Lesbók Morgunblaðsins - 01.03.1970, Blaðsíða 13

SKMITINN FtóMSKWtMMN
u'ddl uerScx yúlrcwL en. c^u.%.
^<lrvalcjL\i<b köttar ucxt& ör \xrL
hsteý- ^ájtur h^olpcx tfoxwu
VuMJvucl ^slt&v. l.
íor- Kcxnu til oo, oiUcxÖl cxö skcxpcx. Yno.ua, qu c>ú_t\lrcxu.u ^órat honcxm. G.k.Ví.c
KóacLuloo^cx. þuC í- &tó.SCua aó s'rcxpa. mcxua cjcxrö Vcöttcxúau cxr
þcfc 03 þó uaútcxöc ó. ho.ua ■bhcnacó'.
;<bun\hó'Pátur cuxvn.ru oóiú þáyfcr þao&cc ohópua 03 súcxpoóc &vúnni.ó <x\cöhcua1GudccQ.r ekcuncó hcó ácuu onm \03rcr aó,tcxud.c cxSJ rQltcucxru.
Til eru
fleiri tilverur
Fraim,hald af bls. 9.
á þessum liöna tíma, sem ég
tel _mig vera að skyggnast inn
í. Ég hef einnig fundið margt
fleira, sem ég á ekki til núna
og ég sakna mjög mikið.
— Eins og hvað?
— Ég get sagt þér eitt alveg
fyrir víst. — Þegar ég var
heima í Torfufelli, hafði ég
mjög sterka löngun til þess að
læra að spila á eitthvert hljóð-
færi. Á þeim árum var lítið um
kennslu í þeirri grein. Þegar
ég var 17 ára gömul, var Tóm-
as Benediktsson forsöngvari og
organisti í Hólakirkju. Hann
var sá eini, sem ég vissi, að ég
gæti leitað til. Kona hans, Sig-
urlína Einarsdóttir, hafði tek-
ið á móti mér, þegar ég fædd-
ist, og ég þekkti þessi hjón
mjög vel. Þau voru þá flutt út
í Öldu, og ég ætlaði að fara
til þeirra og læra að spila á
orgel, var þúin að semja um
það allt saman. Konan var
heilsulítil, og ég ætlaði að
vinna fyrir mér í heimilinu. En
þá veiktist pabþi seinni part
sumarsins, og ég varð að hætta
við allt saman. En ég ætla að
segja þér, að mér fannst ein-
hver strengur slitna. Ég gat
ekki skilið þetta þá, en þegar
ég fór svo aftur að kanna þetta
liðna, komst ég að því, að ég
hafði leikið á hljóðfæri. Það
var ekki orgel, heldur eitthvert
strengjahljóðfæri. Ég hafði
lært á þetta hljóðfæri hjágöml
um manni, mjög gömlum, og
hann er mér alveg Ijóslifandi.
Þaðan liggur þráðurinn inn í
þá tilveru, sem ég var að
byggja upp unglingur inni í
Eyjafirði. Vitanlega hefur
marga langað til að læra að
spila, en sjáðu til, — þessi von-
brigði voru svo sár. Ég get eig-
inlega ekki sagt, hvað þau
voru sár, það var eins og ég
væri að missa einhvern, sem
mér þætti mjög vænt um. En
skyldan kallaði mig til þess að
vera heima, því að systur mín-
ar tvær og mágkona voru þá
sjúklingar á Kristneshæli og
sjúkrahúsinu á Akureyri, og
ég varð að vera heima, það var
enginn annar til, og ég mátti til.
En ég hafði samt ekki mjög
sterka löngun til þess að vera
heima, svo að ég segi nú alveg
eins og er. Það togaðist tvennt
á, en löngunin varð að víkja
fyrir skyldunni.
— í því var sennilega viss
lexía fólgin.
— Já, ég býst við, að ég hafi
lært mjög mikið á því og haft
gott af því að láta á móti mér.
Ég er heldur ekki að segja, að
ég hefði unnið mikið við það að
læra að leika á hljóðfæri, en
þetta var bara svona ríkt í mér.
Og ég hrífst alltaf mikið, bæði
þegar ég heyri sungið fallega
og sérstaklega, þegar ég heyri
leikið. Þá finnst mér ég alltaf
komast í annan heim. Það er
eins og tónamagnið taki mig
svo sterkum tökum og flytji
mig eitthvert þangað, sem ég
vil í raun og veru vera.
— En þú hefur beinlínis ferð
azt inn á önnur og æðri til-
verusvið.
— Já, étg hef oft ferðazt imin
í aðrar tilverur, en ég á ákaf-
lega erfitt með að færa það
fraim, því að yfir það fell-
ur gleymska, nema ég segi frá
því um leið. Stundum er verið
að minna mig á, að ég hafi sagt
þetta og hitt, sem ég man ekki
til að hafa sagt, þó að ég rengi
það ekki. — Við vitum fjarska
lítið nema um þessa tilveru,
seri 1 við lifum í hér. Okkur
innst þessi jörð vera stór og
heimurinn stór. Ég hef nú lítið
ferðazt nema um landið mitt. Ef
ég ætti að ferðast eitthvað út
fyrir landsteinana, fyndist mér
ég vera að fara í langferð. En
ef ég fer að hugsa um það í al-
vöru, þá er það líklega mjög
stutt ferð, því að ég hef gert
mér grein fyrir því, að til eru
fleiri tilverur. Ég er viss um,
að ég hefði afskaplega gaman
af að ferðast um úti í heimi,
en ég vildi samt ekki skipta á
því og að komast til þó ekki
væri nema einnar tilveru á
hinum leiðunum. Ef mér væri
t.d. annaðhvort boðið til Ame-
ríku í kvöld eða ég mætti fara
inn á eitthvert tilverustig
hinum megin, kysi ég hið síðara
miklu fremur. Ég tala nú ekki
um, ef ég gæti fært mönnun-
um eitthvað þaðan, sem gæti
sannfært þá um, að annað líf
væri til. Þeir hinum megin eru
alltaf, finnst mér, að reyna að
koma þeirri vitneskju til okk-
ar hérna, og þeir óska eftir því,
að fólk trúi því og byggi líf
sitt á þeirri vissu, að það lifi
lengur en meðan það er hérna
á jörðinni.
— Er þá mikils vert fyrir
hvern mann, að hann trúi þvi?
— Já, ég tel það mjög mikla
nauðsyn. En það gagnar eng-
um að trúa því bara á yfirborð-
inu, hann verður að trúa því af
fullkominni einlægni, — hann
verður að vera sannfærður. Ég
held, að það sé framvinda þess
ara mála, að fólkið sameinist
um það og lifi samkvæmt þeirri
sannfæringu. Ef allir tryðu
því, væri lífið hérna á jörðinni
hjá okkur miklu betra og feg-
urra en það er. Það er líka án
alls efa mikilvægt fyrir langa
og mjög fjarlæga framtíð hvers
einstaklings.
— Segjum nú, að alger af-
neitari þessara hluta deyi
snögglega í sinni afneitun,
hvernig verður honum við?
— Ég býst við því, að það
yrði alveg eins tekið á móti
honum og hinum, sem trúa, því
að miskunnsemi guðs er mikil.
En hitt er víst, að hann finnur
sjálfur nokkuð sárt til, eins og
eðlilegt er, og er náttúrulega
lengur að átta sig og samlag-
ast nýju tilverusviði, sem er
honum framandi, vegna þess að
hann hefur aldrei hugsað um
þessa hluti, þeir hafa verið
honum fjarlægir.
(Framhald í næsta tbl.).
1. rnarz 1970
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ]3