Lesbók Morgunblaðsins - 04.12.1966, Page 3

EFTIR ERNEST HEMINGWAY
„í>ú ættir að fara aftur í rúmið.“
„Nei, það er allt í lagi með mig.“
„Farðu í rúmið. Ég lít inn til þín, þeg--
ar ég er búinn að klæða mig.“
En þegar ég kom niður sat hann al-
klæddur við eldinn, veikur og aumur,
níu ára drengur. Þegar ég laigði hönd á
enni hans fann ég að hann var með hita.
GLEYMSKAN HEFUR
EFTIR ARNE PAASCHE AASEN
Það sem ekki alla hendir
eg hef reynt, sem betur fer:
Gleymskan hefur gert mér margan
greiða, eins og vera ber.
Þvílíkt happ! í hugans leynum
hennar nafn ei lengur finnst,
er með sumarsól í augum
sorg mér vakti allra hinzt
Víst er gott, að gleymt eg hefi
Gerðu litlu í númer fimm,
sem eg fylgdi’ oft heim í háttinn,
haustkvöld löng og rökkurdimm.
Litla, skrítna hettan hennar
hefur gleymzt mér undurfljótt,
einnig glettni í augum, fasi,
er hún bauð mér góða nótt.
Guðsélof, að lengur ekki
í leynum hjartans ómað fær
fótatak og hlátur hennar,
heitur eins og sumarblær.
Mér er borgið, eins og eflaust
allir geta heyrt og séð.
Ó, mig dreymir aldrei framar
yndislega, mjúka hnéð...
Orðum hennar, augum brúnum,
eg hef gleymt, sem betur fer,
eyrnalokkum, logarauðum,
litlum hring, sem gaf hún mér.
Minni hljóðu hugarrósemd
harla lítið skil eg í,
jafnvel angan hanzka hennar
hef eg gleymt (eða næstum því).
Hvaða galsi, góða hjarta!
Geturðu ekki setið á þér,
rif ji’ eg upp hve auðveldlega
allt hið liðna gleymist mér?
Guðmundur Frímann þýddi.
Hann kom inn í herbergið til þess
að loka gluggunum á meðan við vorum
enn í rúminu og ég sá, að hann var
veikur. Hann skalf, var nábleikur í and-
liti og gekk hægt eins og hver hreyfing
Væri sársaukafull.
„Hvað er að, drengur minn?“
»Ég er með höfuðverk."
„Nú ferð þú f rúmið,“ sagði ég, „þú
ert veikur."
„t>að er ekkert að mér,“ sagði hann.
Þegar læknirinn kom mældi hann
drenginn.
„Hver er hitinn?“ spurði ég hann.
„Hundrað og tvær.“
INfiðri skildi læknirinn eftir þrjú
mismunandi lyf í mismunandi litum
hylkjum og fyrirmæli um hvernig ætti
að taka þau inn. Eitt var til að
lækka hitann, annað var laxer-
andi og það þriðja gegn o<f miklum
sýrum. Inflúensusýklar lifa aðeins í
suru umhverfi, útskýrði hann. Hann
virtist vita allt um inflúensu og sagði
að ekkert væri að óttast ef hitinn færi
ekki yfir hundrað og fjögur stig. Það
gengi vægur inflúensufaraldur og ekik-
ert væri að óttast ef komizt væri h.iá
lungnabólgu.
Þegar ég kom aftur upp, skrifaði ég
r.iður hita drengsins og hvenær gefa
ætti hin mismunandi hylki
„Viltu að ég lesi fyrir þig?“
„Allt í lagi. Ef þig langar til þess“,
sagði drengurinn. Hann var mjög hvítur
í andliti og dökkir flekkir voru undir
augunum. Hann lá grafkyrr í rúminu
og virtist einhvern veginn ekki með
sjálfum sér.
Ég las upp úr Sjóræningjabók How-
ards Pyles; en ég sá að hann fylgdist
ekki með lestrinum.
„Hvernig líður þér, drengur minn?“
spurði ég hann.
„Það er alveg óbreytt ennþá," sagði
hann.
Ég sat við rúmstokkinn og las í hljóði
á meðan ég beið eftir að tími væri til
að gefa honum annað hylki. Honum
hefði verið eðlilegt að sofna, en þegar
ég leit upp starði hann á fótagaflinn
og leit mjög undarlega út.
„Hvers vegna ferðu ekki að sofa? Ég
skal vekja þig þegar þú átt að taka
inn meðalið."
„Ég vil heldur vaka.“
E ftir nokkra stund sagði hann:
„Þú þarft ekki að vera inni hjá mér, ef
þér er illa við það, pabbi.“
„Mér er ekki illa við það.“
„Nei, ég á við að þú þarft ekki að
vera hér, ef þér verður illa við það.“
Ég hélt að hann væri kannski eitt-
hvað ruglaður af hitanum, og eftir að
ég hafði gefið honum lyfið klukkan
ellefu, fór ég út svolitla stund.
Það var bjartur, kaldur dagur, jörðin
þakin slyddu sem hafði frosið, svo engu
var líkara en nakin trén, runnarnir,
grasið og ber jörðin hefðu verið lökkuð
með ís. Ég tók mér göngu með írska
veiðihundinn upp veginn og fram með
frosnum árfarvegi, en það var erfitt að
fóta sig á svellbungunum, og hundurinn
rann og skrikaði og ég datt tvisvar og
missti í annað skiptið haglabyssuna langt
frá mér eftir ísnum.
Við fældum upp hóp af kornhænum
undan moldarbarði og ég drap tvær
um leið og þær hurfu úr augsýn handan
barðsins. Nokkrar hænur settust í tré,
en flestar dreifðu sér inn í runnastóðið,
og maður varð að sparka oft utan runn- „
ana til að fæla þær upp. Þegar þær
skutust upp og maður stóð óstyrkur á
ísi þöktu dúandi lyngi, var erfitt að
skjóta þær. Ég hæfði tvær en missti af
fimm, og hélt síðan heim glaður yfir
að hafa fundið hóp svo nálægt húsinu,
og ánægður að svo margar voru eftir
þar til síðar.
Heima var mér sagt að drengur-
inn hefði neitað að hleypa nokkrum
manni inn til sín.
„Þið megið ekki koma inn,“ sagði
hann. „Þið megið ekki smitast af mér.“
Ég fór upp og fann hann nákvætrv-
lega eins og ég hafði skilið við hann,
nábleikan en með rauða hitaflekki á
kinnbeinum, starandi ennþá á fótagafl-
inn.
Ég mældi hann.
„Hver er hitinn?“
„Eitthvað nálægt hundrað,“ sagði ég.
Hann var hundrað og tvær komma fjórir.
„Hann var hundrað og tveir," sagði
hann.
„Hver sagði það?“
„Læknirinn.“
„Það er allt í lagi með hitann,“ sagði
Framhald á bls. 6.
4. desember 1966
■LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3