Lesbók Morgunblaðsins - 03.12.1967, Blaðsíða 16

VeR\c-
«EÍ)I

iNfl-
IfíUT
3<°
5 fl M1
fFflL-
IN&

><«
6HD-
fl Sr
VE L
#1'8
?EH-
I NCv-
ft NFt
rNo-
ikcn

IYono
\U6MM
Lm
flRÍIL

F«>e-
jkeyit
KoM-
I iT
UPPJt-
'«Tt«r-
OeK
í’Eíf?
CfCflR

6.M-Ð-
/NLBK
BFL
UMHf/r,
IrrCtHK
Nl-PRfl
JKIPJ-
FiSKIf)
SK(?'
IFflí’J
FHKfl
VpKNJÍR
R'PK-
D^K
MBÐUJ?
MuNO
OUL-
öCxLT
fl Llriiiri
3(0
KflTflR
pK'
IPRÓ-
TTR-
ni'dt
KFYRI
V
v»V
-V-
TILHhí-
tlLlriUri
floKK«-
aa.
pcto-
iwj
Y/etu
TflL-
f?í>l
kippui?

vV'<
vipgór
RÐKMH-
tfflr'Hfl
L £ I VC-
TÆKI
PÝR

KFYRI
FISK-I
ltf tf|

U'
MflTUR
PíÍKflR

UlK 6A
&RÚ1K
HéíKI
Skatt.
UR
Fflflíiil-
pihrk-
CF R-
«6Jfl
Í.I?-
EtJjR
Lfl£iLE4
T IU
5UKK
fffieri
I
feLHU
VESIELA
HVði
KLfl-
MPfl
1
I
T«-
Hi-
Lrl
FUK
TR-
V66-
H R
JflKI-
HU.
YELlfl
5vuc
L?ÍN
(3 £-"
ruoir
0IL-
flsr-
W ND
u N
ETffle
íetR-
lí>
!>KEL-
X>VKIÐ
Hí

