Lesbók Morgunblaðsins - 08.08.1976, Qupperneq 3

hafa þau lftið samband við hina
óbreyttu liðsmenn. Þau hafa
brýnt fyrir þeim að lesa blöðin
vel, því þar verði tilkynnt um
„Sönnunina", þegar af henni
verði. Komist menn á staðinn inn-
an þriggja og hálfs dags munu
þeir þá verða vitni að upprisunni
og uppstigningunni, sem minnzt
var á fyrr.
Safnaðarlimirnir fara um f
smáhópum, eða tveir saman. Þeir
eiga að hjálpa hver öðrum að
„losna undan oki jarðneskra
hluta“. Verði þeir háðir hver öðr-
um ber þeim að einbeita sér strax
að því að losna undan þvf oki.
Þeir, sem hneigjast til einverú
verða hins vegar að reyna að
vinna bug á þeirri hneigð. Bo og
Peep segja, að allar slfkar hneigð-
ir, hvort sem eru til einveru eða
félags, séu til trafala eins. Þær
séu við hæfi á jörðinni, en menn
verði að „hætta þeim“ vilji þeir
komast upp á efra planið.
Stundum verður þessi lausnar-
árátta fullmikil. T.d. var einhver
síðhærður og skeggjaður spurður
um það, hvort hann væri háður
(tengdur) hári sínu og skeggi.
Maðurinn mun hafa orðið hálf-
hvumsa við en hugsaði málið,
komst að þeirri niðurstöðu, að
hann væri einungis tengdur hári
sínu og skeggi líkamlegum bönd-
um og hélt hvoru tveggja.
Margir mundu skirrazt við að
yfirgefa maka sína og börn fyrir
fullt og allt þótt þeir ættu kost á
himnaför f staðinn. En þetta gera
nú sumir samt. Mér var til dæmis
sagt af sterkríkum athafnamanni
frá Colorado, sem átti tvo stutta
fundi með Bo og Peep, en yfirgaf
síðan konu sína og sex börn og fór
á flakk. En það er ekki nóg að
Iosa sig við makann og börnin.
Menn verða líka að hætta að
reykja, drekka, sofa hjá og neyta
lyfja. Það veitist ýmsum örðugra
en flest annað, og verður sumum
reyndar um megn.
Tvímenningarnir standa á þvf
fastar en fótunum, að „Umbreyt-
ingin" raski Ifkamsbyggingu
manna. Og þá fyrst séu þeir hæfir
til himnafarar. Það er nefnilega
ekki sálin ein, sem fer þennan
hjálpræðisveg. Menn taka skrokk-
inn með sér. Og þeir ferðast f
almennilegu geimfari. Annars
eru Bo og Peep heldur treg til að
ræða himnaförina í smáatriðum.
Það er svo langt frá því, að þau
fóru frá himnum, að þau eru búin
að gleyma staðháttum þar að
mcstu. Aðeins eitt muna þau svo
glöggt, að á þvf er enginn efi. Það
eru gcimförin á himnum. Bo og
Peep segja það nefnilega hinn
mesta misskilning f trúarbrögð-
unum, að fbúar himna noti engin
samgöngutæki, en svífi um hold-
lausir eins og gufur. Þeir beri sig
einmitt um fgeimförum.
Það hittist svo á, að samgöngu-
erfiðlcikar urðu Bo og Peep að
falli fyrir nokkrum árum. Þau
voru þá nývöknuð til vitundar um
það, að þau „hefðu þekkzt áður
úti f gcimnum". Kona nokkur
snerist til fylgis við þau og fór að
heiman með þcim. Maður hennar
greip þá til þess að kæra þau fyrir
bílstuld og einnig fyrir þjófnað á
lánskorti. Auk þess flæktist bfla-
leiga cin í málið; höfðu þau Bo og
Peep haldið bfl frá henni full-
lengi. Lauk þessu svo, að þau voru
bæði hneppt f fangelsi, Bo fyrir
bílþjófnað en Peep fyrir það að
hnupla lánskorti. Bo fór að ráðum
vcrjandans og játaði á sig sökina.
