Lesbók Morgunblaðsins - 09.09.1973, Blaðsíða 13
Þráin eftir foreidrunum var sterkari en óttinn við refsingu. Eftir heintkomuna. Eleni með foreldrum sfnum.
, FIMM AR
I FÖLDU ÁSTAR
HREIÐRI
Hér á eftir fer ótrúleg saga, en
þó sönn. Elcni Budamur, nú 22ja
ára, strauk frá heimili sfnu fyrir
þvf nær sex árum. Foreldrar hen-
nar töldu hana af. Það var fyrir
tilviljun að hún slapp út frá felu-
staðsfnum.
Slminn hringdi í fbúðBudamur
f jölskyldunnar í Liittich í Belgíu.
Það voru nákvæmlega fimm ár,
níu mánuðir og þrír dagar liðnir
frá því dóttirin, þá 16 ára, hvarf
af heimilinu. Vandræðaleg
stúlkurödd talaði og sagði. „Það
er ég, Eleni ykkar. Má ég koma
aftur heim? Hegnir pabbi mér
ekki?“
Fyrir foreldrana, sem eru af
tyrkneskum ættum, og reka veit-
ingahús i Luttich var þetta sim-
tal mikið fagnaðarefni, eftir
kveljandi óvissu árum saman.
Faðirinn Voseli Budamur, mað-
ur um sextugt, sagði: ,,Ég hef
leitað dóttur minnar viðs vegar
um Evrópu. Hvað eftir annað
þóttumst við hafa komizt á snoðir
um, hvar Eleni héldi sig, en
endanlega fylgdu vonbrigðin ein.
Við fundum hana ekki. Og
móðirin, Kxlyopi Budamur, lítið
eitt yngri en maður hennar,
komst þannig að orði: „Ég kann-
aðist við rödd Eleni á auga-
bragði. Að sjálfsögðu lofaði ég
henni því þegar í stað, að hún
skyldi ekki sæta neinni refsingu.
Við erum svo hamingjusöm, að
hún skuli vera á lífi.“
Hin ótrúlega saga Eleni
Budamur hófst 22. ágúst 1967.
Móðir hennar segir svo frá: „Við
mæðgurnar höfðum gengið út
saman til að verzla. Allt i einu
þaut Eleni burt. Ég hélt að þetta
væru einhverjar glettur, og hafði
engar áhyggjur af þessu tiltæki
hennar."
En heim kom hún ekki daginn
þann né næstu daga. Lögreglan,
sem var aðvöruð, hafði ekkert
upp úr krafsinu. Það var engu
líkara en jörðin hefði gleypt
hana.
Eitt var það sem foreldrarnir
höfðu ekki gert sér grein fyrir.
Astin hafði leitt Eleni f gönur. í
veitingahúsi föður hennar hafði
hún kynnzt Nasim Ozgen, sem
hafði ráðið sig í vinnu í Belgíu.
Hann hafði yfirgefið konu sína
og þrjú börn þeirra f Istanbul.
Föður Eleni var ekki að skapi,
hvað hún hændist að þessum
gifta vélfræðingi og vfsaði
honum burt. Ozgen hefndi sín
með því að telja stúlkuna á að
flýja. I þakherbergi í hrörlegu
húsi kom hann upp felustað fyrir
hana, bak við stóran fataskáp.
„Ég skreið þangað inn, þegar ein-
hver kom,“ segir Eleni.
Dagarnir liðu án minnstu til-
breytingar. Dvölinni lýsir
stúlkan þannig. „Venjulega lá ég
í rúminu til hádegis. Þá eldaði ég
matinn fyrir okkur. Seinni part
Nazim Ozgen byggði felustað fyrir
sfna elskuðu bak við
klæðaskápinn.
Þangað inn skreið Eleni,
þegar hann bauð.
Eleni f felustaðnum.
ÍJt fyrir þröskuldinn
á þakherberginu mátti húii
ekki stfgafæti.
dags las ég mikið." I öll þessi ár
hvarf hún aldrei út úr herberg-
inu til að fá sér ferskt loft. öðru
hvoru bað hún Ozgen um nýja
flík, en viðkvæðið var ávallt hið
sama. „Þú hefur ekkert við hana
að gera, og auk þess elska ég þig
eins og Guð hefur skapað þig.“
Sjálfviljugri fangelsun Eleni
lauk þá fyrst, er hennar elskaði
Ozgen olli slæmri ákeyrslu, og
var tekinn fastur af þeim sökum.
„Ég var hrædd og úr öllu jafn-
vægi, þegar hann kom ekki heim
dag eftir dag.“ — Þegar mat-
föngin þraut og Eleni tók að líða
hungur, hætti hún sér út á götu.
Hún rakst á einn kunningja fjöl-
skyldunnar, sem sagði henni, að
foreldrar hennar væru sannfærð
um, að hún væri dáin. „Þá varð
mér allt i einu ljóst, að þráin
eftir foreldrum minum var ster-
kari en óttinn við refsingu."
Eleni Budamur leitaði uppi
síma, skammt frá foreldra-
bústaðnum. Nokkrum mínútum
seinna féll hún um háls móður
sinnar, hlæjandi og grátandi i
senn.
„Það mátti ekki seinna vera, að
stúlkan slyppi út úr fángelsinu,"
mælti læknir einn, eftir að hann
hafði rannsakað hana og komizt
að raun um, hve blóðlaus hún var
orðin, eftir langvarandi nærin-
garskort. „Lengur hefði hún ekki
þolað þennan feluleik.