Lesbók Morgunblaðsins - 12.07.1970, Blaðsíða 10

Enskur blaðamaður heimsótti
slíka konu í einu af úthverf-
um Lundúnaborgar og fékk að
skyg-gnast bak við tjöldin.
Sjö tandurhreinum smábílum
hefur verið lagt við rúmgóða
heimkeyrslu einbýlishúss í út-
hverfi borgarinnar.
Það er rifa á frönsku glugg-
unum í stofunni þrátt fyrir
kiuldann ag út uim hama berst
hávært skvaldur, sem ber þess
vott, að hópur kvenna er þar
saman kominn. Það er þriðju-
dagsmorgun og komið að Eil-
een að bjóða „stelpunum“ í
sjerrí.
Það er slúðrað: ,„Þú meiniar '
ekki þó rándýrum — flestar
eru í ullardröktum og peysum
með háum kraga. ópersónuleg-
ur fatastíllinn hæfir vel stíl
þessa hiedimilis: Hér eru ljós-
rauð teppi á gólfum, viðurinn
er hniotuliki og á vagigjum
hanga eftirprentanir af veiði-
mannamyndum í sterkum lit-
um, ein mynd undir hverju
veggljósi, sem eru sex að tölu.
Eileen og Ian, maður henn-
ar hafa verið gift í 21 ár, og
'þenmam giftingardaig sinm
héldu þau hátíðlegan í júlí síð
astliðmiuim með þvi að kaupa
herðasjal úr minkaskinni handa
henni og iburðarmikla máltíð á
fínu veitingahúsi handa þeim
AÐ ÞJAST
í INNANTÓMRI
AUÐLEGÐ
það ekki, nei, þessu trúi ég
eikki. Hvenær?“ Þáð er met-
ingur: ,,Ég veit aldrei hvað neitt
kostar.“
Þær tala saman á dálítið til-
gerðarlegan hatt, þessar stúlk-
ur sem allar eru á óvissum
aldri, þær pata mikið og veifa
hver til annarrar með einhvers
konar öfugri handsveiflu með
handleggina teygða út á stól-
armana. Þær eru vel snyrtar
og klæðast alldýrum fötum —
báðum. „Við hefðum átt að
halda veizlu. Mér er farið að
hundleiðast nú í ellinni, þegar
við erum bara tvö ein. Ég er
ekki að segja það Ian til lasts.
Hann er góður eiginmaður. Ég
elska hann. Og allt það. Það
kann vel að vera að hann hafi
verið mér ótrúr fyrir um það
bil fimm árum. Nú, jæja, úr
því þú spyrð, já, ég hef haldið
framhjá honum, það mætti orða
það svo, tvisvar sinnum.
f fyrra sinnið fór ég ekki —
alla leið. Og þess vegna var
þetta ógurlega hástemmt og
við ætluðum að vera svo kjána
leg að hlaupast á brott. Ég
hefði farið, það er satt — ég
hefði farið. Ég var búin að búa
mig undir hið mikla uppgjör
við Ian og svo, æ, þetta er svo
hjákátleg, hvernig ég gat ver-
ið svona mikill asni, það rann
allt í einu upp fyrir mér, að ég
var ekki svona föl og þjáð af
ást, heldur af því ég var með
barni. Þá gekk ég með Fionu,
sem dó þriggja vikna gömul.
í seinna skiptið var allt
miklu vandræðalegra. Og væm
ið, býst ég við. Ég tók þátt í
listnámskeiði til þess að hafa
eitthvað fyrir stafni og hann
var kemnarinn. Hanin var sponin
andi; hann var framandi og
hann var alger skepna. Kvænt
ur seinni konu sinni og með
fyrri fjölskylduna á framfæri.
Hann vildi að við giftumst. Ég
verð að játa, að ég varð að hóta
honum lögreglunni. Hann ætl-
aði að fá sitt fram.