Hann hafði setið f sex mánuði
inni, þegar dæmt var í málinu, en
fékk ekki nema fjögurra mánaða
dóm. Hann á því tvo mánuði inni,
eins og hann komst að orði.
Bo og Peep kynntust fyrir fjór-
um árum. Bo var tónlistarmaður.
Hafði hann bæði sungið við óper-
una f Houston og kennt tónlist við
St. Thomasháskóla árum saman.
Peep var hjúkrunarkona. Bo var
sonur prests f öldungakirkjunni,
en Peep var baptisti. Bæði voru
hneigð fyrir dultrú og hölluðust
mjög að stjörnuspeki og endur-
holdgun. Þeim fannst óðara, að
þau hefðu sézt einhvern tfma
fyrr. Það leið þó ár þar til rann
upp fyrir þeim HVAR þau hefðu
kynnzt, og hvert væri sameigin-
legt hlutverk þeirra hér á jörðu.
En áður en það varð stofnuðu þau
og ráku um stutt skeið svonefnda
Kristslistamiðstöð f Houston. Þar
voru kenndar ýmsar framandi
greinar, svo sem stjörnuspeki,
lækningar, guðspeki og saman-
burðartrúfræði. Það varð þeim
hjúum að falli, að Peep skýrði frá
þvf f blaðaviðtali, að framliðinn
, munkur væri henni til aðstoðar
við gerð stjörnuspáa. Stæði hann
yfir henni og gerði athugasemdir
iðulega. Bo staðfesti þetta. Stuttu
seinna var Bo sagt upp starfi tón-
listarstjóra við kirkju heilags
Markúsar. Kirkjuhöfðingjar
höfðu séð viðtalið og ekki litizt
meir en svo á söguna um munk-
inn. Bo og Peep eru heldur ófús
að ræða þessi efni, eins og fortíð
sína yfirleitt. „Það varð aldrei
neitt úr Kristslistamiðstöðinni,"
sagði Bo. „Þó má segja, að hún
hafi komið að sínum notum.
Starfið við hana gerði okkur Ijóst
til hvers við værum hingað komin
og hvað okkur bæri að gera.“
Um þetta leyti rann upp fyrir
þeim, að þau væru aðkomumenn
af „æðra sviði". „Lengi vel leituð-
um við einhvers f sffellu," sagði
Peep, „en vissum ekki framan af
hvers bæri að leita. En við vorum
knúin áfram afarsterkri þrá til
þess að komast að markmiði okk-
ar og köllun."
Þar kom, að þau fengu fyrir-
mæli „að ofan“. En þrátt fyrir
ströng fyrirmæli var þeim um og
ó að opinbera köllun sína öðrum
jarðarbúum. Vissu þau ekki,
hversu þvf yrði tckið, er þau byðu
fólki í flugferð til himna í geim-
fari. Svo feimin voru þau, að þau
boðuðu ætlun sína framan af mcð
þeim hætti að skrifa hana á miða
og skilja þá eftir á sundurleitustu
stöðum. Eitt sinn trúðu þau
baptistapresti fyrir leyndarmáli
sfnu. Hann henti þeim óðara á
dyr. Kvaðst hann hafa fengið
bæði Móses og Elía f heimsókn
ekki alls fyrir löngu og nú væri
nóg komið.
Loks rötuðu þau til Suður-
Kaliforníu. A þeim slóðum er
margt um „þroskaðar sálir“, eins
og Bo tók til orða. „Fræðari"
nokkur frétti af þcim og stefndi
nemum sínum og kunningjum á
fund með þeim. Bo og Peep fluttu
fagnaðarerindi sitt og skipti eng-
um togum, að allmargir gengu til
liðs við þau.
Margir eru tregir að trúa því, að
Bo og Peep séu aðkomin utan úr
geimnum og skal fólkinu ekki láð
það. Þetta fólk hefur uppi ýmsar
skýringar á Tvímenningunum.
