Lesbók Morgunblaðsins - 24.09.1967, Blaðsíða 12

- FRÍMERKI -
Árið 1926 voru stofnuð í Prag al-
þjóðasamtök frímerkjasafnara. Hlutu þau
í fæðingu nafnið Federation Internatio-
nal de Philatelie. Þegar stofnað er til
alþjóðasamtaka, er það yfirleitt af þörf.
Þörf til að gæta hagsmuna og /e'ða út-
breiða ákveðna skoðun. Þarna var þörf-
in til að gæta hagsmuna hins einstaka
frímerkjasafnara, sem réði ríkjum. Svo
að nokkuð sé nefnt: Að ekki væri geng-
ið of nærri fjárhag hans með óþörfum
útgáfum. Að koma á stofn hópi sérfræð-
inga, sem gætu metið hvort frímerki
væru fölsuð eða ekki, svo að hann yrði
ekki glapinn með dýrum eftirlíkingum.
Að setja fram kröfur um starfsfrelsi
hans án nokkurrar íhlutunar opinberra
aðila. Að halda frímerkjakaupmönnum
frá áhrifum í félögum eða klúbbum
safnaranna, svo að þeir störfuðu ekki
undir áhrifum þeirra, heldur við hlið
þeirra. Að gæta þess að safnarar ynnu
eftir skipulögðum, samræmdum söfnun-
araðferðum, sem beztan árangur gæfu,
svo að söfnin gætu talizt söfn frímerkja
en ekki mynda og skreytinga. Að veita
að loka glugganum. Og hraðar sér bak-
við rúmið.
(Þögn)
— Hundleiðinlegt. Hvers vegna erum
við að hanga hér?
— Það er skipun.
— Frá hverjum?
— Hann gengur að möppunni. Dreg-
ur fram töskuna. Opnar hana. Tekur upp
kortið. (Þögn) Skoðar það. Gengur að
borðinu. Setur upp gleraugun. (Þögn)
Les kortið á ný. Snýr því. Starir nær-
sýnn á það. (Þögn) Hann leggur það á
borðið. (Þögn) Tekur báðum höndum
fyrir andlitið. (Þögn) Hann sezt. (Þögn)
Hann tekur af sér gleraugun. (Lengri
þögn).
— Hvað svo?
— Nú grætur hann aftur. Svo hann
hristist. (Lengri þögn) Hann tekur póst-
kortið. (Þögn) Hann rífur það sundur. I
tvennt. í fjóra parta. Átta. (Þögn) Hann
starir á partana. Hann grætur. (Lengri
þögn) Hann leitar að vasaklútnum sín-
um. Hann finnur hann undir borðinu.
Hann snýtir sér. (Þögn) Hann tekur bút-
ana. Raðar þeim saman á borðinu.
(Þögn) Hann rís á fætur. Gengur að
skápnum. Dregur út efstu skúffuna.
Tekur upp túpu. Og pappírsörk. (Þögn)
Hann sezt aftur. (Lengri þögn) Hann
límir partana á örkina.
— Hver hefur gefið skipunina?
— Það er hreyfing fyrir handan göt-
una. Karlinn opnar gluggann. Hann er
með sólargleraugu. Hann gætir ni'ður á
götuna.
— Svaraðu mér. Hver hefur gefið
skipunina?
— Það var áður_____þegar allt saman
byrjaði .. . það hefði átt að ... (Þögn
Hann leitar að einum bútnum. Hann
finnur hann á gólfinu. Hann límir hann
niður. (Þögn) Karlinn á móti horfir
hingað. (Þögn) Hann snýr sér við. Ein-
hver réttir honum nærbuxur. Hann
hengir þær upp á snúruna. (Þögn) Hon-
um eru réttir sokkar.
— Hverjum?
— Það sé ég ekki. Hann hengir upp
sokkana. (Lengri þögn) Nú er hann bú-
inn að líma. Hann starir. (Þögn) Það
hefði átt .. . að hjálpa honum ... ástæ'ðu-
laust ... annast hann ... ókleif t ...
breyta einhverju ...
— Hvað ertu að segja?
— Hann leggur örkina í möppuna.
(Þögn) Hann blaðar í möppunni. (Þögn)
Hann les. Hann skrifar eitthvað í minn-
isbókina.
vernd ákveðnum alþjóðlegum sýningum
árlega, sem þá tryggði að hver og einn
gæti ekki boðað til „alþjóðlegra" sýn-
inga og hirt ágóðann, heldur hlytu safn-
arasamtökin hann. Að banna á þessum
sýningum þá hluti er ekki féllu undir
það er samtökin teldu heilbrigða frí-
merkjasöfnun, s. s. þau frímerki er ekki
uppfylltu skilyrði þau er samtökin settu.
