Lesbók Morgunblaðsins - 25.08.1974, Blaðsíða 5

Ég kom til Posada Verano í
byrjun nóvember í fyrra eftir að
hafa þvælst vfða um Mallorca f
leit að stað, sem mér líkaði, þvi
um það leyti var nýbúið að loka
greiðastöðum í þorpinu, sem ég
bjó í, Deya. Þar dásamaði kunn-
fngi minn einn, danskur mynd-
listarmaður, bæinn Pollensa, svo
að þángað fór ég.
t Pollensa eru margir lista-
menn, einkanlega myndlistar-
menn og tónskáld hvaðanæva að,
úr heiminum. A veitfngahúsum
þar má raunar sjá mörg listaverk,
og þá einkanlega á Bæjarklúbbn-
um, sem er frábært veitingahús.
En ég kom ekki til að sjá lista-
verk, og þótt ég kynntist þar
tveim bandarískum listamönnum,
ágætum náungum, þá kom ég
heldur ekki til að setjast á spjall
og skiptast á um parti, svo að ég
var allan tímann fremur órólegur,
því dagarnir þar fóru að mestu í
hégóma. Raunar dauðiángaði mig
til að kynnast tónskáldum, sem
gætu leikið fyrir mig tónlist, en
ég varð þeirra ekki var. Svo að
dvöli'n f Pollensa, um tvær vikur,
var mér ekki mikils virði. Ég fór
dag einn til Palma, eyddi peníng-
um mfnum þar í fatnað og bækur
svo ég varð að halda heimleiðis
„á fingri". En f stað þess að bill-
inn héldi til Pollensa fór hann til
Alcudia og ég ákvað að slást með í
förina.
Raunar sneiddi bilstjórinn hjá
afleggjaranum til Alcudia — sem
betur fer — en hélt út á þjóð-
veginn til Puerto de Pollensa —
og aflt f einu var ég kominn á hlað
gistihússins Posada Verano.
Þetta varð mér til mikillar
ánægju og samstundis sagði ég
við sjálfan mig: Loksins hef ég
fundið mitt heima! Og ég minntist
jafnframt merkilegs draums frá
sfðustu nótt og ég sá þegar,
hversu mikill draumur það var:
Hann var þegar búinn að segja
mér til um þetta nýja heimili
mitt, þótt ég hefði ekki getað
ráðið hann fyrr en á þessari
stund.
Loksins! Eftir tveggja vikna
eirðarlaust flakk og tilgángslaust
slór. Og ég gaf mig þegar á tal við
gestgjafann, Miguel Riera.
Hversu mikið kostar að búa
hér?
240 peseta á dag, fæði og hús-
næði.
Mig furðaði á þessu lága verði
og bað hann um að sýna mér
herbergið.
Hann sagði mér, að ég mætti
velja mér herbergi hvar sem væri
f húsinu. Við gengum upp á efstu
hæð, að mfnu ráði. Og þar ákvað
ég þegar að búa, í hornherberg-
inu, sem sjá má efst og fremst á
meðfylgjandi mynd. Það var stórt
herbergi, í þvf tvö rúm (raunar
Steinar Sigurjónsson
Yfir
sumar-
tímann
á
Norður-
Mallorca
tveggja manna herbergi) og inn
af þvf baðherbergi, sem tilheyrði
(toilet, bað og sturta).
Ég verð hérna í nótt, sagði ég,
en strax á morgun fer ég til Poll-
ensa eftir dótinu mfnu.
Gerðu svo vel, sagði Miguel.
2.
A þessu hóteli bjó ég næstu
fjóra mánuði. Allan þann tfma
lfkaði mér flla þar, fyrst og fremst
vegna þess að ekki var kyndíng f
herberginu og veturinn var
kaldur, með kaldari vetrum þar.
Ég var svo að segja hlekkjaður við
staðinn og gat mig hvergi hreyft,
aðeins vegna þess að ég var
blánkur þegar ég kom og fékk allt
lánað til næstu penfngasendfngar
að heiman, og þannig endurtók
þetta sig allan tfmann: Skuldin
endurnýjaðist mánaðarlega.
