Lesbók Morgunblaðsins - 13.01.1974, Blaðsíða 8

en ekki sfzt alla ástvinina, sem ekki þurftu að vita,
aö þú elskaðir þá ekki lengur.
ÞaS munaSi minnstu, aS hún fengi múSursýkis-
kast, þegar hún hugleiddi þetta. ÞaS var aS vísu
ósannaS mál, aS slíkar brúSur væru til. ASeins
sögusagnir, sem nægSu til, aS viSkvæmt fólk hryllti
viS tilhugsuninni.
„Aftur viSutan," sagSi hann og rauf þiignina. „Þú
ert niSursokkin í hugsanir þínar. HvaS ertu eigin-
lega aS hugsa um?“
Hún leit á hann. Þetta var heimskulegt, eftir
andartak fengi hann krampa og dæi. Þá myndi hún
iSrast afbrýSisemi sinnar.
„ÞaS er einkennilegt bragS af vörunum á þér,“
sagSi hún hugsunarlaust.
„HvaS ertu aS segja?“ sagSi hann. „Ég verS aS
lagfæra þa5.“
„ÞaS hefur veriS þannig bragS af þeim Iengi.“
Nú virtist hann fvrst fá áhuga á málinu. „HvaS
ertu aS segja? ÍVIig tekur þetta sárt. Ég fer til
læknis."
„ÞaS tekur því ekki.“ Hún fann, aS hjartaS barS-
ist ört í brjósti hcnnar og henni varS hrollkalt. ÞaS
voru varirnar. Hvernig gátu efnafræSingar, þótt
góSir væru, efnagreint og endurtekiS nákvæmt
bragS? ÞaS var vafasaint, aS sllkt væri hægt. IJragS-
smekkurinn er einstaklingsbundinn. Hún hafSi
annan smekk en aSrir, og á því höfSu þeir flaskaS.
Hún ætlaSi ekki aS þola þetta stundinni lengur.
Hún gekk aS hinum sófanum og tók fram byssu.
„HvaS er þetta?" sagSi hann og ieit á hana. „GuS
minn gó5ur!“ sagSi hann hlægjandi. „Byssa! En
leikrænt!"
„Ég veit allt,“ sagSi hún.
„HvaS veiztu?" sagSi hann og augu hans leiftruSu
af glettni.
„Þú hefur logiS aS mér. Þú hefur ekki komiS
hingaS í meira en átta vikur," sagSi hún.
„Er þaS svo? Hvar hef ég þá veriS?"
„Vafalaust hjá Alice Summers. Ég þori aS veSja,
aS þú ert þar núna.“
„Getur þaS veri8?“ spurSi hann.
„Ég þekki ekki Aliee Summers og hef aldrei hitt
hana, en ég ætla aS hringja f hana núna.“
„GerSu þa3,“ sagSi hann og leit beint f augu
hennar.
„Ég ætla aS gera þa3,“ sagSi hún og gekk aS
símanum. Hendur hennar skulfu svo, aS hún átti
erfitt meS aS hringja í upplýsingar. Hún horfSi á
Leonard meSan hún beiS eftir svarinu, og hann virti
hana fyrir sér Iíkt og geSlæknir sjúkling sinn.
„Þú ert illa farin,“ sagSi hann. „Elsku Martha...“
„Seztu!“
Hann settist f sófann og hló. „HvaS hefurSu veriS
aS lesa núna, Martha mín?“
„Um brúSurnar."
„Þá vitleysu? Égskammast mfn fyrir þig, Martha.
ÞaSer ósatt. Ég hef k.vnnt mér málið.“
„Hvað segirðu!"
„Auðvitað," sagði hann hrifinn. „Eg þarf mikið
að fara út, og þegar fyrsta konan mín kom frá
Indlandi krafðist hún svo mikils af mér, að ég fór að
hugsa um, hvað það væri dásamlegt, ef éggæti látið
gera eftirmynd af mér og lokkað konuna f burtu til
að fá frið. En þetta voru helber ósannindi. Þetta eru
bara sögusagnir. Leggðu nú símann frá þér og
komdu og fáðu þér af tur f glasið."
Hún hafði starað ringluð á hann, meðan hann
sagði allt þetta. Það munaði minnstu, að hún tryði
honum og legði frá sór símann, unz hann nefndi
glasið. Þá hristi hún sig og sagði: „Þú getur ekki
talið mig af þessu! Ég gaf þér inn nægilegt eitur
áðan til að myrða sex menn. Það virðist ekki virka á
þig. Sannar það ekkert?"