Þetta er aðeins hluti þess er samtök-
in settu sér að markmiði. Árin sem
síðan eru li'ðin hafa sýnt að full þörf
var á þessum samtökum. Því að enn
þann dag í dag er víða pottur brotinn.
Nú eru samtökin hinsvegar orðin svo
sterk, að flestir kjósa heldur að semja
frið, en berjast.
Eitt er sérkenni þessara samtaka, en
það er að þau velja algerlega sjálf hver
það er, sem fyllir hóp þeirra frá hverju
landi, hvort sem um samsteypu klúbba
er að ræða, eða einstök félög. Eru gerð-
ar það háar kröfur til inntöku, að fjöldi
landa er enn í dag ekki fær um að upp-
fylla þær.
Þá eru gei'ðar háar kröfur til póst-
— Hefur hann aldrei átt neinn að?
(Þögn) Svaraðu mér. Hefur hann aldrei
átt neinn að?
— Það er að segja ...
— Já, hvað?
— Hvað?
— Ég veit það ekki.
— Var hann ekki einmana?
— Hann stendur upp. Fer úr sloppn-
um. Gengur að rúminu. (Þögn) Hann
kemur til baka. Hann hefur farið í sokk-
ana. Hann gengur að töskunni. Hann
lætur hana á boi'ðið. Hann snýr að
þvottaskálinni. Hann tekur þvottapok-
ann. Sápuna. Hann þvær sér um hand-
leggina. (Þögn) og brjóstið. (Þögn)
Hann tekur handklæðið. Hann þurrkar
sig.
— Er það allt og sumt, sem hann
þvær?
— Hann gengur út að glugganum.
Hann horfír á gluggatjöldin. Tekur á
þeim. Og dregur þau fram og til baka.
(Þögn)
— Eru þau dregin fyrir núna?
— Nei. Hann horfir út um gluggann.
(Þögn) Nú hrökk hann til baka.
— Er hreyfing hins vegar götunnar?
— Ég sá það ekki. Hann stóð fyrir.
Hann stendur hjá töskunni. Enginn hin-
um megin götunnar. Það er farið að
vinda. Buxurnar blakta. Það er bara
annar sokkurinn eftir.
— Hvar?
— í glugganum á móti. (Þögn) Hann
lætur töskuna aftur á gólfið. Hann sezt
á stólinn. Hann tekur báðum höndum
um höfuðið.
— Þetta er ekkert gaman lengur.
— Þú mátt svo sem fara þína leið.
— Verður þú kyrr?
— Hann stendur upp. Beygir sig níð-
ur. Tekur upp gólfplankann við glugg-
ann. Seilist eftir litla hundinum. Geng-
ur að skápnum. Setur hann þar. (Þögn)
Skoðar sig í speglinum. (Þögn) Hann
snýr aftur út að glugganum. Beygir sig
niður. Dregur skyrtuna upp úr rifunni.
Lagfærir plankann. (Þögn) Hann gengur
aftur að skápnum. Dregur út efstu skúff-
una. (Þögn) Hann teygir sig eftir möpp-
unni. (Þögn) Hikar. (Þögn) Hann tekur
möppuna. Gengur að töskunni. Lætur
hana í töskuna. Lokar töskunni. (Þögn)
Hann gengur að borðinu. (Þögn) Til
baka að töskunni. Hann opnar hana.
Hann blaðar í möppunni." Dregur út
pappír. Það er umbúðapappírinn. Hann
lokar töskunni á ný. Gengur að skápn-
um. (Þögn) Hann beygir sig niður. Tek-
stjórna um frímerkjaútgáfur, svo háar
að ýmsum póststjórnum finnst ekki nógu
gróðavænlegt að fylgja þeim.
En æðsta markmið samtakanna er og
verður að koma á sem jákvæðustu sam-
starfi allra aðila, safnara, kaupmanna
og póststjórna. Samstarfi þar sem hver
aðili gætir síns hlutverks, án þess að
reyna að gera sér mat úr hinum, eða
ryðjast inn á hans svið. Þessir þrír að-
ilar skapa með samstarfi þáð sem kalla
má frímerkjafræði, sé samstarfið byggt
á heilbrigðum grundvelli. En með of
mikilli íhlutun um mál hvors annars
skapast það sem á slæmu máli kall-
ast „bisness“, en það hlýtur alltaf að
bitna á söfnurunum.
