Lesbók Morgunblaðsins - 13.02.1966, Blaðsíða 15

ungar undir móðurvæng, undir dún-
sængunum; vöknuðum soltnir, létum
ríkt árverðarborð ihroðið eins og við
værum víkingar og hefðum síbyrt
gömlum erfðafjanda hlöðnum auði frá
Ophir. Þutum svo af stað. Féll nú litli
'bróðir úr lest af reiðsting og linaði
ekkert, þó Sandfellingar dreyptu á
hann hinu dýrlega hvannarótar-
brennivíni sínu, sem oss, er hraustir
vorum, gazt lostgætlega að. Séra
Bergur, með sínu einhverju efnileg-
asta lífsafkvæmi, Brynjúlfi, fjörugum
dreng, reið með okkur upp á móts við
Þingmúla, því prestinum þar vildi ég
með engu móti gjöra ónæði, með því
þurrkur var og báðar konur hans sjálf
sagt vant við látnar, og enda þó
hvolfihríð liefði verið, þá hefði ég
verið allt eins ófáanlegur til að ónáða
hans bigamistu velæruverðugheit.
Fót fyrir fót gekk ferðin í slitrings
rigningu yfir Breiðdalsheiði, unz
komið var að Þorgrímsstöðum, og þar
lagðist sá litli fyrir, setti ég hann í
heitt fótabað, lét hann svolgra heitt
vatn og sofa einn tíma. Vaknaði hann
síðan hressari lítið, og gekk ferðin
enn fót fyrir fót að Höskuldsstöðum,
og var þar hvilt um nóttina. Þórunn
var hin brattasta, þó hún væri ferða-
móð og ferðastirð. Eftir væra nótt var
lagt af stað daginn eftir, og var sá
litli nú alhraustur. Veðrið var fagurt,
dalurinn breiður, fjöllin dalklofin á
báðar hliðar, engið breitt og kafloðið,
kýrnar á miðjar síður að háma í sig
störina, áin í óða-önn að brjóta af sér
bakkana í straumbugunum, fólkið í
kappi að slá túnin — og gat ég ekki
láð því, þó það stæði fram á orf og
hrífur rétt þá stundina, sem höfð-
ingjaliðið brunaði fram hjá og jódyn-
urinn hristi land, eins og þar væri
kominn svo sem eins og svolitill dag-
ur Drottins. Það sást seinast til Magn-
úsar að hann, mackintossinn, yfir-
kápan og hrossið, hurfu út í loftið
yfir aurana fyrir ofan Eydali, og
spurðist það næst af flugdrekanum,
að hann var í faðmi afa síns — hrausts
og glaðværs — inni í Eydalabaðstofu.
Þú mátt eiga vissa von á mér í
haust, annað hvort þann 29. eða 30.
september.
Þinn elskandi mágur.
Eiríkur Magnússon.
Cambridge, 27. okt., 1887.
Elskulega Tóta min!
Hárið, sem datt af þínum saklausa
kolli hefi ég nú látið syndugan hár-
skera setja í fléttur. Bkki get ég
ábyrgzt, hvernig það er gjört, því þar
á hefi ég ekkert vit. En lifandi í von-
inni og heitur í bæninni bíð ég þeirr-
ar stundar að frá þér heyrist, hvort
brosandi þú hafir lyft stássinu úr gröf
geymslunnar upp í dagsins ijós eða
með vellandi tárum óánægjunnar
dembt því í hana aftur og sungið það
niður að eilífu. Ekki get ég heldur
átoyrgzt, hivort eitt eða fleiri hár kunni
að hafa glatazt. Ég get aðeins látið
mína sorg í ljós, ef enda svo mikið,
sem hári næmi, týndist af þvi, sem
einu sinni var Guðsmyndin Þórey
Jónsdóttir öll; og það þessu hári, með
þessum lit, sem ítalir gæfu fyrir þre-
falda vigt í gulli til að geta fengið það
til að gróa á italskri hauskúpu.
