Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1968, Blaðsíða 5

SMÁSAGA EFTIR BJÖRN BJARMAN
VETRARDRAUMUR
AUt í eirau sraarar bílstjóri sér úr
hópmuim, snaggaralegur náun.gi í
skræpótitri skyrtu með húfurna í vairag
anum. Hann gengur aS asnanium,
kllappair honum á kjarmmiana og leið-
ir haran ofur vairtega upp að gang-
stéttirani.
Áata sér, að bílstjórinn hvísiar
einhverju í eyna asnans og kiliapp-
ar honum á leradarnar um leið og
hann skillur við hann. Hún færsting
inraan í sér og kökk í hálsinn, aldrei
hafði hún trúað að svona gott fóllk
væri í útiandinu.
Seinna um dagiiran sá Asba bilstjór-
ann í araddyri hóteilsins og hún fór í
fararstjóranra og spurði hvort hann
gæti ekki feraigið bílstjórann með húf-
uraa í vangaraium til að aba sér um bæ-
inra hún skyldi sjádf borga.
Ekið um margar götur. Komið í fá-
tæikrahverfi, þar sem fólikið geragur í
lörfum og húsin komin að hiruni. Staldr-
að við á lítiLli krá. Giös af sætu víni.
Numið staðar hjá kirkju og kíkt inn.
Litið við í búðum og keyptir smáhlut-
ir.
Það var komið myrkur þegar bfflinn
stanzaði hjá hótelinu. Heitt myrkur. Bíl-
stjórinn opraaði bíihurðiraa fyrir Ástu
og hneigði sig fyrir henni og svo tók
hann allla smápiníkLana og hélt é þeim
upp í herbengið hennar.
Uppi á herberginiu lét hún hann hafa
pappírsörk og blýarat og gerði horaum
skiljaralegt, að hún óskaði eftir að vita,
hvað túriran hefði kostað. Hann tók of-
an húfuna og hún sá hárið var
svart.
Þegar hann rétti henni aftur blaSið,
sá hún að auk upphæðarinraiar var líka
nafn haras, heimilisifang og meira að
segja símanúmer. Hún skildi ekki al-
mennilega hversvegna allLt þetta.
Hún borgaði horaum ríflega upphæð-
iraa, sem stóð á bLaðinu og hristi höf-
uðið, þegar hann aetlaði að gefa herani
tíll baka.
Og í skyndiragu þuífur hann hana á
loft, snýr sér í hring, sleppir henni
aftur, tekur húfuraa og kastar herani
út að dytrum, syngur, brosir, ljómar,
grípur Ástu aftur í fangið, kyssir hana
á báðair kinraar og svo eirasog eldibrand-
ur út um dyrraar. Farinn.
Hún stóð dalfaLlinn eftir, vissi ekki
sitt rjúkaradi ráð. Miðinn með raafniirau
haras og öLLu þvi lá á borðinu. Auð-
vitað vildi haran að hún slkrifaði honum.
Rithöndin á miðanum var stórkariLa-
leg og ofurlítið barnaleg. Kannske
ætllaðist hann til hún yrði eftir og
flytti til hans. Að sjálfsögðu vair haran
nokkuð untgur og hún öfugu megin við
fertugt en hún var þó allténd réttu
megin við fkramtugt. Hún reyndi að
átta sig era allar hugsanir á rugiiragi
og hún áLlseradis óvön svoraa kossa-
Leikjum og utanumtökum, ein hvað um
það eitthvað hlaut að veraa á bakvið
þatta.
Undir eiras morguninra eftiir að Ásta
kom heirn fór hún til gamla manrasms
að sækja dreragiraa síraa. Kveðjumar
voru ekki eiras innilegar og þegar hún
fór. Hún spurði þá bara, hvort þeir
hefðu ekki verið þægir og hún var
ebki raema í meðaJILagi þakkláit, þegar
hún kvaddi gamLa manninn.
Kerliragarnar í „gímaldirau11 voru
aliLbaf að spyrja um ferðiraa og Ásta
svaraði fau og þá helzt ónobum en vair
leyndardómsfulll á svipinn og þá hlógu
kenlimgarmar, pískruðu og hvísluðusit á
og gáfu herani homiaugu.
Á jóLaföstumni og Ásta að mata
Irengina síraa á sáilid. Húra taLar við
Brún, því það er einhver iurati í Rauð
og hann snýr í hana rassinium.
Já nú er mamma búin að prjóraa
handa honum tnefil, þybban lopatrefil
og kaupa húfu. Þetta var bara smá-
pottlok í öðrum varaganuim. Já dreng-
uriran miran, það eir kalt á Spáni á
jólaföstunni. Og veiztu nú hvað? Hann
Siggi hérraa niðrí götiunni er að þýða
bréfið henraar mömmu á erasku og svo
sendir hún hwiuim alLt saman fyrir jól-
in. Já sá verður nú aldeilis hissa. Og
svo ætiair rnamma að láta konu sauma
á sig skaiutbúning eftir nýárið. Held-
urðu hún ætli að líta út eins og nið-
ursetniraguir þegar hún kemur aftur á
Spán? Nei og aldeilis ekki. Haran skal
sko ekki þurfa að skammast síra fyrir
baraa mömmu.
Vot'urinra leið og póstferðir strjálLar
ekkert svar við bréfinu sárau, ekki
einu sinni kort með þakklæti fyrdr
trefilinn og húfuna, sem hún vissi þó,
að hefði komið að góðum motum.
Það er komiran svolítil nál í garðiran
hennar Ástu og drengimir heranar gæða
sór á nýgræðiragnum og hún að spjalila
við þá.
