Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1966, Síða 15

allt, sem úr sér hafði gengið, og lögðu
mikla alúð við að koma öllu í sem
bezt horf, eins og áður hafði verið,
en á það er minnzt hér að framan.
Þau hjón hafa svo búið í því á sumrin
og þeirra fólk. Á vetrum voru oft hald-
in þar námskeið á vegum kvennasam-
takanna, bæði í saumaskap og mat-
rejðslu.
Vesturálman, þ.e. þjónahúsið, hefir
oftast verið leigð til íbúðar þetta ára-
bil. Þar hafa ýmsir búið um stundar-
sakir, svo sem Haraldur Guðmundsson
frá Háeyri, Guðmuadur Daníelsson,
skólastjóri, og fjölskyldur þeirra o.fl.
Nú hefir Kvenfélag Eyrarbakka haft
það til starfsemi sinnar í nokkur und-
angengin ár.
EGILL HALLGRÍMSSON:
ATHUGASEIVID
ann 8. maí síðastliðinn birt-
ist í Lesbók mjög fróðleg
grein, sem ber heitið „Jarðhiti í
Reykjaneskjördæmi“, eftir Svein S.
Einarsson, verkfræðing. Ætlar
greinarhöfundur, að Jón Þorláksson,
þá forsætisráðherra, hafi fyrstur
manna varpað fram hugmyndinni að
Hitaveitu Reykjavíkur á fundi Verk-
fræðingafélags íslands, haustið 1926.
í þessu sambandi langar mig til þess
að benda á, að í endurminningum Knuds
Zimsens, Úr bæ í borg, bls. 284 og 285,
stendur:
„Snemma árs 1920 kom Sigurjón Pét-
ursson á Álafossi að máli vfð mig, en
hann hafði þá nýverið leitt 'heitt vatn í
verksmiðju sína og tekið það úr upp-
sprettu hjá Varmá........ Erindi Sig-
urjóns var að fá afrennslisvatn úr Þvotta
laugunum, en það ætlaði hann að nota
til fiskþurrkunar. Ég synjaði þessari
beiðni og fór nú að huglefða, hvort ekki
mundi borga sig að leiða Laugavatnið
til bæjarins og nota það til þvotta og
baða ...... varð þó ekki í þetta sinn
úr þvi, að heitt vatn væri leitt til bæj-
arins. En þessi hugmynd átti þátt í því,
að árið 1923 var farið að ræða um að
bora eftir vatni við Laugarnar, og e£
sá árangur færi að yonum, að leiða þá
vatnið til bæjarins og nota það til upp-
hitunar.......
Sumarið 1923 flatarmældi ég, að beiðni
þáverandi borgarstjóra, Knuds Zim-
sens, landssvæ'ðið frá Þvottalaugunum
og niður í bæinn, vegna hugsanlegrar
hitaveitu frá Laugunum, en ég var þá
starfsmaður hjá Reykjavíkurbæ.
Egill Hallgrímsson.
að má með sanni segja, að for-
sjómn hafi sent þessi ágætu hjón,
Halldór og Ragnhildi, á örlaga-
stund, til þess að bjarga þessu
merkilega húsi, því að fyrir það, að það
hefur verið í þeirra eigu, stendur það
enn. Eigendur hinna gömlu verzlunar-
húsa mátu þau ekki að verðleikum,
heldur rifu þau og jöfnuðu við jörðu,
þótt forngripir væru, sum þeirra eldri
en þetta umrædda hús, og hefðu getað
Staðið öldum saman enn.
En hvað nú, hver verður framtíð
þessa merkilega minnisvarða um verzl-
unarhætti fortíðarinnar? Einhvern ör-
Jagaríkasta þáttinn í íslenzku þjóðlífi?
Nú er Ragnhildur látin, en Halldór
lifir í hárri elli. Vonandi er, að af-
komendur þeirra erfi ræktarsemi þeirra
við þennan merkilega forngrip og búi
svo um hnútana, að óhlutvöndum mönn-
um takist ekki að afmá hann.
Jón Jóhannsson:
Seinustu vísui
til Sveius bú Skúleyjum
Hver fer þar á hvítum báti
hvassan flóann einn og sér?
Eins og fugl á flugi glöðu,
fannhvít segl við stjörnu ber.
Ert það þú, minn aldni vinur?
Ertu kannski að flýta þér?
Bíður máski björt í mistri
blómum gróin sólskinseý,
þar sem horfnir frændur fornir
fagna þér í kátum þey?
Fagurt rýkur hvelið hvíta,
hvort sem það verður já eða nei.
Satt er það; um sviðið heima
sorgin gengur léttum skóm:
hér var eftir engu að bíða;
allar leiðir myrkur tóm.
Allt er hverfult yndi stunda,
ellin þylur köldum róm.
Satt er það, að harmblær heima
hugtún manna strýkur létt;
og þó er sem ég sjái sleginn
saknaðsdögg hvem gróinn blett:
í hinzta sinni horfinn vinur
er haganum öllum raunafrétt.
En sigl þú heill í só-lskinsmyrkrið
Sveinn, og bæn mín fylgi þér:
honum eyjan ljóðs míns lifi
langt á bak við dauðs manns sker------.
— Og viltu svo ekki, Sveinn minn, seinna
úr sjávarháskanum bjarga mér?
29. maí 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15