Eg hefi ekkert að segja í fréttum
nema það, sem eru engar fréttir, að ég
lifi, dreg andann og umgengst enn
menn fyrir mold ofan, það er að segja
í líkamanum, í andanum er ég allt
eins oft hjá þeim dánu eins og þeim
lifandi og oft mér til meiri skemmt-
unar og gagns. Ég sit heima dag eftir
dag og reyni að hafa úr mér kvefhæs-
ina, sem ísloftið í sumar festi — og
er hræddur um óuppslítanlega — í
minu breiða brjósti; en hás er ég, og
hás held ég (að) ég ætli að verða það
sem eftir er. Það er mér hin mesta
hugraun, því ég þekki engan hlut,
sem náttúrugáfu má nefna, sem yndis-
legri eign sé í en í góðri rödd, einkum
þegar maður hefir, eins og ég hefi,
meira yndi af söng en flestu öðru,
er fært verður á lista lífsins skemmt-
ana. É^ veit ekki, hvað ég á til að
gjöra. Ég geng að píanóinu og reyni
að raula eitthvert gamalt uppáhalds-
lag eða að læra nýtt; stekk svo jafn-
ast bálreiður upp, þegar ég ekki get
fengið fluttan hljóm eftir gömlum
vana í F eða G, sem ég tók svo létt
einu sinni. Svo bætist nú hér við að
litli bróðir er lasinn, þó ég treysti því,
að það verði ekki lengi, né sé neitt
alvarlegt enn sem komið er. Það er
kuldahrollur, höfuðverkur, víma og
matleiði. —
Einir skröltum við í kofanum, og
þykir Magnúsi tómlegt, en mér
skemmtilegt, því ég er mikið fremur
einverunnar en margmennisins mað-
ur, þó ég geti líka verið með í marg-
menni, ef á liggur. Ég hefi þó sent
sitthvað út til prentunar síðan ég
kom heim, enda beið mín margt, sem
á lá, og þegar maður hefur margt fyr-
ir stafni sem höfuðáreynslu þarf með,
þá er bezt að hafa sem fæst af þessu
hataða mannkyni í kringum sig. Hug-
myndir og hugsanir flýja mannþröng-
ina; þær eru eins og englar Guðs,
þær sveima þéttast í einverunnar
tómi, og þar fær andinn helzt höndlað
þær. Því er það, að ég elska mest
bókasafnið mitt af öllum herbergjum
hússins, því þar get ég verið einn,
einn með hugmyndum mínum, endur-
minningum, sorg, söknuði og innri
gleði. Atlur gangur líifs mins hefir
stefnt að þvi að ýta mér lengra og
lengra út í einveruna, og 'hún hefir
mér oftast meiri huggun búna heldur
en margmennið. Þú skilur ekki þetta
Tóta sem ekki er von. Þú ert ung, og
æskan þráir fjölmenni, og svo vona
ég að þú eigir aldrei fyrir þér að
verða kýtt eins inn í þína eigin þögn
og einverunnar dularfulla tóm, eins
og ég hefi orðið. Það er þeim einum
hent, sem mikið geta borið og borið
það einir.
Ég kann ekki við að sjá þessa blað-
síðu tóma, og þó hefi ég eiginlega
ekkert að fylla hana með, sem ég er
viss um að þér sé nokkur skemmtun
að. Mig minnir ég nefndi við ykkur
kvæði, sem ort voru til min í Reykja-
vík 1882, auk þess sem Steingrímur
orti og prentað var í Isafold, ég sendi
ykkur afskrift af þeim hér með lagða.
Ritgjörð um bankann enn einu sinni
sendi ég Austra, sem ég vona að taki
hana, þó hún taki ekki á landshöfð-
ingja með flöjels glófum. Mynd af
mér, sem nýlega er tekin, vona ég að
geta látið fylgja hárinu af þér, þó
hún sé ekki komin til mín enn.
Ég vona, að þið séuð þegar búin að
frétta af mér, því ég sendi um daginn
móður þinni bréf með Miaca, sem ég
hélt að sjálfsagt hlyti að ná henni og
hefir víst náð. Ég fer því ekki út í það
að senda þér neina ferðasögu af sögu-
legri ferð með Thyru, þar sem ekki
var nokkur munnur með, sem maður
gæti haft skemmtun af að tala við.
íslenzkir kaupmenn og danskir kap-
teinar eru ferfætlingslega ófróðar
skepnur nema um vöruprísa sem
geta verið fróðlegir í svipinn, en
verða dauðlega leiðinlegir, þegar ekk-
ert heyrist annað. Það er eins og að
maula smjörlaust svartabrauð. Berðu
nú öllum ástvinunum kærstu kveðju,
og þiggðu sjálf andans einlæga koss
frá elskandi bróður, Eiríki.
Lbs. 2179—2194, 4to.
13. febrúar 19GQ
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15