Lesbók Morgunblaðsins - 23.04.1972, Qupperneq 16

1 Kflu?- xmt /gxr- ld of?M- M-rz. pi7i.Fi \;ið /M ■ KlúM- /H64 /Máúeif, JR p/MS öl VúH ■j
1 mf ll þ 7-
I /J (Tk l / flf- á.LtÐ' u íc Hf/KOH \
iMÉmÍc ! ííWfc SLfí'
1 FoR 1 Á- 1 {í>l fiW- líR V£S 'A ÍKIPI
S l ‘T- KfóLílR MLMZ
ÖÞff/F FULL- 6IO0UR H TOL' SPCLL 5 Ka'lþ Ei<\- ÍKfl//
HRYá- pfETT- IfÍhSlP,
IKÆM- I EFNI ■ KeYR ((fcm- fÍfíFN
Eim
IseR I Of TAR Wta/ f\Tf\ WUfíH- V'Jlzq V 5flM- HL-T.
■fTIAr), KRUKK'
kt 5 amoo; l/e&Tr ímiif )í> FULL- KTdM- Í.EÁA
rey\- R HU<á6.- -Dl \>\//Ef
Þíii? HEitfr- S/v?f9'- oRf) írtUR ftÖLVf) ftró- 0o£) R m-
IfJötðtfR IpRVK'K y > 'u-n'r iteoz- D-/R.
/í-ÁTf) VöMh
[ HPiK KfíPPH Kóö,- VS R' ÁR á/£LU- Nflre' LEÍFl SK'fcT
'ovc- lic/NI R E>
UNfiLÚlt. Kt'VK NftFH FéfcflR ■
KVe/i- FoF- dRfilR
$I\yM \Jt9- Koth- RtíOl ■
KROSSGÁTA
LESBÓKAR
ORGUNBLADSINS
m
Lausn
r
a
síðusfu
krossgátu
hCÚT- éfc-' RígSgí o- ■ OKlO fegaa iW$&. oRÍ> FTó A R
- 5 r 0 LÍTltl Á c T / M ft (K‘ K A K L A 4
r o1 K S r D Prtllui h £> F R ft M L e 1 £> P 4 o
p \\ •* t,MP' 0 K U M hcimT- K R R F ff CtELT 7 H T 1 'f> -f'fiM'.1 F F r
4 K--& •H’ \K U Á K 6 F SdEMl fi.írts A R 4 R rnn,- SffiAlR p 1 L 7 fl Af
í°u''iSf K K H R £ K K 1 R ITCl- Á L SVfcÍ-l H A M fl Tcká 4 A’
-yiP-' s_ T KjR U B B R K ( U L L ff R- SK 4 F? R M é/áít /t R J t'P
R ú 0' L M U R. fifiiut A L R Æ M Þ f? R V'éRK'- FiERI Eg £ F ff R
VríV E 1 í ft- L ff HT. ÍZ R U F e Él M A’ P. Ál fí L L R -l' ÓZ Mli 1
KvtiJ /.Ó.Ff-' m •. • •: •: * 4 T ptm 4 \ 5 1 N M 1 Hh-e-j Í5SLU 0' r T ft fl L l Aí <°
T KoM- IST ■vTn1 K 1 N M L ■ 1 > srÆp; 4 M 0 £> 'ieriK Æ© A L ft R llm K A £ 5
■ 1 M 4 4 M N sist L o' fí M A R fl N 2 £WS M fí R £/Fl y r u D'
Sk--. •r-t ufc M Á l H M \tús R ft N N F L A’ i 4 R. Á R f.K T
CfL'-u i-'K'/i H 1 M N Á ív.V £ R N 4 R. '1 S fiAj K A R R 1 tvó' S
Síðdegi
þriðjudagsins
Framliald af bls. 12.
Carlos Centenos, endurtók
[koinan.
Presturinn sa*t ráðiþrota.
Hann er þjóf'Urinn, sem drep
inn var hér í fyrri viku, sagði
ikonan i sama tón. Bg er móðir
(hans.
Presturinn leit rannsakandi
á hana. Konan horfði róleg og
•einarðlega á móti, og prestur-
inn roðnaði. Hann laut höifði
og skrifaði. Á meðan hann
íyl'lti örkina, spurði liann kon-
una um helzitu æviatriði, og
toún svaraði af einurð og ná-
(kvæonni, eins og hún læsi upp
af biaði. Presturinn byrjaði að
svitna. Stúikan leys-ti speldið
af skó vinstri fótar, fór úr hon
aim með hælinn og hivíldi hann
á bekkjarsiánni. Hún íór eins
að við hinn.
At.burðurinn hafði átit sér
stað n.okkrum húsaröðum neð-
ar, á mánudaginn í fyrri viku,
klukkan þrjú að nóttu. Frú Re-
bekka, einmana ekkja, sem bjó
í húsi fuilu af ails kyn® dóti,
heyrði í gegnurn nið regnsins,
að einhver reyndi að brjóta
upp útidyrnar. Hún fór á fæt-
ur, leitaði fáimandi í kiæða-
skáp að fornri sikammbyssu,
sem en.ginn hafði hleypt úr síð
an á dögum Aureliano Búendía
og gekk inn i stof-una, án- þsss
að kveikja. Hún gekk ekki á
hriktið í hurðarlæsingunni,
heid-ur rak hana áfram óttinn,
sem hafði safnazt fyrir í henni
í t-uttugu og átta ára einangr-
un, og í huganum sá hiún ekki
einumgis hvar hurðin var, held
ur líka nákvæmlega hæð læs-
ingarinnar. Hún greip vopnið
báðum höndum, loikaði augun-
um, og þrýsti á gikkinn. Síðan
heyrðisit lágt málmhljóð á bæj-
arhellunni og veik, róleg rödd
en ákafléga þreytt: „Ó, móðir
mín.“ Maðurinn, sem fannst
dauður með sundurtætt nef
framan við húsið, var klæddur
röndó-ttum jakka, hversdagsieg
um buxum, berfættur oig gyrt-
ur snæri í stað beltis. Enginn
þorpsbúi þekkiti hann.
