Lesbók Morgunblaðsins - 15.06.1975, Blaðsíða 15

Þessi skemmtilega teikning er aðeins auðkennd með Sigrún, en
það eru frekar litlar upplýsingar og þvl miður er ekki hægt að
segja frá þvl hér, hvað Sigrún er gömul, eða hvar hún á heima.
Munið að skrifa fullt nafn, aldur og heimilisfang með myndum.
Hjö Unu
í Garðinum
Framhald af bls. 13
siðar, á erfióustu reynslustundum
ævinnar, veróur þetta sama bæna-
mál þeir styrkur og hugsvölun.
Ég er fædd og uppalin hér á
þessum tanga í Gerðum í litlum
bæ, sem hét Skúlahús. Foreldrar
mínir voru Guðmundur Jónsson
og Guðriður Þórðardóttir. Hann
var Skagfiróingur í aðra ættina
en fæddur hér inni á ströndinni.
Móóir min var Rangæingur. Hana
missti ég nýfædd, en föður minn
þegar ég var var fimm ára gömul.
Skjól mitt i uppvextinum var hjá
þeirri beztu konu, sem ég hef
þekkt um ævina, Sigurlaugu
Sveinbjarnardóttur. — Hún var
mér allt. Vió vorum saman i 46 ár.
Hún var ein af hetjum hversdags-
lífsins, kærleiksrik og fórnfús.
Enginn kærleikur getur dáið,
Lif kærleikans er eilíft. Ömur-
legasta hlutskiptiö er aó vera til-
finningasnauður og elska ekki
neitt.
Svo kveöjum vió Unu — mikil-
hæfu konuna i litla húsinu úti á
Garðskagaströndinni, með ljóðlin-
um úr löngu kvæði, sem eitt af
skáldum þjóðarinnar sendi henni.
„Þú huggar svo margar,
þann gleður, sem grætur,
engin göfgari þjónusta
finnast á jörð.“
/
Islenzkt vor
Einu sinni var ég að
skoða stóra sýningu á
Kjarvalsmálverkum í Lista-
safni ríkisins. Einhverra
hluta vegna hafði ég enga
sýningarskrá og gerði mér
það til gamans að nefna
myndirnar eftir eigin geð-
þótta. Ég stóð frammi fyrir
mynd af glettnum strák,
sem var eins og hann hefði
á þeirri stundu, sem ég leit
hann stokkið inn i mynd-
flötinn og staðnæmst þar,
gamansamur, gustmikill
og brosandi í fremur kulda-
legu landslagi að mig
minnir. „Þessi mynd
heitir Sumardagurinn
fyrsti" flaug í gegnum
huga minn. (Seinna komst
ég að því, að myndin heitir
„Vindgustur".)
Líklega er ekki hægt að
segja, að sumardagurinn
fyrsti hafi hér á árum áður
stokkið skyndilega inn í líf
barnanna, sem svo lengi
biðu hans með óþreyju. En
þegar hann loksins kom
var hann vissulega eins og
glettinn strákur, sem lífg-
aði upp á hversdags-
leikann.
Skrýtið er til þess að
hugsa, að í útlöndum er
ekki haldinn hátíðlegur
sumardagurinn fyrsti.
Hann er að öllum Kkindum
einstætt íslenzkt fyrirbæri.
Ég minnist þess þó, að lítil
íslenzk stúlka ók rauð-
máluðum brúðuvagni
skröltandi eftir stein-
lögðum gangstéttum
Kaupmannahafnar
fimmtudag nokkurn í apríl
fyrir sautján árum siðan.
Þann dag var sumardagur-
inn fyrsti heima á íslandi
og rauði vagninn var
sumargjöf til hennar.
Skrúðgöngur og útisam-
komur eru þættir nú-
tímans i sumardeginum
fyrsta. Nú skjálfa prúðbúin
börn haldandi á pappirs-
fánum þar sem áður skulfu
lóur í mó, því að auðvitað
veit hver heilvita maður,
að sumarið er sjaldnast
komið á sumardaginn
fyrsta. En alltaf er gaman
að halda i einstaka gamla
siði, þó að nýir séu upp-
teknir og enn munu til þau
börn, sem setja vatn í skel
út á svalir nóttina fyrir
sumardaginn fyrsta til þess
að sjá, hvort frjósi saman
sumar og vetur og æði-
mörg munu finna smá-
gjafir við rúmstokkinn,
þegar þau Ijúka upp
augunum þennan morgun.
Þegar þetta er skrifað er
sumardagurinn fyrsti ný-
liðinn. Heldur heilsaði
hann hlýlega að þessu
sinni og ekki fraus i
skelinni, sem dóttir mín
lét hér út á svalirn-
ar kvöldið áður. En
varla höfðu liðið nema 3 -
4 dagar, þegar brá til hins
verra og Élja - Grimur gat
ekki stillt sig um að koma
enn einu sinni i heimsókn.
Hann blés hárinu niður i
augu á Esju og Skarðs-
heiði og blés og hamaðist
hér á höfuðborgarsvæðinu
nokkra daga, hreytti úr sér
ónotalegum snjóhöglum
og feykti upp möl og mold,
svo að útsýnið héðan úr
Breiðholtinu var eins og
sandstormur á Sahara.
Nokkrar glerkrúsir
björguðu lifi krókusanna i
garðinum í frostinu, sem
fylgdi, en þeir höfðu lifgað
upp á tilveruna á undan-
förnum vikum með brosi
við sólu á daginn og á
kvöldin lýstu þeir eins og
kertaljós, þegar birtan úr
gluggunum skein út í
dimman garðinn.
En allt tekur enda og
einn daginn var Élja -
Grímur á brott. Keilir var
ekki seinn að bregða sér i
fjólubláu vorfötin og undir-
furðulegur blágrænn litur
birtist á loftinu yfir Hengli-
num. Var sá, sem öllu
ræður að láta okkur vita,
að allt yrði gott á ný? Esja
og Skarðsheiði stóðu slétt-
greiddar á sínum stað,
Skarðsheiði skautaði hvitu
við vorsólinni. Það er
meira, hvað allir hlutir
klæða þær konur vel, sama
hvort frost er eða þíða,
sólskin eða dimmviðri.
Margar mættum við hinar
öfunda þær af því.
Á slíkum degi styrkist og
eflist vonin um það, að
enn einu sinni eigum við
eftir að lifa undrið mikla,
islenzkt vor.
Anna María Þórisdóttir.
Þ.M.