Lesbók Morgunblaðsins - 20.02.1977, Page 16

l'tKofanrii: H.f. Arvakur. Kcvkjavfk
Framkv .st j.: llaralriur Swinsson
Rilstjórar: Malthfas Johanncsscn
St> rmir (.unnarsson
Ritstj.fltr.. (• Isli Sinurðsson
AukIx'siiiKar: Arni (iarðar Krislinsson
Kitstjórn: Aðalstræli 6. Siini 10100
Líf ð Eldjðrnsey
Framhald af bls. 3
þjóðfélagslegra athugana, að aug-
ljóst virtist að Charles Reich hefði
þegar í stað reynt að staðfesta
yfirráð yfir félögum sínum. Reich
krafðist „skipulegs þjóðféiags" á
Eldjárnsey, sem hann reyndar
kaus að kalla „Nýju Ameriku.“
Þetta ávann honum þegar í stað
reiði Dr.'Laings, sem hélt því
fram, að notkun Reichs á orð-
unum „skipulegt þjóðfélag" fæli í
sér gildismat. Sjálfur kvaðst
Laing ánægður með að'búa við
sína eigin túlkun á slíku þjóð-
félagi. Reiðilestur Laings hlaut
góðar undirtektir hjá Henry D.
Thoreau, sem sennilega gerði sér
ljóst, að ekki mundu margir staðir
eftir, þar sem hann gæti notið
útlegðar og klifaði á þvf sem áður,
að „sú stjórn væri bezt, sem
minnst stjórnaði." Gerði hann þá
kröfu, að Reich léti umsvifalaust
af einræðisbrölti sínu. Thoreau
lét síðar svo um mælt, að þótt
hann væri Reich engan veginn
sammála, mundi hann ekki verða
honum að meini. Að því búnu
reikaði hann brott frá hópnum til
afskekktari staðar á Eldjárnsey
að leita þess, sem hann nefndi
„afturhvarf til náttúrunnar." Allt
var þetta Allen Ginsberg iítil
huggun. Hann hafði uppgötvað
það, sér til sárustu vonbrigða, að
þrátt fyrir allt hið hlýja vatn Golf-
straumsins, væri gosefnajarðveg-
ur eyjarinnar alls óhæfur til
ræktunar hinnar indversku
hampjurtar, sem í daglegu tali er
kölluð marijúana. En það eitt, að
Ginsberg skyldi láta sér detta
annað eins í hug, fékk mjög á
Reich. Leitaði hann aðstoðar
Tolstoys í því skyni að fá Gins-
berg til að breyta þankagangi
sínum. Tolstoy varðist þeirri
málaleitan af ofurkappi og bar
fyrir sig þau rök, að slík þjónusta,
ósjálfviljug, væri gagnstæð guðs
lögum. Reich svaraði því til, að
tilvera guðs gegndi því einu hlut-
verki að þjóna þörfum mannsins,
en ekki öfugt. Tolstoy er, að því
er virðist, ófús að fyrirgefa svo
svívirðileg meiðyrði um guð. Af
þessum sökum öllum er Eldjárns-
ey ekki það friðarathvarf, sem
íbúar hennar kunna að hafa
vænzt. Að sögn Woods virðist svo
sem krafa Reich til yfirráða muni
óumflýjanlega ná fram að ganga,
þrátt fyrir harða andstöðu.
Á hinn bóginn eru trúverðug-
heit Woods sjálfs nú mjög i efa
dregin, og í rauninni virðist svo
sem Ginsberg hafi unnið stærstan
sigur á Eldjárnsey. Skömmu eftir
komu sína til Keflavíkur var
Wood nefnilega gripinn af lög-
reglu íslenzka lýðveldisins, að
sögn sakaður um að hafa haft í
fórum sínum mikið magn af ind-
verskum hampi. Honum var
stungið í gæzluvarðhald í Kefla-
vik til „yfirheyrslu."
^May Hallmundsson kennir ensku
við Brooklyn College, sem er hluti
af Borgarháskóla New York
borgar. Hallberg, maður hennar,
snaraði efninu á íslenzku.
Helgiblœrinn
Framhald af bls. 4
okkur annað slagið. Cargolux
hvílir hér áhafnir DC 8 vélanna á
leið til Kano og Lagos og yfirleitt
er hér ein áhöfn á Pallas Athena
hótelinu, skammt frá bústað
okkar. Þessir öðlingar færðu.
okkur meir að segja hamborgar-
hrygg á jólamatinn. Sennilega er
Jóhann Magnússon, sonur
Magnúsar Blöndal, tónskálds,
yngsti flugstjóri í heimi á DC8,
en I Cargolux-hópnum eru þrír
flugst jóranna undir þrftugu.