Nokkrar af konunum sem ég
þekki eiga í einhvers konar ást
arævintýrum utan hjónabands.
Hjá sumum eru þetta einungis
saklaus vináttusambönd. Og
hjá öðrum bara óskhyggja.
Þegar ég var ung og barðist í
bökkum ímyndaði ég mér allt-
af, að það hlyti að vera dá-
samlegasti hlutur í heimi að
eiga mann, sem kæmi sér vel
áfram og geta veitt börnum sín
um allt sem þáu færu fram á.
Ég gerði mér aldrei grein fyrir
því, að kona sem býr í út-
hverfi við fjárhagslegt öryggi
hlýtur óhjákvæmilega að lifa
innantómu og algerlega einangr
uðu lífi. Ég lifi í tómi. Það er
eins og að vera komin aftur á
kynþroskaskeiðið; minnsta til-
viljunarkennda smáatvik getur
vakið hjá manni trylltustu
vonir, en að öðru leyti líður
dagurinn þannig, að maður
gæti hæglega orðið vitskerrtur,
ef maður bara léti það eftir
sér.“
Timabilið milli 1946 og 1954
var hamingjuríkasta skeiðið í
ævi Eileen. Hún kynntist
mianimi síinuim í boði hjá sam-
eiginlegum vinum. Hún gifti
siig í kjól, sam hún hafði látið
sauma upp úr brúðatnáttkjól
ömmu sinnar, vegna þess áð
hún hafði eytt öllum fata-
skömmtunarmiðum sínum í kjóla
meðan á tilhugalífinu stóð.
Hann stofnaði eigið fyrirtæki
fyrir varahlutaþjónustu út-
varps og síðar sjónvarps og
starfrækti þetta fyrirtæki sitt
í skúr bak við raðhúsið sem
þau höfðu á leigu.
. „Ég var alltaf önnum kafin.
Ég hafði enga hjálp við heim-
ilisstörfin, var með tvö smá-
börn og hugsaði þar að auki
um alla skriffinnsku fyrir Ian.
Árið 1954 gekk fyrirtæki Ians
inn í annað stærra fyrirtæki og
Ian var gerður að framkvæmda
stjóra og síðan hefur allt verið
klappað og klárt. Við höfum
nóga peninga. Við höfum vél,
sem afhýðir kartöflur og vél,
sem þvær upp eftir matinn, og
það sem vélarnar gera ekki,
það gerir Edna. Við höfumhjón
til að hjálpa okkur á heimil-
inu, vegna þess að í húsinu er
sérstök ibúð fyrir þjónustufólk
en slíkt telst til frádráttar á
skatti vegna þess að við tök-
um á móti erlendum viðskipta-
vinum hér á heimilinu. Maður
inn sér um garðinn, sem er um
það bil tvær ekrur að stærð,
og væri tilvalið að hafa þar
hund er okkur sagt. En guð
forði mér frá því að komast í
þann hóp miðaldra kvenna,
sem taka ástfóstri við hunda.
Ég þekki nokkrar slíkar, sem
yfirfæra allt sitt tilfimmiinigialíf
á huimdimm ag sfiainda í biðröð
hjá dýralæiknikuum á fimm
mínútna fresti.
Guð minn góður. Nú, svo
þér viljið vita hvað ég geri við
sjálfa mig á daginn. Jæja. Við
förum á fætur klukkan 7.15.
Ian verður að gefa gott for-
dæmi og vera mættur hálftíma
á undan öllum öðrum. Ég tek
til morgunverðinn. Við borðum
hann í eldhúsinu. Edna, vinnu-
konan mín, kemur niður klukk
am níu. Og þess vegma fer ég
út að verzla á morgnana. Við
eigum frystikistu og svo stórt
geymslurými, að ég gæti geymt
þar mat til margra vikna, en
til þess að hafa eitthvað að
gera, þá fer ég út að verzla á
hverjum degi og aldrei í sömu
verzlunarmiðstöðina tvo daga
í röð.
