Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1975, Blaðsíða 15

BÖRNIN TEIKNA OG SKRIFA
DauLA
Einu sinni var stclpa. Hún hét Bagga. Hún var f jögra ára og
hún var í leikskóla. Henni fannst gaman ( leikskóla. Einn
morguninn vaknaði hún og átti að fara f leikskólann. Bagga
vildi ekki fara. Það var lfka önnur stelpa sem hún sá á
ieiðinni sem viidi ekki heldur fara f leikskóla. Mamma
hennar Böggu var feit. Svo komu þær loksins f leikskólann.
Krakkarnir þeir voru úti að Ieika sér. Bagga dró mömmu sfna
upp að grindverkinu. Svo stökk hún yfir grindverkið og
mamma hennar á eftir henni þvf að þær héldust f hendur.
Mamma hennar öskraði alveg ofboðslega. Svo voru þær loks-
ins komnar yfir. Mamma hennar sagði að þetta hefði verið
vond flugferð. Sagan er búin.
Dalla
Jöhanns-
döttir,
6 öra,
Öldugötu 51
Reykjavik,
hefur sent
Lesbökinni
þessar prýöi-
legu myndir
og sögur.
Fiskurinn
í vatninu
Einu sinni var fiskur. Stundum
stakk hann hausnum upp úr vatn-
inu. Það fannst honum gaman. En
hann passaði sig alltaf þegar
hann sá ánamaðka f vatninu af
þvf að hann hafði heyrt um fisk
sem var veiddur. Hann langaði
ekki til að láta veiða sig.
Einu sinni sá hann stelpu þegar
hann stakk hausnum upp úr vatn-
inu. Honum fannst stelpan
skrftin. En þá sá hann að stelpan
var með veiðistöng. Hann flýtti
sér aftur ofan f vatnið. En þar sá
hann dálftið ógeðslegt á botn-
inum. Það var krabbi. Hann flýtti
sér langt langt f burtu. Hvað var
nú þetta? Hann fann ekki
mömmu sfna. Hann fór aftur
niður á botninn og fór að gráta.
En þá kitlaði eitthvað hann. Hann
sneri sér við og sá að þetta var
krabbinn. En hvað var nú þetta?
Sporðurinn á honum vildi ekki
hreyfast. Hvernig ætti hann nú að
geta sloppið frá þessum krabba?
Krabbinn fór með hann heim til
sfn og át hann.
DAJLLA
Leikskölinn
þessa tornæma heims að
sólinni úti og blessaða vorinu
græna og hlýja. En ckki merkti
ég að það hefði veruleg áhrif á
skoðanir húsfrcyjunnar á mér
og öðrum hrópendum í
eyöimörkinni. Hún sagði
aðeins: „Hlauptu nú út með
ruslíð fyrir mig Siggi minn!
Svo skal ég gefa þér kaffi og
vöflur.“
Eftir að hafa etið og drukkið
lyst mina þegjandi og ekki ýkja
upplitsdjarfur kvaddi ég
húsfreyju hæversklega og bað
að heilsa jarðneskum leifum
snillingsins og lúskraðist út f
góðviðrið. £g rölti hnfptur og
dapur einsog maður sem misst
hefur unnustu sina þcgar
lögreglubfll kcmur á fleygiferð
og hemlar beint við tærnar á
mér með ískri og fyrirgangi.
Mér varð ekki um sel. Hver
andskotinn var nú? Hafði
eitthver.t ódæði verið framið í
bænum? Var ég grunsamlegur?
Hafði einhver framið
bankarán, barnsrán, búðarrán
— eða jafnvel kirkjurán — á
sjálfri hvftasunnu!
Guð sé oss næstur!
1 bflnum sátu tveir fflefldir
laganna þjónar. Annar sté '
formálalaust út úr bflnum,
hneigir sig djúpt fyrir mér og
mælir virðulega og kurteislega:
„Má ekki bjóðayður far? Gerið
þér svo vel.“
ökumaðurinn var fámáll og
þögull eins og rykfallin lögbók
en sessunautur hans lék
hinsvegar við hvurn sinn fing-
ur og var fádæma fróðleiksfús,
spurði um Iffið í höfuð-
staðnum, mfna liagi og
viðfangsefni og áhugamál, póli-
tfk og rómantfk, bækur,
rithöfunda, spámenn og
spekinga. Svo tröllaukinn var
áhugi hans og eldmóður að ég
hélt að hann ætlaöi aö gleyma
að hleypa mér út er við komum
á áfangastað. En loks opnaði
hann fyrir mig dyrnar með
djúpri reverentsíu, þakkaði
mér greinargóða skýrslu og bað
mig vel að lifa og lengi.
