Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1975, Qupperneq 15

mrfcur
GALLVASKI!
í útlendingahersveitinni
Næsta
stundin
óviss er
Framhald af bls. 3
lagður til hinstu hvílu sinna
líkamsleifa í sömu gröf og barns-
kista hafði fyrr um daginn verið
af presti sungin í jörðina. Himna-
faðirinn einn hlaut að vita hvoru
fylgdu sterkari bænir blessutiar
til hans bústaðar, barninu sem
syrgt var af einlægni eða ákærða
manninum, sem hjúpaður var
grófu líni yfir treyjuna sína með
silfurhnöppunum, og borinn á
skarnbörum, með striga yfir jarð-
arleifum sinum til sömu grafar.
En hin hrönnuðu ský sem
greiddust sundur um kvöldið —
hvort lutu þau lögmáli er rauðir
geislar kvöldsólar leituðu heim að
Hólastað? Eða voru þessir geislar
sendir frá gæskuríkri hendi þess,
er sá og skildi maddömu Þóru er
hún stóð álút við nýja leiðið og
vers séra Gunnars bróður hennar
barst út í fallegt vorkvöldið frá
trúarsterku einiægu hjarta:
Krýp ég nú að krossi þfnum
Kristur Jesú, drottinn minn
Hlaðinn ótal eymdum mfnum
Undir krossinn flý ég þinn
Þar að friða særða sál
Sárra harma slökkva bál
Brot mfn Guði bljúgur játa
Bresti mína og syndir gráta.
Með síðustu geislum kvöldsólar
gekk maddama Þóra Gunnars-
dóttir heim.
III.
Huggarinn á himni bætir
hvað sem mæðir þig og grætir.
B.H.
Árið 1882 byrjaði með eðlileg-
um hætti hvað veðurfar snerti.
Hlýindakfli stillur fyrir páska
boðuðu vorbliðu svo allir hugðu
að sumarið væri að ganga I garð.
En á annan dag páska breyttist
veður og tók þá að gera norðanátt
með hrfðum og illviðrum. 1 endað-
an apríl gekk yfir ofsalegt norðan-
veður með kafaldsbyljum og stór-
hríðum norðanlands. Hafís lá allt
austur með Norðurlandi, sam-
frosta upp í hvern lækjarós og
hverja á.
Tiu ár voru nú liðin frá atburð-
inum i Lækjarhólshúsi. Ár erfið-
leika og vonbrigða fyrir Þóru
Gunnarsdóttur, og var það
tengdasonur hennar Jón Bene-
diktsson sem mest bakaði henni
það með framferði sínu. Þótt Jón
byrjaði búskap sinn að Hólum
eignaðist hann aldrei Hólastað
eins og fyrr getur. Þóru Gunnars-
dóttur rann oft til rifja hver litla
fjármálagiftu hann hafði og bú-
sýsla öll lánaðist honum illa.
Árið 1881 var svo komið fyrir
honurn og Þórunni Sigríði konu
hans, að þau voru flutt að Hofi.
Ekki gekk maddama Þóra þess
dulin hve erfið þeim var sú ferð.
Sjálf fann hún sársaukann
brenna i brjósti sér er hún sá
þetta nánasta venslafólk sitt
koma heim Koppagötur i heim-
sókn á sjálfan Hólastað — hið
fyrra heimili þeirra.
Dóttursonur hennar Benedikt
Jónsson, hafði selt Hólastað, þar
átti nú að stofna búnaðarskóla.
Frumvarp það hafði verið borið
fram á Alþingi samkvæmt ósk
Skagfirðinga. Þótt það frumvarp
væri fellt á þinginu 1881 var þó að
fullu ráðið veturinn eftir að skól-
inn skyldi stofnaður.
Og nú varð það hlutskipti madd-
ömu Þóru að yfirgefa stað þennan
sem henni var orðinn svo kær.
I Nýjabæ mátti hún vera um
stundarsakir. Þangað fór hún
með annarra hjálp lasburða mjög.
Fannkoma og frost lágu yfir þessa
vordaga flesta. Ekki varnaði samt
kuldinn því, að Þóra Gunnarsdótt-
ir staldraði á hlaðinu á Nýjabæ —
studdafhjálparmönnum sinum —
Ef til vill var það glampi æsku-
ntinninga sem blikaði snöggvast í
augum hennar er hún leit yfir
Hjaltadalinn.
Gott er að ganga
geði kvfðlausu
ófarið örstutt
æviskeið
Slík var tjáning æskuvinar
hennar Jónasar Hallgrimssonar.
Ekki var það ólíklegt að sömu
hugsanir bærðust í vitund madd-
ömu Þóru er hún leit til fjalla
þennan kalda vordag á hlaðinu á
Nýjabæ.
Þóra Gunnarsdóttir lauk ævi
sinni i Nýjabæ 9. júni 1882. 1 bók
lífsins var blað brotið — en for-
lögin voru henni þó miskunnsöm
er hún þurfti ekki að hrekjast frá
Hólum í lifanda lifi.
Skrifað í des. 1973.