Aðeins setustofan var kynt og
þángað sóttu allir þeir sem
bjuggu þarna, milli tfu og fimm-
tán verkamenn, og þarna var setið
frammi fyrir rafmagnsofni og
glápt á sjónvarp kvöld eftir kvöld,
og það var mikil raun. Verst af
öllu var það að þarna var eilffur
skarkali, ef ekki frá sjónvarpinu
þá frá plötuspilara, spilakassa og
fótboltaspilverki, allt á barnum,
sem er samveggja við setustofuna
og opið á milli. En þá sjaldan að
þaggaði í rafmagnskúltúrnum
tóku lifandi raddir spánverjanna
sjálfra við á barnum, og þeir voru
einatt á tali, ávallt mjög háværir,
hlógu mikið og súngu. Mér þótti
þetta ekki nema sjálfsagt þeirra
vegna, en það fór samt í taugar
mínar, þvf ég fékk engan frið til
minna eigin dellna. Ég sagði
Miguel að ég þarfnaðist þess að
vera einhvers staðar út af fyrir
mig. Hann var allur af vilja
gerður til að þóknast mér og sagði
að ég mætti nota restúrantinn og
vinna þar hvenær sem ég vildi. Ég
reyndi það, en ég var samt ekki
frfr við glammið frá barnum, þvf
þaðan skvaldraði hljóðunum allan
daginn.
Já, satt að segja, þetta var mér
leiður tími, en ég efaðist samt
ekki um ágæti þessa staðar vegna
allra annarra (hinir vildu einmitt
hafa allt rafurmagnið f gángi og
þá skothríð sem þvf fylgdi, og
þannig var um alla f Alcudia, allir
hópuðust um sjónvörp og spila-
dósir) — en ég vissi hversu frá-
bært hér var ú góðunt veður-
dögum, þegar ekki var kalt í
veðri. Ég mislas allan tfmann
nafn þessa staðar og hafði það
ávallt f einhverju horni hugans
sem Pasado Verano, sem útleggja
verður Yfir sumartfmann t(og ef
til vill á stafamismunurinn rætur
að rekja til mismunar á spænsku
og mallorcínsku), en slíkt nafn á
vissulega við um staðinn. Þessi
staður er vissulega Yfir sumar-
tímann, ans ég sagði Miguel, full-
komin nafngift, en gæti aldrei
orðið Yfir vetrartfmann — án
kyndíngar! Þetta er einhver dýr-
Iegasti staður á allri Mallorku —
yfir sumartfmann!
3.
Loksins f janúar fékk ég nóg af
penfngum til þess að geta flúið
frá Posada Verano, og þá hélt ég
upp á meginland Spánar, og mest
fyrir ráð nokkurra verkamann-
anna, sem voru frá Valencia og
nágrenni. Þeir sögðu mér að yfir-
leitt væri ódýrara að búa þar en á
Mallorca, og það þótti mér lfklegt,
því alls staðar í nánd við okkur
var allt miklu dýrara; ég hafði
ekki efni á að leigja dýrt húsnæði.
Svo að dag einn tók ég damp frá
Palma til Valencia. Þegar ég kom
til Valencia komst ég að raun um
að ekkert er fallegt við þá borg
nema nafnið, sem hljómar vel. En
þaðan hélt ég í suður og nam ekki
staðar fyrr en að Altea þorpi sem
ég hafði heyrt rómað. Mér líkaði
ekki við Altea. í gegnum bæinn
miðjan lá þjóðvegurinn og af þvf
einskis nema ónæðis að vænta.
Svo ekki var um annað að ræða en
leita fyrir sér í nágrenninu. Mér
var bent á Benidorm sem lfklegan
stað og þángað fór ég til að leita
að mfnu ráði. En Benidorm er
túristabær mikill og ég kunni
ekki með nokkru móti við mig
þar, umkríngdur fimmtán til
tuttugu hæða húsaskrímslum sem
auðsjáanlega höfðu risið þarna á
nokkrum sfðustu árum. Mér virt-
ist þarna flest nýtt, hreint, og
hvergi var hægt að vera í friði
fyrir leiðinlegu mali enskra,
þýskra og skandinavfskra ferða-
ntanna, á börunum flestum sjón-
varp og spiladósir þar sem eilíft
var harnast á verstu dægurlögun-
um.
