Lesbók Morgunblaðsins - 13.02.1966, Síða 9

tmeð söfnup.ardellu eins og maðurinn
minn, segir Áslaug og brosir.
— HJér sjáið þið fiðrildasafn frúarinn-
ar, segir Sverrir og sýnir okkur gler-
íkassa fulllan af alfls konar fiðrildum Ihag-
anlega raðað á títuprjóna.
— í»ví ertu nú að Ihampa þessu, sem
ekkert er, segir frúin. Ég tíndi þetta
mér 'ti’l dundurs fyrir utan hiúsið, þar
sem við bjuggum meðan Sverrir var að
stúdera, en það er lílka orðið langt síðan.
Veggurinn andspænis dyrunum er
þakinn bókum.
— JÞetta er svona árátta, sem mað-
ur erfir frá föðurnum, segir Sverrir og
ibrosir. Flestar eru bækurnar um náttúru
tfræði, eða jarðfræði og þá lílka ferða-
Ibœkur ýmislegar.
1 einu borninu er arinn, hlaðinn úr
lípariti úr Skarðslheiði. Á veggnum við
arininn er glæsilegur uppstoppaður
Ihaus af ihreindýrstarlfi, og á gól’finu
tfyrir neðan hann er gamall myllusteinn
úr Skagafirði og hjá honum liggur göm-
ul reizla með steinlóði, sem Sverrir
tfann á Karlsskála við Reyðarfjörð og
er greipt í steinlóðið ártalið 1885 og
Sv. St. Þannig er unnt að telja áfram
og má æra óstöðugan.
Bkki eru allir hlutir þó innlendir í
safni Sverris. Þar má sjá færeyska
grindhvalsifæru, Lappaskó, grænlenzka
arnarkló o.m.fl. Þá á hann Iheilt skinn
af skandinavískum jarva.
—Skinnið af jarvanum er ákaflega
verðmætt, segir Sverrir. Þegar ég var að
lesa jarðlfræði úti í Sviþjóð lagði ég
inn pöntun í skinnaverzflun á svolitl-
um bút af jarvaskinni, sem ég ætlaði
að setja á anorakinn minn, vegna þess
að ékkert skinn henntar betur til þess,
(þar eð það héflar ekki við hitabreyt-
ingar. Svo leið og beið og afldrei heyrð-
ist neitt frá verzluninni, þangað ti’l
Bkömmu fyrir heimför okkar hringdi
allt í einu, einn góðan veðurdag, verzil-
unarstjórinn og sagði, að þeir hefðu
ffengið heilt skinn, sem þeir vildu ekki
Eneiða í sundur, en etf ég vildi fá það
í heilu lagi, þá gæti ég það. Maður
var nú orðinn blankur á gjaldeyrinn
Krakkarnir, Þorsteinn, Arni og Brynhildur í „baðstofunm“.
13. febrúar 1866
Séð úr stofunni upp í borðstofuna.
auðvitað, en einlhvern veginn tókst mér
þú að eignast skinnið, en á anorakkinn
tímdi ég ekki að setja það. Notast mað-
ur því bara við hundsskinn.
— Er ekki jarvinn mjög grimmt dýr?
— Jú, segir Sverrir, þegar um hrein-
dýr er að ræða er Ihann annar
af tveimur grimmustu rándýrum Norð-
urlanda, en hitt er úlfurinn. Þó er mun-
ur á, hvernig þessi dýr róðast á bráð
sína, jarvinn stekkur úr leyni á ihana, en
últfurinn hleypur hana uppi. Þessir tveir,
(Ljósmyndir Sv. Þorm.)
Húsmóðirln t eídhúslnn. 1 skápnum eru liiu sikemmtilegu ílát, sem Hedi
Guðmundssim hefur gert.
úlfurinn og jarvinn, gera Löppunum
mikinn óskunda.
— Einu sinni kynntist ég Lappa, hefld-
ur Sverrir áfram, sem var (hreinræktaður
veiðimaður. Hann elti einu sinni últf á
fjórða sóilarbring, áður en honum tókst
að granda honum. Var það einungis
spurning um, hvor þyrfti meiri hvíld,
sem réði úrslitum. Já, mér finnst Lapp-
arnir vera atlhyglisvert fó'lik og ég hefi
altaf dáð bæði Lappa, Eskimóa og aðra
ibúa nyrztu breiddargráðanna fyrir fufll-
ikomna aðlögunarbæifileilka við erfiðustu
l’íflsskilyrði.
k? verrir sýnir okkur nú fljósmynda-
safn sitt. Hann hefur ferðast mi'kið um
landið, enda felst það í starfi hans, en
hann vinnur að því að kort'leggja al'lar
ofaníburðar- og byggingaefnanómur
landsins. Á hann því ljósmyndir hvaðan-
æva af landinu og það allt libmyndir.
Sverrir segir okkur, að myndirnar séu
uim sjö þúsund að tölu og það liggur
við að okkur sundli. Það hlýtur að
taka tíma að skoða afllt safnið.
— Alilt eru það nú ekki landsflags-
myndir. Ætli fimmtungur myndanna sé
Framihald á bls. 1'2.
■LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9