Lesbók Morgunblaðsins - 13.02.1966, Page 8

Feðgarnlr við hreindyrstarfinn i husbondaherberginu. Riffillinn, sem Sverrir heldur a, er af gerðinni Sako cal. 343,
en með honum skaut hann tarfinn.
Við sjáum hana varla
fyrir „Sdlinni"
ISLENZK HEIMILI
K étt fyrir sunnan Sund.laug Vest-
udbæjar (hefur á síðast’liðnum tveimur
árum risið lítið einbýlishúsa'hverfi og
'þar er hvert húsið öðru fallegra. Gatan,
sem heitir Einimelur hefur enn ekki
verið malbikuð og iþegar við komum
þangað um miðaftansleytið nú á dögun-
um þunftum við að stikfla á mill'li forar-
poliana, annars áttum við á hættu að
'bera aur og annan ólþrifnað, sem hús-
mæðrum er ávallt svo uppsiga við inn
á faileg teppin. En hvað um það við
ætluðum ekíki að spegla okkur í poiiun-
um, heldur sk'oða eitt hinna fallegu
heimila sem þarna eru, heimilið að Eini-
mel 14.
Að Einimel 14 húa hjónin Áslaug og
Sverrir Söheving Thorsteinsson, jarð-
fræðingur, ásamt þremur börnum sin-
um, _ Þ'orsteini 13 ára, Brynhildi 12 ára
og Árna þriggjá ára.
Þegar inn er komið verður manni
strax ljóst, að húsráðendur eru smekk-
vís og 'hafa einkar næmt auga fyrir
listrænum hlutum, Við göngum fyrst
ti'l stofu, þar sem á gólifum eru þrjú lit-
fögur persnesk teppi, og á veggjum fög-
ur listaverik og ber þar mest á tveimur
málverkum, „Ailmannagjá“ eftir Kjar-
vál og „Sigríður Eyjafjarðarsól“ eftir
Tryggva Magnússon, Sýnir myndin þá,
er þeir bræður flytja Sigríði á brott með
sér, ríður hún í söðli og hefur krókfald
á höfði. — Þessi, segir Sverrir og bend-
ir á málverk Tryggva, er augasteinn
allra á heimilinu. Hún er eins konar
enfðagóss frá foreldrum mínurn, eins og
raunar Kjarvalsmyndin líka og þó
að við séum mög hrifin af Kjarvals-
málverkinu og þyki vænt um
það, má nærri segja, að við sjáum það
ekki fyrir „Sóilinni".
— Hiver teiknaði húsið?
— Það gerði Sfkúili N'ordahl, arkitekt,
íkunningi minn, segir Sverrir og held-
ur svio áfram — eins og þið sjáið er
húsið ákaflega einfalt í gerð sinni. Það
er enginn vandi að gera flókin hús, en
hins vegar mun erfiðara að gera hús, sem
einkennist af eintfaldleik. Þetta hús er
byggt í L og er enginn veggur í því
steyptur, nema útveggirnir. Allir inn-
veggir eru smáðaðir af tengdaföður mín-
um Sigursteini Árnasyni og raunar alilt
tréverk llíka. Þó eru noklkrir veggir
hlaðnir úr vikri eins og veggir við eld-
hús og bað.
— Hive lengi hafið þið búið hér?
— Við erum búin að vera hér í rúmt
ár, segir frú Áslaug, og erum satt að
segja rétt að 'byrja að rata um ibúðina
það tekur alltaf svolítinn tíma að stað-
festast, alltaf virðist eitthivað vera eftir
að gera ö.s.frv.
Upp úr sbofunni og inn í borð-
stofuna eru tvær tröppur. Þar á vegg
hangir lítil tílómamynd eftir Kristánu
Jónsdóttur og er hún gjöf frá
Áslaugu til Sverris, er hún færði hon-
um þá, er hann varð þrítugur.
— Úr því að þið minnist á þessa
mynd, segir Sverrir þá hefðuð þið ef til
vill gaman af að sjá litla mynd, sem
ekki lætur mikið yfir sér, en er þó
nok'kuð sikemmtileg, en það er penna-
teikning eftir Mugg eða Guðmund Thor-
steinsson. Hana gaf Kristín Jónsdóttir
okkur, þegar blómamyndin var keypt.
(Hún hafði staðið í ' brófaskriftum
við Mugg og hafði faann rissað
myndina á brófið. Skemmtileg
pennateikning. Aftan á ramman er
svo límt umslag og í því er bréfið,
svona eins og ti'l staðfestingar sögunni.
Við enda borðstofunnar og við stig-
ann niður í ikjallarann er króikur,
sem kallaður er baðstofa, þar sem
frúin segir að fjölskyldan eyði
mörgum stundum, bæði við dagblaða-
lestur og annan lestur, þar hlusti hún á
útvarp og þar grípi hún, frúin, stundum
í saumadótið sitt. í glugganum eru
gróskumiklir kaktusar og við höfum oi'ð
á, hve fallegir þeir séu.
— Já, segir Áslaug, blóm vaxa og
dafna svo vel hér í húsinu. Það er ekki
af því að ég sé svo nostursöm við þaiu,
segir hún svo af Mtil’Íæti.
— Það er af því að þú talar svo vel
við þau á morgnana, segir þá
xnaður hennar og brosir. Og állir brosa.
N
JL ’ iður í kjaillarann, sem þó er eins
(kionar jarðhæð liggur opinn stigi, sér-
staklega skemmtilegur. Yfir stiganu'm
hangir málverk eftir Svein Þórarinsson,
af Þingvöllum, einkar fagurt. Þegar
komið er niður stigann er þar rúmgóður
skáli og í honum miðjum stórt borðtenn-
isboi'ð, seim á er rafmagnsjárnbraut. Þar
una strákarnir sér vel og láta lestina
leika listir sínar. Þar á vegg hangir lít-
il mynd, sem móluð er af unnustu von
Knebels, ungs jarðfræðings, sem fórst
við Oskjuvatn. Sýnir myndin Herðu-
breið og Lindalhraun.
—• Þennan hlut keypti Ikunningi minn
fyrir mig á uppboði. Hann tók eftir
myndinni og bjóst við því að óg hefði
gaman atf henni. Þrír Þjóðverjar komu
hingað sumarið 1907 til þess að
rannsaka jarðfræði íslands og tveir
eiga ekki afturkvæmt Asikja gleypti
þá. Næsta sumar kemur svo unn-
usta von Knebel, Ina von Grumfo-
kow hingað ásamt ungum jarðfræðimgi
til þess að leita að unnusta sinum, en.
leit hennar bar engan árangur. Nokkru
síðar giftist hún svo þessum unga jarð-
fræðingi, sem hét Hans Reck og reit
góðar bækur um ísland og Öskju.
Og nú erum við komnir að húsbónda-
herberginu, sem er inn af skiálanum. Þar
opnast okkur nýr heimur, heimur nátl-
úruifræðingsins og þar væri unnt að
dvelja stundum saman og sá væri skrít-
inn, sem gæti látið sér leiðast þar.
— Ja, það er eins gott að ég sé eíkkl
„Sigríður Eyjafarðarsól“ eftir Tryggva Magnússon
8 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
13. febrúar 1968