Lesbók Morgunblaðsins - 12.06.1966, Side 15

svona börn færa manni aldrei óblandna
ánægju, en hann þrælaði nú líka eins
og húðarklár allan daginn, meðan önn-
ur börn léku sér. Allir töluðu um þetta
og hneyksluðust en fannst það í raun-
inni ekkert nema sanngjarnt.
Drengurinn hneigði höfuðið og óttað-
ist að hún myndi taka í höndina á hon-
um. Hendur hennar voru svo slyttis-
legar og lyktuðu alltaf af uppþvotta-
vatni eða einhverjum óþverra. Þær
minntu hann á dauðu dýrin á eldhús-
borðinu, íkorna og skógarmýs, sem fað-
ir hans fékk peninga fyrir að drepa, og
stundum var það lítið rádýr með blið-
leg brostin augu og sperrta fætur, eins
og það hefði ekki enn jafnað sig á
undruninni yfir því, að skyndilega var
allt horfið um aldur og ævi. Að vera
skotinn er bara eins og að sofna, sagði
móðir hans, sem sjálf hafði einu sinni
kennt í brjósti um öll þess smákvik-
indi.
Frú Pelersen fór og drengurinn flýtti
sér inn í stofuna. Móðir hans lá í iegu-
bekknum og var þreytuleg, með lolcuð
augu. Ungbarnið svaf í vöggunni við
ofninn.
„Var ég ekki fljótur?" spurði hann
varfærnislega.
ÞRESTIR
Framhald af bls. 6
og létu það aldrei falla á lóðina, eða í
nánd við húsið. Það var eins og fugl-
arnir kostuðu ekki aðeins kapps um að
gæta ýtrasta hreinlætis í hreiðrinu
sjálfu, heldur virtist hreinlætisskyn
þeirra einnig ná til nánasta umhverfis
Og jafnvel lengra.
Hún opnaði hægt augun:
„Ó, ert það þú“, sagði hún, „þú ert
sannarlega góður drengur". Svo féll
hún aftur í mók. Utandyra heyrði dreng-
urinn föður sinn sparka af sér tré-
skónum, hundarnir þutu gjammandi á
móti honum.
Hann stóð og horfði á móður sína
opinmynntur. Hann ætlaði að verða enn-
þá betri og hlaupa ennþá hraðar. Hann
vissi að hann var í skuld við mennina,
en greiddi hana niður með smáaf-
borgunum og af litlum efnum. Bara að
ég yrði bráðum stór, hugsaði hann og
syfjaði af hitanum í stofunni. Hnugg-
inn læddist hann framhjá föður sínum
í litlu anddyrinu og fram í eldhúsið.
Faðirinn kastaði ekki á hann kveðju,
ef til vill sá hann hann alls ekki.
„Hvernig líður þeim litla?“ kallaði
hann.
„Uss-s“, hvíslaði móðirin blíðlega,
„hann sefur“.
Svo tók drengurinn til við að kveikja
upp í eldavélinni. Kaldir járnhring-
irnir virtust logheitir við loppnar hend-
ur hans.
Torfey Steinsdóttir þýddi.
E g herti nú á njósninni um at-
hafnir fuglanna, eftir því sem annir
leyfðu og varð fyrir bragðið nokkurs
visari um tiltektir þeirra í hreinlætis-
málum. Dag nokkurn þóttist ég nefni-
lega standa móðurina að verki við að
láta einn ungann gæta hreinlætis. Hún
stóð á hreiðurbarminum og virtist huga
að ungum sínum. Allt í einu stakk hún
nefinu niður í ungakösina, og ég sá
ekki betur en að hún ýtti duglega við
einum unganna, með þeim árangri, að
afturendi 'hans kom upp og gaf frá sér
eitthvað ljósleitt, sem móðirin greip
óðar í nefið og flaug með á brott.
