Lesbók Morgunblaðsins - 15.01.1967, Blaðsíða 12

andi sængurfötum. Afi sat að morgun-
verði svartklæddur frá hvirfli til ilja.
Eftir morgunverð sagði hann, „Það var
mikill veðrahvinur í nótt,“ og settist
í armstólinn sinn hjá arninum við að
hnoða leirkúlur í eldinn. Síðar um
morguninn tók hann mig með í görgu-
ferð gegnum Johntown-þorpið og inn
á engin meðfram Llanstephan-veginum.
Maður með lítinn veiðihund sagði,
„"Það er blíðan í dag, herra Thomas“,
og er hann var horfinn, mjósleginn eins
og hundurinn, inn í grænan ungskóg-
inn, sem hann hefði ekki átt að stíga
í fæti vegna auglýsinganna, þá sagði afi:
„Hana, heyrirðu hvað hann kallaði þig?
Herra!“
Við gengum framhjá litlum kotum,
og allir mennirnir sem hölluðu sér á
garðshliðin óskuðu afa til hamingju
með veðurblíðuna. Við fórum gegnum
skóginn, fullan af dúfum, og vængir
þeirra brutu limið er þær þustu upp
í trjákrónurnar. í lágum, værum radd-
kliðnum og háfleygu vængjablakinu
sagði afi, eins og maður, sem hóar
yfir dalverpi, „Ef þú heyrðir þessi
fuglatetur að nóttu til, myndirðu vekja
mig og segja að hestar væru í trján-
um.“
Við gengum hægt heim aftur því
hann var orðinn þreyttur, og magri
maðurinn læddist út úr hinum for-
boðna skógi og hélt á kanínu yfir hand-
iegg sér, varlega, sem væri hún stúlku-
armur í hlýrri ermi.
Á næstsíðasta dvalardegi mínum
fékk ég að fara til Llanstephan á hest-
kerru, sem dregin var af stuttum,
burðalitlum smáhesti. Afi hefði eins
getað verið að temja vísund, svo fast
liélt hann um taumana, svo grimmi-
lega smellti hann langri svipunni, svo
óguðleg voru aðvörunarköll hans til
drengjanna, sem voru að leik á vegin-
um, svo staðfastur stóð hann gleiðum,
iegghlífargyrtum fótum og bölvaði
fítonslegum krafti og þverlyndi skjögr-
andi smáhestsins.
„Varaðu þið, drengur!“ kallaði hann
við hvert götuhorn og togaði og hnippti
og kippti og sveittist og veifaði svip-
unni eins og gúmmísverði. Og í hvert
skipti sem skepnan hafði staulazt vol-
æðislega fyrir horn, sneri afi sér að
mér með broshýru andvarpi: „Við stóð-
um þennan af okkur, drengur.“
Mr egar við komum í Llanstephan-
þorp efst á hæðinni, skildi hann kerr-
una eftir fyrir utan krána „Edwins-
ford Arms“, strauk snoppu hestsins og
gaf honum sykur með svofelldum orð-
um: „Ok er á þig lítinn lagt, Jimmi
karlinn, að draga slík heljarmenni.“
Hann fékk sterkan bjór og ég fékk
límonaði og hann greiddi frú Edwins-
ford með gullpeningi úr hringpokan-
um; hún innti hann eftir heilsu hans
og hann sagði að Llangadock færi bet-
ur með brjóstið. Við fórum að skoða
kirkjugarðinn og hafið og sátum í skóg-
inum, sem kallaður er Brakið, og stóð-
um á söngpallinum í miðjum skógin-
um, þar sem gestir sungu um mið-
sumarnætur og dári þorpsins var ár
hvert kjörinn borgarstjóri. Afi nam
staðar við kirkjugarðinn og benti yfir
járngrindahliðið á engilprúða legsteina
og fátæklega trékrossa. „Ekkert vit í
að liggja þama“, sagði hann.
Heimleiðin var farin geyst: Jim var
aflur vísundur.