Algengust er sú kenning, að Bo og
Peep séu ósvffnir fjárplógsmenn
og svikahrappar. En ekki hefur
tekizt að sanna, að þau þiggi fé af
fylgjendum sfnum. Önnur tilgáta
er sú, að þau hafi tekið að sér
grundvallarrannsóknir fyrir ein-
hvern auðugan félagssálfræði-
nema, er sé að búa sig undir
doktorspróf. Séu þau að rannsaka
trúgirni manna. Engar Ifkur
benda þó til þess, að svo sé. En
þessi þótti þeim Bo og Peep
skemmtilegust allra kenning-
anna. Sálfræöingur nokkur, scm
ég talaði við, sagði vel líklegt, að
Bo og Peep tryðu einlæglega þvf,
sem þau boðuðu. Slfk fyrirbæri
væru kunn. „Sjúklingarnir" væru
framhald á bls. 12
Helgi Hálfdanarson:
LJÓÐ
ÚR
AUSTRI
Eftirlætis-ljóðform Japana hefur löngum verið staka
af þeirri gerð, sem nefnd er TANKA. Form hennar er
bundið á þann veg, að 31 atkvæði skiptast reglulega í
fimm Ijóðlínur, 5,7,5,7 og 7 atkvæði i línu. Háttur þessi
á sér nokkrar rætur i japönsku ritmáli, en þar eru notuð
myndmerki fyrir hvert atkvæði. Náttúran og árstíðirnar
eru Japönum sífellt yrkisefni, oft á táknrænan hátt, og
hver árstið á sér ýmisleg hefðbundin myndtákn i
skáldamálinu. Nokkuð hefur verið reynt að þýða stökur
þessar á vesturlandamál, þótt margvislegum vand-
kvæðum sé bundið, einsog nærri má geta. Hér eru fáein
sýnishorn af slikum tilraunum, svo langt sem þau ná.

Ég hélt að tranan
sem stóð útí storminum
væri hvít bára
sem ekki næði að brotna
þar sem hana bara á land.
Aldrei gleymist það!
hvílubeðuraf blómum —
]á, þvílik viðhöfn!
blundur á víðavangi,
og morgunroði i dögg.
3.
Ó, sjáðu, sjáðu
hvílík undur þér birtast!
blómið gefur þér
litadýrð sína og ilm,
þó að þú slitir það upp.
Hver sú dásemd er,
sem i svipinn hrifur mig
ekki veit ég það;
en af þökk og lotningu
fyllast augu min tárum.
Hreint sakleysið sjálft
er lótuslaufið, og samt
vill það blekkja mig,
að djásnið þess sé gimsteinn,
þó að það sé bara dögg.
Bjarta kórónu
á höfuð sjávarguðsins
fægja bylgjurnar
sem slá drifhvítan hring
um hamrastall eyjunnar.
7.
Bátskrifli flúið
liggur hér á ströndinni.
Þetta auða flak
fullt af vatni — það speglar
haustiðá hvítum himni.
8
Skjórinn flokkar sig,
leggur veika brúar-spöng
á himinfljótið.
Hrimið glitrar sem silfur.
Nætur fara dýpkandi.
9.
Aðeins fræ þarf til,
og á hörðu bergi vex
furan há og sterk.
Ást þarf aðeins að elska,
og henni mun farnast vel.
10
Ef sá sem ég bið
kæmi nú allt i einu —
hvernig bregzt ég við?
Ný lognmjöllin er svo hvit.
Fyrsta sporið — ó, ég skelf —
11
Minnst þarf kirsiblóm
til að fjúka, segja menn.
Líf mitt hrundi samt
fyrir einu orði, þótt
ekki bærðist nokkur blær.
12
Fljótið Myrkelfur,
sem steypist fram i fossum
og þýtur á flúð,
hverfist loks — einsog ást min
i lygnan straum og djúpan.