Loksins ákvað ég að setjast að á
Cala de Fenistrat, tvo kílómetra
sunnan við Benidorm. Þar fékk
ég íbúð á hóteli, og það sem mest
var um vert var það að hún var
kynt, f herbergjum ofnar sem
vatn rann um.
Loksins var ég laus við kuld-
ann, loksins var ég ánægður.
Þarna var allt hið ákjósanlegasta.
I fbúðinni var meir að segja ís-
skápur. En ég undi mér þar ekki
til lengdar. Suðið í fsskápnum fór
f taugar mínar. öldurnar skullu
hörkulega á ströndina, því þarna
var mjög aðdjúpt, og landið var
allt fremur hrjóstrugt og grjótað
hérna uppá meginlandinu. Svo ég
gafst upp eftir mánuð.
4.
Og hvert skyldi ég svo sem hafa
farið þaðan nema til Posada Ver-
ano! Auðvitað þángað!
'Ég kom þángað mjög fagnandi
þann niunda mars, og þar ákvað
ég að vera uns fluga frá Sunnu
flytti mig heim til Fróns.
Svo ég lýsti að einhverju leyti
þessum bölvaða vetrarstað en frá-
bæra sumarstað:
Fimmtán metra frá húsinu er
ströndin. Sandur. A sandi er
gengt klukkutímum saman í
norður, og þessi sandur er nokkuð
frábrugðinn öðrum söndum —
söndum túristanna — að á honum
er þáng; en gángi maður f norð-
austur þá er þar annað slagið sker
aðfinnaog þau eru ýmist nokkuð
slfpuð af ágángi sjávar eða ósncrt
af sjávargángi og þar fyrir mynd-
ræn á ýmsan hátt. Ég gekk oft
þessa leið, svo að segja daglega til
Alcudia, hálfa þá leið eftir þessari
strönd, en oft lengra, og þá um
þrjú smáþorp, þar til ég kom að
Mal Pas, einhverju fallegasta
þorpi sem ég hef augum litið, en
til Mal Pas er um þriggja kortera
gángur og þó líklega nokkru meir,
gángi maður hægt. A þessari leið
er skógur, sá einstæðasti skógur
sem ég hef séð, mjög grænn,
sterkgrænn. I þessum skógi er
gólf, og það er gert úr einhvers
konar lyngi, misgrænu, en f mjög
lifandi litum. Og þarna sat ég oft
til að njóta þess að vera einn og f
friði. Þögnin þarna er hljóð, ncma
hvað eitthvert undur er ávallt
skrafandi i kríngum mann,
stöðugur niður af yndisleika, nið-
andi tónn. A enda þessa skógar
eru háir hamrar og á þá skclla
öldur hafsins, en ég heyrði aldrei
f þeim á þessum stað, ég hafði
heyrt í þeim víða á Islandi.
Segjum að þángað sé um hálf-
tfma gángur, og maður þarf ekki
að hafa fyrir því, þvf maður
gleymir að maður er á göngu.
A þessum spotta er eitthvert
fallegasta umhverfi á Mallorca, að
mér finnst.
Haldi maður sig heima að
Posada Verano er þar raunar nóg
að sjá. Að baki hússins, aðeins um
fimmtíu metra f burt, er vatn.
Það er að vísu ekki tært, þvf f það
rennur sjór á flóðum, en f þetta
vatn synda smáfiskar úr flóanum.
Það er gaman að horfa af þakinu
á Posada Verano yfir vatnið og.
yfir sveitina suður til fjalla, slétta
og gróðurmikla. Þar sér maður
fjöll til allra átta nema aðcins þar
sem flóinn klippir þau í sundur.
Morgunninn er fagur hérna og
þá ekki síður sá tfmi þegar sólinni
hefur kastað nokkuð lángt til
vesturs, svo sem frá klukkan sex
©