íiueiR

Lausn á síðustu krossgátu
BBIDGE
Hér fer á eftir spil frá leiknum milli
Ítalíu og Finnlands á Evrópumótinu í
Dublin. Það sem er einkum skemmtilegt
við þetta spil, eru sagnirnar, sem spilar-
arnir nota til að ná ágætri slemmu.
NorSur
A K 5 3
V K G 5
♦ Á54
A K D 5 2
Austur
Þar sem ítölsku spilararnir sátu N-S
gengu sagnir þannig:
Norður
(Belladonna)
2 gr
4 gr
6 *
Suður
(Mondolfo)
2 A
3 A
5 A
pass
Vestur
A G 6 2
V Á 10 4 2
♦ KD 10 3
A 87
A 7
V D 9 8 6 3
♦ 8762
A G 10 9
ítölsku spilararnir nota Roman-sagn-
kerfið og þar þýðir 2ja spaða sögnin að
suður hafi 5 spaða og 4 lauf. 3ja spaða
sögnin segir að suður eigi 6 spaða og þá
kemur spurnarsögn og trompliturinn er
valinn um leið og slemman er sögð.
Spilið vinnst auðveldlega því sagnhafi
lætur 2 tígla í spaðann og gefur aðeins
slag á hjartaás.
Finnsku spilararnir sögðu þannig á
spilin:
Suður Suður Norður
A ÁD 109 84 1 A 2 A
V 7 2 A 2 gr
♦ G9 4 A 4 ♦
A Á 6 4 3 4 A 6 A
BLÓMLEG þýðingastarfsemi hlýt-
ur að vera keppikefli hverri þjóð,
er vill hag bókmennta sem mestan
í landi sínu. Gildir þetta jafnt um
þýðingar sígildra heimsbókmennta
sem athyglisverðar bœkur erlendra
samtímahöfunda. Meðal þjóða, sem
geta leyft sér örlæti í fjárveiting-
um til menningar- og listastarf-
semi, er það nœr undatekningar-
laus regla, að erlend skáldverk,
sem hljóta verðlaun eða viðurkenn
ingu hvort sem er á heimavett-
vangi eða í álþjóðlegri samkeppni,
koma út í þýðingu svo fljótit sem
kostur er. Oft eru verk viður-
kenndra höfunda jafnvel þýdd í
handriti og koma þá út í fleiri
löndum samtimis um leið og út-
gáfan í heimalandi höfundarins.
Hér eru þýðingar erlendra sam-
tímabókmennta mjög tilviljunar-
kenndar og
held ég, að
flestir séu
sammála um,
að þessi þátt-
ur bókmennt-
anna sé ekki
rœktur sem
skyldi. Sam-
timábók-
menntir er-
lendar verð-
um við tslendingar svo til eingöngu
að kynna okkur á öðrum tungu-
málum en íslenzku. Hver og einn
verður að reyna að fylgjast með
þvi eftir ýmsum krókaleiðum, hvað
er að gerast merkilegast í heim-
inum í þessum efnum. Eflaust
mundu margir segja, að þetta vœri
okkur íslendingum vorkunnarlaust,
því að flestir búa yfirleitt yfir
þeirri málakunnáttu að geta lesið
sér að gagni á fleiri en einu tungu-
máln, og til eru þeir er kjósa held-
ur að lesa skáldverk á frummál-
inu, sé þess kostur. En þessum
staðreyndum verður auðvitað
aldrei haldið fram sem rökum
gegn þýðingarstarfsemi; öllu held-
ur mœtti lita á þœr sem sárabœt-
ur meðan við bíðum bœttra átalca
í þessum málum.
Nú mun víst engum blandast
hugur um, að enginn einstakur út-
gefandi eða útgáfufélag hefur fjár-
hagslegt bolmagn til að táka upp
markvissa stefnu í þýðingum, svo
gagn sé að. Munu þeir telja sig
eiga við nœgilega erfiðleika að
stríða við að halda uppi innlendri
bókaútgáfu meðan erlendar bœkur
fást fluttar tollfrjálst inn í land-
ið. Að óbreyttum aðstœðum virðist
því lítill grundvöllur fyrir um-
rœður um gróskumikla þýðingar-
starfsemi hér á landi.
Þó er einn flokkur bóka, sem
œtti að teljast sjálfsagður til þýð-
ingar á íslenzku. A ég hér við þœr
bœkur, sem hljóta verðlaun Norð-
urlandaráðs hverju sinni, en aðeins
ein þeirra bóka sem verðlaun hafa
hlotið, Klákahöllin eftir Tarje Ve-
saas, hefur verið þýdd á íslenzku.
Jafnvel þótt hér sé um að ræða
bækur á þeim tungumálum, sem ís-
lendingum eru kannski aðgengileg-
ust, að finnskunni undaskilinni
verður þessi starfsemi Norðurlanda-
ráðs aldrei lífrœnn þátturr í menn-
ingu okkar nema tryggt sé, að þess-
ar verðlaunabœkur komi einnig út
á íslenzku. Oft hefur verið á það
bent, að verðlaun þessi tryggi þýð-
ingu einna eða tveggja bóka ís-
lenzkra á ári hverju, þeirra er t's-
lendingar leggja fram til keppninn
ar. Þetta er vissulega fengur, og
kannski finnst sumum, að við ætt-
um að láta okkur nœgja þennan
áfanga, svo áfátt sem þýðingarstarf
semi af íslenzku hefur verið.
En fslendingar eru nú einu sinni
veitendur Norðurlandaráðsverðlaun
anna að einum fimmta og mér virð
ist það síður en svo fjarstœð krafa,
að íslenzkur almenningur fái að
kynnast þeim bókmenntum sem
verið er að verðlauna. Líklega
stœði það Norðurlandaráði nœst að
kosta að einhverju leyti þýðingu
þessara verka, ef til vill í samráði
Framhald á bls. 14