Ég veit haran kemur um sumanmálin
að sækja hana mömmu ykkar. Mig
dreymdi það oig meiir en dreyimdi það,
ég er alveg viss, bandviss. Og mamma
ætlar að sækja hanra út á fktgvöiilinin
og keyra með honum í bil hiragað í
húsið okkar. Hann verður í svörtum
fötum, aðskomum buxum í hvitri
skyrtu með stóra rauða siauf'U. Nei,
ekki bindi heiLdiur breiða slaufu. Jé,
drengirnir míniir þá verður nú aldieiiis
kátt í kotinu hjá henini mömmiu. Og
svo fara mamma og haran í kiirkju á
sumardaginm fyrsta og aLlir horfa á
þau. Á hestamannamótið? Neei, era
drengirnir mínir fá í staðinin fíraa síld
og fult af braiuði.
Ég veit hann kemur
um sumarmálin að
sœkja hana mömmu
ykkar. Mig dreymdi
það og meira en
dreymdi það, ég er
alveg viss, handviss
Um háiiegið síðasta vetrardag er Ástu
mikið niðri fytrir, hún er ÖM í uppraámi,
gLeymir að hleypa drengjuraum út, fer
beint iran í svefnherbergi, tekur skaut-
búningiran út úr klæðaskápraum, Htur
í spegiiiran, talar við sjálfa sig:
Ég sá hann. Víst var það hann. Hamn
var að Leita. Það var hann. Ber-
höfðaður í hvítum frakka. Ég veit það
var haran. Hvað á ég að gera? Haran
er kominn. Ég vissi hann mundi koana.
Haran var hinum megin á götunni að
leita. Drengirnir mínir enn inni, guð
hjálpi mér . ..
Hvað átiti hún til bragðs að taka?
Bíða heima við við gluggann? Fara úf
að Leita? Heila strax upp á köranuma?
Kaupa gott með kaffinu? Fá sér flösku
af sæbu víni? Já, hvað, hvað hvað?
Fyrsti sumardagur og Ásta í aLLra
fínasta reiðgallanum með nýju knapa-
húfuna á hestiamaimamótinu við Eliliða-
árraar. Það er bæði þótti og kuldi í
svipnum á henni, þegar kar'lamir koma
til að þreifa á drengjunum hennar og.
segja að þeir komi vel undan vetrinum.
Þeir hafa auðvitað verið á gjöf hjá
þér í aLLan vetur? spyr einn.
Hvað heldurðu maður? svarar Ásta
og sinýr uppá sig.
ALltaf jafn vitLaúsir þessir karlmenn,
tautar húra um Leið og hún teymir
drengina sína niður að árbakkanum.
Sól hátt á lofti og alis staðar hnegg
og þeysingar. Það glampar á bLank-
stígvélin hennar Ástu, Faxið á Brún
lystilega flébtað og skipt í miðju, Rauð-
ur reistur og myradarlegur eins og út-
lendur veðhiaupairi. Þau sbaldra við á
bakkaraum og mynd þeinra speglast í
lygnurani, hún snýr sér að þeim, klapp-
ar þeim og brosir:
Jæj'a strákair mínir, nú er hanra Juan
Romero ekki Leragur til, nú eru það
baira við þrjú.
Tvœr Úfskagamyndir
Framh. af bls. 1
Aumingja litlu Skinrain, ykkar staður
undir sólinni er sá sami og paradísar-
fuglarana. Aumingja litlu skinnin mín,
þið eruð eiginlega eragir gullfisikar lerag-
ur ... Loksiras rofar til. Mig hefur
borið nokkuð af leið meðan ekki sá
handaskil. Nú held ég áfram ferð minni,
og hef krukkuna imdir jakkaraum, ef
það mætti verða fisbunum til lífs.
Ég er á háfjallinu þegar afbur skell-
ur á með él. Þama er slkammt brúna
á milli, og ekki gott að fara vegvill-
ur á þessu fjalli, óvíst hvar maður kem-
ur þá niðuir áður lýkur. Ég gríp því
aftur til þess ráðs, að halda kyrru fyr-
ir þar til upp birtir. Þarna er ekkert
afdrep að finraa. Ég tylli mér á fann-
bairða hellu, en sprett tafarlaust á fæt-
ur aftur. Kuldinn bítur fast. Ég for-
vitnast um krukkuna, gái að hvemig
þar liður. Þrír fiskanna liggja við
botninn og bæra ekki á sér, sá fjórði
er með einhverja tilbuirði í þá veru að
bLaka uggunum. Þarna er ekkert líf
lengur, sem því nafni getur heitið ...
Aftur snara ég krukkunni inn á mig,
þótt það þjóni engum tilgangi lengur.
Góða stund stjákla ég um á sama stað,
sjálfsagt líkastur fuglsunga, sem leitar
ætis, þar sem ekkert er að hafa.
Fast og lengi sibur éljahatturinn á
fjalliniu, en þegar loks húsar undir
haran, verður því nær dagljóst og dett-
ur á með dauðalogn. Ég kenrai vætu á
brjósti mér. Hef gleymt krukkunni, en
gríp nú til hennar og skyggni hana.
Svo kveður við brothljóð. Ég hafði látið
krukikuraa falla í grjótið. Það kemuæ
yfir mig óbærileg einmanakennd —■,
en mikilil fögnuður bíður mín á næsta
leiti. Æi-já, allt í einu sé ég niður
víkiraa mína. Ég þykizt geta séð ný-
græðinginn undir þunnri mjailarbreið
unni í kriragum vitann.
Heim kem ég öllum á óvart- Hafði
ekki gert boð á undan mér. Og vist
fæ ég hlýjar móttökur, þótt ekkert
verði af gulLfiskaballinu.
Galtarvita á þorra 1968.
26. MAl 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5