Hanin hét þá Carlos Cent-eno,
muldraði prest-urinn að skrift-
inni loikinni.
Centeno Ayaia, sagði konan.
Eini somurinn.
Presturinn fór aftur að
skápnum. Innan á hurðinni
héngu t-veir ryðgaðir lyklar af
þeirri stærð, se-m stúlkan, og
-konan, þegar hún var liti.l, og
eflaust presturinn líka, ímynd
aði sér að lykiar Sanktipét-urs
væru. Hann tó-k ly-kiana, lagði
þá á opna skri-fbókina á brik-
inni, benti vísifingri á ákveð-
inn stað á út-skrifaðri síðunni,
og ieit á konuna.
Undirriit-ið hér.
Konan klóraði nafn sitt með
töskuna klemmda undir armin-
um. Stúikan tó'k blómin, dró
skóna á eftir sér að bríikinni,
oig grannsikoðaði móður sina.
Presturinn andvarpaði:
Reynduð þér aldrei að leiða
hann á réttan veg?
Þegar konan hafði undirrit-
að, svaraði hún:
Hann var mjög gæfur piitur.
Presturinn léit til skipt-is á
mæðgurnar, og sér til einslags
guðrækinnar furðu sá hann, að
hivorug var komin að gráti.
Konan bætti við öhrærð:
Ég bað hann að ræma aldrei
þann, sem væri matarþurfi. Og
hann hlýddi því. Hins vegar,
hér áður, þegar hann .stundaði
box, lá hann oft mát'tvana eftir
híöiggin í þrjá daiga.
Það varð að rífa úr honum
ailar tennurnar, skaut stúlkan
■inn í.
Rétt, samþykkiti konan. Hver
biti, sem ég borðaði, var mér
þá jafn þungb-ær á bragðið og
-högigin, sem sonur minn þoldi
af þeim á laugardagskvöldum.
Vegir Guðs eru órannsakan-
legir, sagði presturinin.
En hann mælti af lítilli sann-
færimgu, kanns'ki af því að
reynslan hafði gert hann örlit
ið vantrúaðan, og svo át'ti hit-
imn sinn. þátit í þvi. Hann ráð-
lagði mæðg'unum að iáita á sig
höfuðfat til að verjast sólstin-g.
Geispandi o-g hiálf dottandi
saigði hann, hverniig þær gætu
fundið gröf Carlos Centenos.
Þegar þær k-æmu aftur var
óþarfi að hringja, nóig var að
renn-a íykiinu-m undir hurðina
og einhverri guð-sþökk til kirkj
unnar, ættu þær einhivern pen-
ing. Konan hlustaði af athygii
á leið-sögn prestsins, en þakk-
aði fyrir sig án þess að brosa.
Áður en presiturinn opnað:
úitidyrnar fann hann, að ein-
hver horfði inn með nefið fa-st
að járngrindinni. Það var hóp-
ur barna. Þegar hurðin opnað-
ist, hlupu börnin í fe’.ur. Um
þe-tita ley-ti dags var o.ritast nær
enginn á götunni. Nú voru þar
ekiki aðeins krakkar. Höpar
manna stóðu undir möndnu-
trj'ánum. Presturinn skimaði út
á götuna, sem sveif í h'i'ing-
um. Hann skiidi, og hallað: aft
ur hurðinni.
Biðið andartak, sagð: hann
án þess að iíta á konuna.
Systir hans blrtist í dyrun-
uim innst í salnum. Hún hafði
brugðið . svörtum jakka ytfir
náttikjó’inn, oig hárið féCl iaust
um herðarnar. Hún horfð' þöig
ul á prestinn.
Hvað ger.ðis’t? spurði hann.
Fóik hefur komizt á snoðir
um þetta, muldraði sys'tir hans.
Það er betra að þær fari út
um bakdyrnar, sagði prestur-
inn.
Alveg sama, sagði systir
'hans. Ailir eru í giuggunum.
Fram að þessu virtist kon-
an ek’k: hafa &>k i ð neili . Nú
reyndi hún að gægj'asit út á g'öt
una í gegnum járngrind'.na, Siið
an tók hún krans nn af atúi'k-
unni og gekik t'i dyra. S úik-
an fylgd: henni.
Biðið sólariag:'. sagði pi. 'jtur
inn.
Þær brá-ðina, saigði syistlr
hans hreyfingariaus inni.i sa’.n
um. Bíðið, ég iána yktkur sóÍ-‘
hlif.
Kærar þakk'r, sagð: konan.
Okkur er óihætt'sv'ona.
Hún tiók i hö:d stú.’ki nar
og þær íóru út á götuna.
T * V 1