Nú, tvo morgna í viku fer ég
í hárgreiðslu. Hárgreiðslustof-
an, sem ég sæki, er nokkuð
langt héðan. Ekki í miðborg-
inni samt, mér er illa við um-
ferðina. En sakir þess hvað
langt er að fara, þá gerum við
— stelpurnar og ég — dálitla
skemmtiferð úr þessu og för-
um tvær eða þrjár saman í ein
um bíl.
Þessar vinstúlkur mínar, ja,
það ríkir ekki raunveruleg vin
átta með okkur á þann hátt, a8
við mundum búast við hjálp
hver frá annarri og okkur væri
sársaukalaust að slita kunnings
skapnum ef það kæmi sér bet-
ur. Við rekumst ekki óboðnar
hver til annarrar. Ekkert í þá
áttina. Við hringjum hver í
aðra og ákveðum stað og stund.
Við tölum um börnin okkar, og
það keimur fyrir að við rekjum
þeissar venijulegu harmiatölur
um eiginmennina, svona eins og
gemigrur og gerist. Ein ég mundi
ekki trúa þeim fyrir neinu.
Ekki ég„
Það kemur stundum fyrir að
Ian spyr mig á kvöldin: „Hvað
gerðirðu í dag?, og svo „það
er svolítil væta úti, ekki satt?
lyndur, mjðg tilflnnlnganæm-
ur. Hann er á fyrsta ári í Ox-
ford. Við erum nokkuð stolt af
honum. Lengi var ég á báðum
áttum um, hvort ég ætti ekki
að eignast eiitt bann í viðbót.
En ég velti því svo lengi fyrir
mér, að ég býst við að það sé
nú orðið of seint. Ég er ekki
að segja, að það sé útilokað —
ég er 44 ára gömul. En það er
áhætta. Ég veit ekki, hvort mað
ur kærir sig um að fara að
hugsa um kornabarn, þegar mað
ur er komin á minn aldur, og
núorðið er manni þetta alveg í
sjálfisivald sett eftir að pillan
kom á markaðinn.
Við höfum heilmikið að gera
GREININ er úr brezku blaði. Konan, sem rekur raunir
sínar, á allt til alls. Efnahagslega hefur hún náð öllum
hugsanlegum takmörkum. En líf hennar er samt sem áður
svo innantómt, að henni er sárlega vorkunn. Frásögn henn-
ar leiðir í ljós gömul sannindi, að hin ytri lífsgæði ein-
sömul gera engan hamingjusaman og fátækastur allra er
sá, sem ekkert hefur til að keppa að.
O'g hvei*ju á ég þá að svara'’
Að ég hafi fluitt fjiall fju-ir há-
degi og hripað upp tónsmíð eft
ir te? Vissulega hefur mér dott
ið í hug að fá mér einhverja at
vinnu, en hvað ætti það svo
sem að vera? Á mínum aldri
gæti ég ekki hugsað mér neitt
starf sem væri bindandi. Eða
leiðigjarnt, eða lítiklækkandi,
ef ég á að vera hreinskilin. Ég
var eiinkiaiiiitiari áðiur en ég gifti
miig, ©n ég vil ekki fara í það
aftur. Ian segir: „Af hverju
býðurðu ekki fram krafta þína
til góðgerðastarfsemi?“ Mér
væri það ekki á móti skapi, ef
ég kæmist að við barnaheimil-
ið, ein þar er lamgur bJðlisti. Ég
gat ekkert fengið nema aðstoð
við gamalmenni og sjúklinga.
Og það ætti alls ekki við mig.
Fólk segir við mig: „Það væri
tilvalið fyrr þig með þína fram
komu að setja á stofn smáverzl
un.“ En ég þarf ekki á pen-
ingum að halda og það hlýtur
að vera þrældómur að reka
verzlun.