Ég vaknaði seint síðasta morguninn,
af draumastund þar sem Llanstephan-
særinn fleytti björtum seglbátum á
lengd við hafskip; og himneskur kór
klæddur keltneskum skáldakuflum og
látúnshnepptum jökkum söng í Brak-
inu á annarlegri velsku til sjómann-
anna, er voru á útleið. Afi var ekki við
dögurðarborðið; hann var árrisull. Ég
gekk um engin með nýja slöngvu og
skaut að Towy-máfunum og krákunum
í trjánum á prestsetrinu. Hlý gola blés
úr sumarátt; daggarúði steig upp af
' •• * -- — .................................................................................................................................................................................................................................................................... • ...................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
.( 1
jörðinni og sveif meðal trjánna og
huldi háværa fuglana; í mistrinu og gol-
unni flugu steinvölur mínar léttilega
upp eins og haglél í veröld á hvolfi.
Morgunninn leið án þess neinn fugl
félli. 4
Slöngvan mín slitnaði og ég sneri
heim til hádegisverðar gegnum aldin-
garð prestsins. Eitt sinn, sagði afi mér,
hafði presturinn keypt þrjár endur á
Carmarthen-markaðnum og gert handa
þeim tjörn í miðjum garðinum, en þær
kjöguðu út í ræsið undir molnandi dyra
þrepum hússins og syntu þar og görg-
uðu. Er ég kom að enda stígsins gegn-
um aldingarðinn, gægðist ég inn um
glufu í limgerðinu og sá að prestur-
inn hafði rofið göng í grjóthleðsluna
milli ræsis og tjarnar og fest upp skrif-
aða tilkynningu: „Þessa leið til tjarn-
arinnar.“
Endurnar syntu enn undir þrepun-
um.
fi var ekki í húsinu. Ég fór út
í garðinn, en afi stóð ekki og blíndi
á ávaxtatrén. Ég kallaði yfir til manns,
sem hallaðist fram á skóflu á akrinum
handan við limgerðið: „Hefurðu séð afa
minn í dag?“
Hann hætti að stinga upp, en svar-
aði um öxl sér: „Ég sá hann í skraut-
vestinu sínu.“
Griff, rakarinn, bjó í næsta húsi. Eg
kallaði til hans inn um opnar dyrnar:
„Herra Griff, hefurðu séð afa minn?“
Rakarinn kom út á skyrtunni.
Ég sagði: „Hann er í sparivestinu
sínu.“ Ég vissi ekki hvort það var mik-
ilvægt, en afi var í vestinu aðeins um
nætur.
„Hefur afi verið í Llanstephan?“
spurði herra Griff áhyggjufullur.
„Við fórum þangað í gærdag á lítilli
kerru,“ sagði ég.
Hann hraðaði sér innfyrir og ég
heyrði hann tala á velsku og hann kom
út aftur í hvíta jakkanum og bar í hendi
röndóttan og mislitan göngustaf. Hann
stikaði niður þorpsgötuna og ég hljóp
við hlið hans.
Er við hinkruðum hjá klæðskera-
stofunni kallaði hann; „Dan!“ og Dan
klæðskeri steig niður úr glugga sínum
Jón Viðar Jónsson teiknaði.
ÞULA
Gekk ég upp á Helgafell,
ýmislegt ég sá,
sá ég sitja Hundtyrkja
og meyju ofan á,
kysstust þau svo ferlega
ég varð að fara frá.
Dvergur sat og var að smíða,
annar var á hesti að ríða,
silfurbúin reiðtygin
og gullbúinn hnakkur,
blár og fagur hálsklútur
og eldrauður frakki;
silfraður stafurinn og grænlitur kúturinn,
silfurúrið alsett steinum.
Tré með blám og grænum greinum.
Þar var fullur bakki af kleinum,
girnilegum að sjá,
vínibrauðum, kossakökum,
pönnukökum, tvíbökum.
Bakarinn var feitt svín,
hans var húfa fín.
Geitin spilaði á víólín,
haninn hann söng undir,
í sjakketnum og með pípuhattinn,
og fagurrauður lundi,
af kökuáti hann velti sér og stundi.
Þá datt mér í hug að fara
og gerði það bara;
ög ekki fékk ég meira að sjá,
og ekki segi ég fleiru frá.
Jón Viðar Jónsson 11 ára.
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
15. janúar 1966.