Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1973, Blaðsíða 10

Þessi skemmtilegu steinker gróf Steinunn upp úr sandinum f
Þjórsárverum og kom fyrir í steinhól f garðinum. Þar baða
auðnutittlingarnir sig.
sem tií er, en aðrir geta
ííka fengið fræ meðan það
endist. Þetta veitir fólki,
einkum því sem býr úti á
landi og hefur ekki mikið
samband við aðra, tækifæri
til að eignast fræ af plönt-
um, sem það sækist eftir. í
þessu liggur mikil vinna og
þær fjórar konur, sem að
því unnu í vetur í sjálfboða
vinriu, hittust einu sinni í
viku. — En þetta er engin
fórn, ef maður hefur
gaman af þvi, segir
Steinunn. Og sííkt hlýtur
alltaf að byggjast á sjálf-
boðavinnu.
Ég kem auga á blá-
klukkur, sem eru hvftar
að lit. Þær fann Steinunn í
Loðmundarfirði og hefur
ekki heyrt að þær séu
nokkurs staðar annars
staðar. Hún rakst á þennan
skemmtilega albínóa þar
og tók hann með heim. Nú
hefur hún gefið ýmsum af
honum. Fleiri íslenzkar
plöntur eru þarna, t.d.
stúfa undan Eyjafjöllum
og munkahetta frá sama
stað. Og þarna gægist lítil
jöklasóley. Maður er
vanari að sjá hana brjótast
upp úr svörtum sandinum
einhvers staðar á öræfun-.
um, en Steinunn segir, að
hún lifi í garði, ef möl er
sett í kring um hana. Og til
að nefna einhverja and-
stæðu, þá eru þarna í nánd
margar blómstrandi
nellikku-tegundir.
Upp með rauðri hús-
hliðinni vefja sig skógar-
toppar, og klifurbergsóley,
sem Steinunn bíður eftir
að blómstri himinbláum
blómum, sem áreiðanlega
fara vel við vegginn. Og
annars staðar vefur sig
upp klifurrós með hvitum
blómum, pólstjarnan sem
Steinunn fékk í vor, og
getur síðar náð 5 metra
hæð. En í beðunum við
húsið má sjá marga runna,
t. d. er þar töfratré frá
Pyreneafjöllum, sem ber
gulllituð blóm á vorin,
einnig beinvíði sem blómg-
ast í apríl. Þar má t. d.
greina gullsóp og fleiri
runna, svo eitthvað sé
nefnt. Og innan um má sjá
fallega steina. — Ég hefi
meira gaman af að hafa
svona steina en Þorleifur,
segir Steinunn kímin.
Hann hefur þá í kössum,
en stillir þeim ekki upp.
Við höldum áfram
göngunni í þessum yndis-
lega garði. Um allt eru
begóníur, fimm tegundir af
sírenum er þar að finna.
Hvít blóm ilmsnækórón-
unnar senda fínlegan ilm
til okkar rauðar rósir
logadansins fanga athygl-
ina. Steinunn bendir okkur
á jurt, sem hún heldur mik-
ið ' upp á, hjónarós,
skemmtilega klifurrós, sem
fær nípur á haustin. Það
eru blórauðir ávextir, sem
standa fram á haustið.
Þarna er kóngalilja að
byrja að blómstra, og sjá
má margar tegundir af
alparósum í garðinum.
Eplatré er þarna skammt
frá, harðgerð tegund, sem
getur lifað hér á íslandi og
blómstrað, en ekki fást epli
nema hafa tré af annarri
harðgerðri tegund, sem
hún ætlar að fá og vita
hvort ekki verður hægt að
fá epli í garðinn.
Steinunn sýnir okkur
þyrni sem sennilega er eini
harðgerði þyrnirinn, sem
getur vaxið á íslandi, ætt-
aður frá Síberíu; líklegt er
að hann blómstri ekki fyrr
en eftir 12 ár og kvaðst
Steinunn með ánægju bíða
eftir því, svo fallegur er
hann.
En hvernig hefur hún
tima til að sinnq öllum
þessum plöntum? Auk þess
sem hún hefur heimili og
börn að annast, þá er hún
nú farin að starfa aftur
sem hjúkrunarkona á
Borgarspitalanum hálfa
vikuna. Hún játar því að
síðan hún fór líka að vinna
úti, hafi hún minni tima til
að huga að plöntunum. En
það er ekki á að sjá.
1 horni garðsins eru safn-
kassar Steinunn segist
safna í þá öllu laufi, torfum
og öðru, sem til fellur í
garðinum. Hún bætir í
gömlum húsdýraáburði og
svolitlu af tilbúnum áburði
og rótar öðru hverju í
kössunum, og eftir 2—3 ár
er þarna afbragðs gróður-
mold.
En hvað um DDT og
úðun eiturefna í garð-
inum? Hvað finnst henni
um slíkt? Steinunn segist
aldrei nota DDT; vegna
fuglanna reynir hún að
komast hjá því að sprauta
trén eins mikið og mögu-
legt er. En það virðist
stundum nauðsynlegt. 1
tvö ár hafði hún ekki úðað,
en svo í sumar varð ekki
hjá því komizt. En farið er
eins sparlega með það og
hægt er, aldrei úðað nema
einu sinni á sumri. Við er-
um svo óheppin hér að
hafa ekki maríuhænuna,
sem étur blaðlýsnar í ná-
grannalöndum okkar, segir
hún.
Ekki veit ég hvar á að
enda á að skoða garðinn
hennar Steinunnar og ekki
er hugsanlegt að telja upp
allar þær pæöntur, sem
hún á þar, enda varla
skemmtileg lesning, þegar
ekki er hægt að sjá og
njóta blómanna um leið.
Ég get því eins hætt hér
eins og einhvers staðar
annars staðar. — E.Pá.
r
Smásaga eftir
Rafn Jónsson
Reykur.
Hávaði. — Sumir kalla
það tónlist.
Lýðurinn situr í hring
og reykir. Reykurinn vef-
ur sig utan um ljósið,
eins og til að hylja það.
Einn hlær, eins og öll
heimsins lukka hafi
hrapað á hann. Hinir
halda áfram að reykja,
eins og ekkert hafi í
skorizt. Lýðurinn pírir
augun á alla, loftið er
orðið svo þykkt af
reyknum. Loftið hreyfist
í takt við lýðinn og tón-
listina. Svo er skipt um
plötu.
— Ahhhh.
Djúpt sog, andanum
m mmm mm mm wmm mmm wmm mm mmm mm mmm m
I
I
I
I
haldið niðri og J
skyndilega uppgötvar '
lýðurinn, að hann er að I
verða frjáls. Gleðin I
hrislast um hann, og |
frelsið lekur um æðarnar |
í staðinn fyrir blóð. Án |
þess að nokkur merki ■
breytingu, er heimurinn
orðinn frjáls. Ekkert er
fyrir lengur. Þján-
ingarnar, leiðindin, I
hömlurnar og höftin eru I
horfin. Lýðurinn er jafn |
frjáls og reykurinn, sem |
liðast eins og honum sýn- |
ist um herbergið.
Framhald á bls. 16. g
I
_____________________________I