En ég var víst að segja frá
því, hvernig ég verði deginum.
Hádegisverð borða ég úti tvisv
ar í viku, í annað skiptið með
tengdaforeldrum mínum og í
hiitt sikiptið mieð Hádeigiiisiverðar
klúbb kvenna eða Kvennadeild
'Golfklúbbsins eða einhverju
þess háttar. Nei, ég er ekki góð
ur golfleikari, en ég hef gam-
an af því. Svo fær maður frískt
loft og allt það. Eftir hádegis
vei’ð — nú, eftirmiðdagarnir
eru langverstir, sérstaklega á
veturna. Á sumrin er maður
ekiki alveig jafin þumiglyndiur.
Stundum sezt ég bara upp í
bílinn og keyri eitthvað út í
bláinn. Hinar konurnar virðast
ekki vera nærri því eins leiðar
á lífiniu ag ég. Þær virðiast
h.af'a miklu mieina að gera. Það
var skemmtilegur tími á fyrri
helmingi síðasta árs. Það var
Ihleálimiilkiið uimistamlg) þegar Cheryl
gifti sig. Hún var auðvitað allt
of ung, en hún er mjög raun-
sæ stúlka, hún líkist föður sín-
um, í góðu andlegu jafnvægi.
En ég hef áhyggjur af Nichol
as. Hann er líkur mér, þung-
við að halda uppi samkvæmis-
lífi. Að minnsta kosti samanbor
ið við mangia aðna. Á veit'Uma
höfum við venjulega þrjú kvöld
verðarboð í viku. Þá tel ég
einnig boð fyrir viðskiptavini,
sem hafa tvímælalaust mikla
vinnu í för með sér fyrir mig.
Maturinn verður að vera góð-
ur. Það er ekki hægt að bjóða
kaupsýslumönnum upp á hvað
sem er, því að þeir eru svo
góðu vanir. Auk þess ætti mað-
ur að fá orðu fyrir það eitt að
halda uppi samræðum við þá
og konur þeirra. Vissulega reyn
ist þetta oft vera geðfelldasta
fólk, þegar maður fer að kynn-
ast því. En fyrstu tvo klukku-
tímiaima er þettia siainmkiall'að strit.
Clheryl sieigir, að miatseldin mín
sié gamiald,aigls. A'ð miaturiinin sé of
þungur og kryddaður og sætur.
En fólk vill heldur þannig mat.
í kvöld erum við boðin í mat
til eins nágranna okkar. Nú —
swomia lifum við lífimu: Ofnærð
af dýsætum mat en vannærð af
samræðum. Ian segir, að ég sé
sjálfselsk. En hvernig í fjand-
anum á ég öðruvísi að vera. beg
ar enginn þarfnast mín. Ekki
þarfnast hann mín nema sem
einhvers konar lífsförunauts.
Og við hverju á maður svo sem
að búast eftir 21-árs hjóna-
band.
Börnin hafa alltaf getað
bjargað sér sjálf og nú eru bau
auðvitað algerlega úr minni
umsjá. Ég sendi Nicholas nakka
og ég gef honum peninga. Ég
sendi Cheryl föt og ávísanir. f
öðru er móðurhlutverk mitt
eiklki lemgur fólgið. Nei, siiiáið
þér, öninaiir j'aæiðarför.
TJt um gluggann sést líkfvlgd
siga hægt niður eftir götunni í
þessu úthverfi borgarinnar.
„Engin blóm í dag heldur. Það
er kirkjugarður hérna við enda
götunnar og jarðarför næ'tum
á hverjum einasta eftirmiðdegi.
Guð, hvað þær þjaka mig Svo
fæ ég mér dropa af portvmi ef
engin blóm eru, en konjak ef
það eru blóm. Má bjóða yður. “
10 fÆSBOK MOÍtOUNBLAÐSINS
12. júlí 1970