Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1975, Blaðsíða 10

Síðari hluti
Vargöld, ofstæki og hryðjuverk. Að ofan: Leiðtogar hinna öfgafullu vinstrisinna, Ulrike Meinhof og Andreas Baader.
Stjórnleysingjaflokkurinn, sem kennir sig viS þau, hefur staðið fyrir ránum og hryðjuverkum. Að neðan:
Stjórnmálamaðurinn Peter Lorenz f haldi hjá skæruliðum flokksins og til hægri: Þýzki sendiherrann i Stokkhólmi
eftir árásina á sendiráðið þar.
Eftir
Bruce Rothwell
Katherina Blum er hæglát ung
kona, sem þar til fyrir skömmu
bjó einsömul i Köln og starfaði
sem einkaritari. Hún hafði ekki
umtalsverðan áhuga á stjórnmál-
um fyrr en hún hitti f samkvæmi
ungan iðnaðarmann, sem hún
varð óðara ástfangin af, þrátt fyr-
ir það úr hve ólfkum jarðvegi þau
voru sprottin. Þessi unnusti henn-
ar reyndist vera stjórnleysingi á
flótta — en hún lét það ekki á sig
fá, heldur tók hann að sér og
skaut yf ir hann skjóishúsi.
Uirike Meinhoff er einnig ung
stúika, en hvorki réttur og sléttur
einkaritari né tiltakanlega hæg-
lát. Hún er boidangskvenmaður,
dökkeyg og hvasseyg og var sem
frábær blaðamaður við hið
vinstrisinnaða kvennablað „Con-
crete“ veiþekkt f bókmenntasam-
kvæmum Hamborgar. Hún kynnt-
ist einnig og varð ástfangin af
ungum iðnaðarmanni og stjórn-
Ieysingja — hún tók einnig unn-
ustann að sér og hafði hann i
felum.
Þessar tvær konur varpa ljósi á
hina hliðina á allsnægtaþjóðfé-
lagi Þýskalands — tómleikann,
falsguðina og örvæntinguna.
Katherina Blum er skáldsögu-
hetja úr sfðustu metsölubókinni
„Glatað saklcysi Katherinu
BIum“ eftir þýska Nóbelsverð-
launarithöfundinn Hcinrich
Böll. Ulrike Meinhoff, sem er fyr-
irmyndin að Katherinu, situr f
fangelsi f Vestur-Berlín, gerir
hungurverkföll og er mötuð með
valdi og bfður þess að koma fyrir
rétt Þeprfl ásamt unnusta sfnum,
Andreas Bader, og fjörutíu öðr-
um, fyrir sjö morð, margar póli-
tfskar árásartilraunir og önnur
hermdarverk.
Bader-Meinhoff klíkan var ógn-
vekjandi fyrirbæri, táknræn í
augum margra ungra þjóðverja
sem uppreisn gegn því er þeir líta
á sem kæfandi efnishyggju,
linnulausa sögu liagsældar, alls-
nægta, sem vakti hjá þeim hung-
ur eftir vandamálum til fyllingar
menningarheimi sfnum.
Þetta Istöðuleysi unga fólksins,
f leit þess eftir allsherjarlausn-
um, er hinn veiki hlekkur þjóðar-
innar. Þvf það er ekki einungis
nasistatfmabilið, sem látið hefur
verið falla f gleymsku, heldur
einnig sjötti og sjöundi áratugur-
inn, sem er enn athyglisverðara.
Kynslóðin, sem enn hefur ekki
náð þrjátfu og fimm ára aldri,
hefur þvf engan nýjan vegvfsi.
Hún hcfur lært nóg til að hafna
öllum stökkbreytingum til hægri
en er rómantísk og ógagnrýnin á
vinstriöflin og ef einhver lægð
verður í heimsmálunum — það
sem þessi kynslóð myndi óðara
kalla „að lýðræðið hafi brugðist"
— myndi hún, eins og glöggur
maður hefur orðað það „taka
ómengaðri marxiskri stefnu opn-
um örmum innan tveggja ára.“
Þetta stafar að nokkru af því, er
stjórn sósfal-demókrata sagði fyr-
ir tuttugu og fimm árum skilið
við marxiskan undirstöðuþátt
sinn og þá um leið það, sem ungir
þjóðverjar telja samstarf mála-
miðlunar og án þjóðnýtingar við
iðnaðinn, er undirstrikar sam-
starf stéttarfélaganna, sem þegar
er orðið veigamikið.