Hamingjusamt er það
bæjarfélag er á jafn
fróðleiksfúsa og árvaka þjóna
laga og réttar.
Hjálmar og Sigrún voru í
fcrmingarveizlu svo ég var einn
f húsinu. Eg settist f stól og
stúderaði illvfgt naut er
bölsótaðist bcint fyriri framan
augun á mér. Það var listaverk.
En ég var truflaöur I þessum
listarannsóknum með hvellri
símhringingu. t sfmanuin var
sjálfur söngmálastjóri
þjóðkirkjunnar. Hann var kátur
og glaður og bauð mér heim
hvað ég þáði með
eftirvæntingarfullri ánægju.
Kantorinn tók á móti mér með
orðunum ,rsalutalio“ og
þreföldu heljarstökki
afturábak og þótti mér þettá
hinar eftirtektarverðustu
móttökur. En þetta var aðeins
saklaus forleikur á undat.
sjálfum sjónleiknum. Varla var
ég fyrr f stól setztur en
kantorinn tók að tóna yfir mér
messu eina kynlega og alla á
latnesku tungumáli. Þuldi
hann ýmist í barm sér álútur f
bragði cða reigðist uppf háar
rokur með gneistandi augum,
grfstanditönnum.vitfirringslegu
handapati, tryllingslegum
hlátri og hroðalcgum gráti og
hoppum áfratn og afturábak
um stofuna. En er hann hafði
yfir mér mcssað þrisvar
sinnum án þess að ég bæri
merki iðrunar og yfirbótar
venti hann sinu kvæði f kross,
bar mér krásir og f ína drykki,
sýndi mér fágæta hluti úr kistu
sinni og sagði mér upprffandi
sögur af frægum
hljóðfærasnillinguni og
komponislum. Þarna dvaldi ég
f dýrlegum fagnaði framundir
miðnætti en þá leystur út
með gjöfum og Ijúflegum
kveðjum. Svona aðdáanlegt er
jafnvægi efnis og anda á
Ilciðarbraut 58.
Hjálmar var einn á fótum.
Hann sat f stól sfnum I
hálfrokkinni stofunni, reykti
pípu og hlustaði á Beethoven
sem honum er kærari en allir
aðrir tónsnillingar. 1 þessari
stofu hafði ég lifað ýmsar
mikilvægustu og
ógleymanlegustu stundir ævi
minnar. Og hér var það er
opinberunin mikla kom yfir
okkur eitt kvöld í nóvember
fyrir nokkrum árum. Það var
ieyndardómurinn um
„balakfrev". En þann
Icyndardóm skilja aðeins
útvaidir. Hjálmar er einn af
þeim furðulcgu huidumönnum,
sem finnast til allrar hamingju
enn í þjóðlífi okkar og bera
höfuð og herðar yfir flesta
samferðamenn sína en gera þó
aldrei neitt til að vekja á sér
athygli. Samt sýrir liann mcira
mannviti og dýpri þekkingu á
mörgum hlutum en flestir þeir
er halda að þeir séu útvaldir til
að láta á sér bcra. t tuttugu ár
hcfur hann stritað i víngarði
mannheima og sáð fræjum
vfðsýnis, umburðarlyndis og
skilnings á lögmálum Iffs og
tilveru í gamla og unga er orðið
hafa á vegi hans. Slfkir menn
spyrjaekki um verkalaun.
Unaðurinn af starfinu og
þjónustan við lifið er þeim
ærin umbun. Þeir þokast ekki
um hársbreidd af braut sinni
þó umhverfið botni ekki meira
í háttalagi þeirraen hundur f
háspeki og sýni þeim
annaðhvort kuldalegt
skilningsleysi eða þjösnalega
andstöðu vopnaðir blindu og
fordómum hinnar máttugu
heimsku og hroka. En þakklæti