„Alls ekkert nema það, að lyfsalinn hefur látið
þig fá rangt efni. Mér líður ágætlega. Leggðu nú
símann frá þér, Martha."
Hún hélt á símanum og rödd sagði: „Númerið er
AB einn tveir fjórir nfu.“
„Ég vil ganga úr skugga um þetta,“ sagði hún.
„Allt f lagi,“ hann yppti öxlum. „Ég kem aldrei
aftur hingað fyrst þú treystir mér ekki. Þú þarft að
fara til sálfræðings sem fyrst, vina mfn. Þú ert
taugabiluð!"
„Gefið mér samband við AB einn tveir fjórir
níu.“
„Gerðu það ekki, Martha,“ sagði hann og rétti
fram aðra höndina.
Sfminn hringdi og hringdi. Loksins var svarað.
Martha hlustaði á röddina smástund og lagði svo
sfmann frá sér.
Leonard leit á hana. „Jæja, ertu þá ánægð?“
„Já,“ svaraði hún, Það var kökkur í hálsinum á
henni. Hún miðaði byssunni.
„Ekki,“ veinaði hann og spratt á fætur.
„Ég heyrði til þfn í sfmanum,“ sagði hún. „Þú
varst hjá henni!“
„Þú ert brjáluð," veinaði hann. „Gerðu þetta
ekki, Martha, þetta voru mistök. Það var ekki ég, þú
ertyfir þig æst. Þér heyrðist það bara vera ég!“
Hún skaut einu sinni, tvisvar, þrisvar.
Hann félltil jarðar.
Hún gekk til hans. Hún var hrædd og brast f grát.
Það kom henni á óvart, þegar hann datt. Hún hafði
haldið, að brúðan myndi standa kyrr og hlæja að
henni, lifandi, eilíf.
Ég hafði á röngu að standa, hugsaði hún. Ég er
geðveik. Þetta er Leonard Hill, og ég hef myrt hann.
Hann lá með lokuð augun, en varirnar bærðust.
„Martha," sagði hann. „Hvers vegna gaztu ekki látið
viðallt sitja eins og áður? Ö, Martha!"
„Égskal hringja á lækni,“ sagði hún.
„Nei, nei, nei.“ Hann hló. „Þú varðst hvort eð er
J
©
— ODINE -
Lengi lifi áhrif
íslenskra
forn bókmenn ta
Kver eitt hefur oss borizt,
sem vitnar um áhrif íslenzkra
fornbókmennta á Fransmenn,
og var nú tími til kominn.
Þetta er myndasaga í bókar-
formi og heitir Odine eftir
aðaisöguhetjunni. Nafngiftin
mun dregin af ÓSni, en aS
öðru leyti telst markvert við
þessa sögupersónu frá
víkingaöld, að hún virðist
teiknuð eftir leikkonunni
Ursulu Andress, sem þykir
vel til þess fallin að örva hvat-
ir manna, enda er Odine þessi
allt að því kynóð, ef marka
má söguna. Afgreiðir hún
hvern víkinginn á fætur öðr-
um; suma að vísu með sverði,
og liggja þeir dauðir í fleti
hennar. Ef marka má búninga
sögupersónanna, hefur verið
hitabeltisloftslag á norður-
slóðum um það leyti, sem
þessi merka saga gerðist.
Ekki virðist hún eiga stoð í
neinni sérstakri fornsögu, en
kapparnir, sem þarna eru
ýmist að drepa hver annan
eða í hvílunni hjá Odine,
heita m.a. Finnbogi og Helgi.
Undirtitill bókarinnar er
hressilegur: „Lesdemonsdela
mer": Djöflar hafsins. A for-
síðu segir, hvað kverið kostar
í Sviss og Kanada og auk
þess í Alsír. Er ekki ónýtt fyrir
konur þar í iandi, sem enn
ganga með svartar dulur fyrir
andlitum sínum, að kynnast
hinu norræna kyni í franskri,
nútíma túlkun.
V
• og gerist nú Finnbogi líklegur til þess að höggva þann
er f þetta sinn var í rekkju með þessari Birgitte Bardot
víkingatímans. En sá biðst griða og kveðst faðir Finnboga.
r