Á sfðustu flokksráðstefnu brá
EVRÖPA
1975
fyrir þrefi um afturhvarf til stétt-
arfgs og dró úr meirihluta flokks-
ins í tveimur sfðustu þingkosn-
ingum — enda þótt þegar gæti
nokkurra afturhaldsviðbragða við
umbótaglcði ríkissljórnarinnar.
En Hclmut Schmidt kanslari,
sem nú hefur birst á sviðinu sem
hinn sterki maður Evrópu, er
mjög ólfkur stjórnmálamaður
fyrirrennara sínum, flokksfor-
manninum Willy Brandt, sem ber
í brjósti Iffseiga samúð með
marxiskri fortfð flokksins.
Schmidt, sem er kaldhæðnari,
leiðir hjá sér hina háværu yngri
kynslóð, hina svoköiluðu ungu
sósfalista, og skarkalinn hófst
nógu snemma til þess að gefa
honum möguleika á að ná endur-
kjöri f næstu kosningum eftir tvö
ár — og þeim mun fremur, sem
andstæðingana, Kristilega demó-
krata, skortir og mun sennilcga
skorta traustvekjandi leiðtoga.
Bader-Meinhoff hermdarverka-
mennirnir hófu feril sinn sem
skynsamlegir fréttaskýrendur.
En þeir urðu eins og ringlaðir
blaðamenn, sem skrifa sömu sög-
una ár eftir ár og sjá að ekkert
gerist. 1 stað þess að samlagast,
urðu þeir stjórnleysingjar.
Georg Huber prófessor, forscti
á vinstri væng stjórnmáladeildar
hins frjálsa háskóla í Vestur-
Berlfn, segir: „Sem fræðimaður f
stjórnmálum hlýt ég að segja að
staða þeirra er fáránleg. Þeir
scgjast vilja stjórn alþýðunnar.
En séu þeir spurðir hver alþýðan
sé, verður þeim svarafátt. Að mfn-
um dómi eru aðferðir þeirra
glæpsamlegar og fasfskar."
Nóbelshöfundurinn Heinrich
Böll túlkar hins vegar skáldsögu-
hetjuna Katherinu Blum frá róm-
versk-kaþólsku, Graham-
Greenversku sjónarhorni. Hann
lftur hana samúðarfullum augum
sem fórnarlamb þjóðfélagsins og
einkum hinna æsifréttaþyrstu
dagblaða — sem í bók hans eru
persónugerð I ruddalegum frétta-
ritara frá Zeitung, grófgerðri
táknmynd Bölls af hinu víðlesna
blaði Bild-Zcitung, útgefandi
þess er milljónamæringurinn Ax-
el Springer, eigandi blaðakeðju,
sem er daglcg ögrun við hvern
stjórnmálalega virkan ungan
þjóðverja.
Bók Bölls seldist upp á hálfum
mánuði, hefur verið metsölubók f
þrjá mánuði, bæði f innbundinni
útgáfu og ódýrri pappfrskilju,
sem stúdentar hafa gefið út. Hún
hefur nýlega komið sem fram-
haldssaga f vinstri sinnuðu viku-
blaði, Der Spiegel. Og ' einn
fremsti kvikmyndaleikstjóri
þjóðarinnar, Volker Schlondorff,
er að gera eftir henni fjárfreka
kvikmynd.
I síðustu viku voru hinir 3.600
nemendur stjórnmáladeildar
Frjálsa háskólans boðaðir til
fjöidamótmæla gegn aðbúnaði
hinna „pólitfsku fanga“ —
Bader-Meinhoff klfkunnar — og
dauða eins þeirra af völdum
hungurvcrkfalls, sem aftur leiddi
af sér enn eitt morð á dómara
einum í Vestur-Berlín.
Aðeins 400 mættu. Af þeim
tóku aðeins 200 þátt í hungur-
verkfalli — og það fjaraði út á
f jórum dögum.
Kennarar þeirra forðuðu þeim