Sigurður H. Þorsteinsson.
ur upp pokann. Brauðsneiðarnar. App-
elsínuna. Leggur þáð á borðið. Hann
pakkar því inn í bréfið. (Lengri þögn)
Hann lætur pakkann í pokann. Síðan
flöskuna. Landabréfið. Klípitöngina.
(Þögn) Hann tekur pokann. Fer og læt-
ur hann undir stólinn hjá töskunni.
Kemur til baka að borðinu. Sezt. Lítur í
áttina að speglinum. (Lengri þögn)
Hann leitar að einhverju á gólfinu.
(Þögn) Undir borðinu.
(Þögn)
— Það hlýtur að vera peysan.
— Hann rís upp. Gengur út að glugg-
anum. Lyftir upp plankanum. Leitar í
opinu. (Þögn) Hann leggur plankann
niður. Rís upp. Seilist til gluggalokunn-
ar. Hikar við að opna gluggann. (Þögn)
Hrekkur skyndilega til baka.
— Er hreyfing hinum megin við göt-
una?
— Hann krýpur niður. Hann snýr sér
að borðinu. Hann skríður á fjórum fót-
um. (Þögn) Hann grípur um stólinn.
(Þögn) Hann ... hann ...
— Getur hann ekki staðið upp aftur?
— Nú hefur hann risið á fætur. Hann
strýkur yfir augun. (Þögn) Hann gengur
að skálinni. Tekur vatnsglas. Fyllir það
með vatni. (Þögn) Hann tæmir það
í skálina. (Þögn) Hann tekur eitthvað
af hillunni fyrir ofan skálina. í lófann.
(Þögn) Setur lófann á munninn. Kastar
höfðinu aftur á bak og gleypir. (Þögn)
Hann gengur að borðinu. Fer í slopp-
inn. Hann snýr sér að speglinum. Lag-
færir kragann. Hann hnýtir vandlega að
sér mittisbandið. Hann ...
— Er hann að bíða einhvers?
— Hann er einkennilegur útlits ...
þáð er eins og hann riði. (Þögn) Hann
brýtur bláu skyrtuna saman á borðinu.
Nú hefur hann setzt. Hann styður oln-
bogunum á borðið. Hánn starir út í loft-
ið. (Þögn) Hann hallar sér að stólbak-
inu. Hann horfir upp í loftið. (Þögn)
Ég held hann hafi lokað augunum.
(Þögn) Höfuð hans hnígur út á hlið.
— Hann er kannske að sofna?
— Hendumar falla niður. (Þögn)
Munnurinn ... hann er svo nábleikur
... (Þögn. Hratt) Töflurnar!
— Hann hefur tekið eitur!
(Fullum rómi) Opnaðu! Opnaðu! Opn-
aðu! (Áköf högg á hurðina).
Jón H. Guðmundsson
þýddi.
SVIPMYND
Framhald af bls. 7
Hann átti fornfálegan bíl á stúdentsár-
um sínum, og átti það til á ökuferðum
að sleppa báðum höndum af stýri og
hrópa í hrifningu, þegar ekið var fram-
hjá einhverri byggingu: „Nei, sjáið þið,
þetta er gotneskt.11 Betjeman lauk ekki
háskólaprófi. Hann féll á prófi í guð-
fræðilegu efni og faðir hans neitaði að
styrkja hann til frekari náms. Fór þá
Betjeman að vinna fyrir sér, m. a. við
blaðamennsku.
B etjeman kvæntist konu af aðals-
ættum og þótti föður hennar hún taka
niður fyrir sig. Frú Betjeman segir þá
sögu, að þjónn fjölskyldu hennar hafi
óvart kallað sig fröken Penelope
skömmu eftir giftinguna. Sagði þá faðir
hennar við þjóninn: Þér verðið að
ávarpa hana frú Penelope núna — hún
er gift einhverjum hollenzkum manni
úr millistétt.
Næsta verkefni, sem fyrir þessum
„hollenzka" millistéttarmanni liggur, er
að bjarga frá glötun byggingunni, sem
hýsir utanríkisráðuneyti’ð brezka.
24. september 1967
Húsnæði brezka utanríkisráðuneytisins,
ið er byggt 1873.
sem John Betjeman vill varðveita. Hús-
12 LESBÖK MORGUNBLAÐSINS