Fuglarnir héldu áfram að bera frá
ungunum í nefi sínu, án þess að ég
gæti gengið úr skugga um, hvað það
var, eða hvernig það liti út, sem þau
báru burt. Loks kom þó að því, að mér
gæfist kostur á að athuga þetta nánar.
Einu sinni sem oftar flaug kerla frá
hreiðrinu með eitthvað í nefinu og
hvarf með það fyrir húshornið, en kom
von bráðar til baka, svo að augljóst var
að hún gat ekki hafa farið langt. Ég
gizkaði á, að hún hefði ekki farið nema
rétt fyrir hornið. Hún hefir sjálfsagt
átt óvenju-annríkt í þetta sinni, og því
haft hraðan á og farið styttra en
vanalega.
Ég fór nú út fann brátt það, sem ég
raunar bjóst við að finna, rétt handan
við húshornið. Það var Ijósgrátt, eða
nærri hvítt, með dökkum drefjum í,
og utan um var einhvers konar seig
'himna, sem hélt því saman, svo að fugl-
inn gat borið það í nefinu í heilu lagi.
Hér hafði fuglamamma látið þetta
detta, þó að hún væri að þessu sinni
tæpast komin út fyrir umdæmi sitt, í
þetta eina sinni, svo að ég yrði var við.
arna sá ég fyrir mér, hvernig
þetta gerðist. Við mér blasti, hvernig
lítil fuglamóðir, sem maðurinn nefnir
fávísa, rækti sín skyldustörf. Hvernig
hún lét sex unga sína gæta þrifnaðar.
Hversu hún passaði upp á hvern og
einn þeirra á réttum tíma og með ná-
kvæmni og fyrirhyggju, sem aldrei
skeikaði.
Þetta kann nú að þykja smátt undrun-
arefni, en furðulegt og óskiljanlegt er
það samt. Eins og svo oft endranær, í
ýmsum tilvikum, fellur maður alveg í
stafi yfir þessari visdómslegu niður-
röðun, í smáu sem stóru, í náttúrunnar
ríki. Frá mennsku sjónarmiði séð, er
engu líkara en að fuglinn sé gæddur
hreinlætisskyni, eða hugmyndum um
hollustuhætti. Og því er líkast, sem
honum sé blásið tímaskyn í brjóst.
Manni finnst ekki eins með ólíkindum,
að fuglinn svari gapandi nefi ungans
með því að fylla það af fæðu, svo stór-
furðulegt sem það þó er, eins og hitt
að hann fylgist með starfi innýfla ung-
ans og sinni ósjálfráðum nauðþurftum
hans, eins og eftir klukku.
Hið tíðkanlega svar er: Þetta er
eðlishvöt.
Einhverju verður drottnari jarðar-
innar að svara til, þegar spurt er.
Já, það er sitt hvað að sjá og reyna,
eða að skilja hin dýpstu rök tilverunn-
ar. Gegndarlausar eru ráðstafanir nátt-
úrunnar til þess að kveikja og tryggja
líf eins þrastarunga, sem svo ef til vill
lýkur lífi sínu innan fárra daga í kattar-
kjafti við rætur trésins, þar sem hreið-
ur hans stóð.
— ★ —
etta var nú aðeins ofur hvers-
dugsleg saga af venjulegum þröstum.
Ungarnir í hreiðrinu döfnuðu og kom-
ust á legg í fyllingu tímans. Við þótt-
umst þekkja, að það væru þeir og for-
eldrar þeirra, sem héldu sig í garðinum
alllengi sumars. En að því kom, að við
þekktum þá ekki lengur sem okkar
þresti, og eftir var aðeins minningin um
einn örlítinn kafla í hinni eilífu þró-
unarsögu lífsins á jörðunni.
Sú saga er gömul, en þó si ný. í ys og
þys hvers dags eru skilningarvit vor
ekki ævinlega opin fyrir henni. En á
stundum vaknar maður til nokkurrar
íhugunar um furður og dásemdir lífs-
ins við að sjá stóran eða smáan viðburð.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15
12. júní 1966