa og tók því
Framhald á bls. 6.
lAimW'"i '\t'
r;Æ •: v
Þffk-d
mm
Skipstjórinn
Eftir Torfa Sveinsson
Hann undi sér aldrei í landi,
en elskaði hafsins straumaköst;
á siglfirzku síldarskipi
hann sigldi frá Horni að Langanesröst.
'
Hann brosti að ógnandi báru,
en bölvaði logni og sléttum sjó,
og gleðin var aftur í öndvegi sett
ef óveðursskugga úr hafinu dró.
Hann sigldi til Siglufjarðar
með sökkhlaðið skip úr hverjum túr.
i En gengi’ hann í land var hann grettur
og grimmur á svip eins og fangelsismúr.
Hann forsmáði flestar konur
og forðaðist þær eins og heita glóð.
Brennivín hressti hugann betur
og hjálpaði hvernig sem dæmið stóð.
Svo hélt hann aftur á hafið
í húminu burtu frá sofandi strönd;
hann stóð við stýrið og spýtti,
og starði á sokkin minningalönd.
Þar sá hann ennþá í anda
unga stúlku sem hét honum tryggð,
rændi hann gæfu og gengi,
giftist og flutti í aðra byggð.
Eftir það sífellt um sæinn
sigldi hann skipinu, þögull og fár,
aflaði betur en aðrir,
úfinn á skegg og hvítur á hár.
Hann undi sér aldrei í landi,
hann elskaði hafsins straumaköst.
Með siglfirzku síldarskipi
hann sökk í Langanesröst.
9. janúar 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3