Sennilega tapar maður ekki
tslenzkunni hérna f vetur, eftir
allt saman. Með beztu nýjárs-
óskum.
Nú fást tvær tegundir af Close-
Up, Rautt Close-Up, og nýtt
Grænt Close-Up. Græna tarin-
kremið Close-Up er ekki bara nýr
litur—heldur líka nýtt bragð.
Heilnæmt og hressandi pipar-
mintubragð. í hvorutveggja—rauðu
og grænu—er Close-Up efnið sem
tryggir yður mjallhvítar tennur—
og ferskan andardrátt. Þess vegna
getið þér verið alveg örugg í
návist annarra. Og þaraðauki
getið þér valið bragðið eftir smekk:
Nýtt Grænt Close-Up
Islandsferð
Zeilaus
Framhald af bls. 15
var sléttlent og fast og mjúkt undir
fæti, svo að við vorum ekki lengi niður
að Árbrandsá, enda fórum við liðugt.
Við fórum yfir ána, og héldum nú í
vesturátt að Haukadal, sem við vissum
að gæti ekki verið langt í burtu. En
áður en varði vorum við inni á rok-
sandssvæði, og þyngdist þá færðin, því
að sandurinn var laus og óð f hann. Það
var dimmt í lofti, því himininn var
þakinn kolsvörtum óveðursskýjum.
Brátt féll myrkrið á, og um leið tók að
hvessa, og þá dundi sandfokið á okkur
eins og um húðarregn væri að ræða.
Sandurinn lamdist í andlit okkar,
blindaði okkur, svo að ekki sást út úr
augunum, og nærri lét, að við villt-
umst, en tókst þó að halda stefnunni
með því að ríða beint í veðrið. En þetta
stóð ekki lengi. Sandurinn varð flatur
og sléttur og svo þéttur, að ekki óð f
hann að ráði, og þá notuðum við tæki-
færið og hleyptum á sprett. Ef einhver
hefði séð til ferða okkar, hefði honum
þótt það furðuleg sjón, og með dálitlu
ímyndunarafli og þekkangu á galdra-
nornum fyrri tfma, hefði hann getað
gert sér í hugarlund að þarna þeystu
kolsvartar nornir lamdar áfram af
storminum, en reiðskjótarnir væru
sand- og moldarmekkir.
En við komumst brátt yfir sandana
og hittum þá á lækjarsprænu, sem
hestarnir stukku yfir á sprettinum, svo
harkalega að við vorum næstum
hrokknir af baki ofan í kafgrasið, sem
þakti lækjarbakkana. Þetta var fyrsta
verulega grasið, sem við sáum allt frá
því við fórum frá Hólum í Eyjafirði, en
hér var nóg af því, og hestarnir réðust
að þvf jafnákafir og hungraður úlfur
tætir í sig lambsskrokk.
Klukkan var nú 12 á miðnætti. Eg
þóttist finna angan af nýslegnu heyi,
og var þess fullviss, að bær væri í nánd,
og við myndum finna hann með því að
stefna á heyilminn. En félagar mfnir
mótmæltu þessu, og þar sem koldimmt
var orðið og við allir dauðþreyttir, vacð
það úr, að við vöfðum tjalddúknum
utan um okkur og lögðumst til hvíldar
á bera jörðina, eftir að hafa sent Sigurð
af stað til að leita bæjarins. En hann
var lengur í burtu en við áttum von á.
Hestarnir stundu ánægjulega allt í
kringum okkur, og úðuðu f sig grasinu,
og fyrr en varði vorum við steinsofn-
aðir.
Við vöknuðum árla næsta morgun
við það að Sigurður kom, og var annar
bóndi í fylgd með honum. Það hafði
rignt um nóttina, svo að við lágum
raunverulega niðri f polli. En nú kom í
ljós, að vissulega var bær f grenndinni
aðeins nokkur hundruð skref frá
okkur, og allt f kringum hann voru
heybólstrar á túni og engjum. Sigurður
sagðist ekki hafa fundið bæinn“ fyrr
en birta tók að degi“, ólukku þorpar-
inn, sem sofið hafði undir þaki alla
nóttina, en lét okkur hina liggja úti f
rigningunni tjaldlausa.
1 raun réttri áttum við þetta skilið,
því að það var næstum af einskærri
illgirni, sem við rákum Sigurð af stað
um kvöldið til að leita bæja. Félagar
mfnir höfðu alls enga trú á þvf, að bær
væri nokkurs staðar í nánd, og þeim
þótti slíkt aukaerfiði réttmæt hefnd,
því að við vorum honum innilega
gramir fyrir drykkjuskapinn og órat-
visina. En hér sannaðist hinn gamli
málsháttur: „Sér grefur gröf þó grafi",
en ég vildi raunar breyta orðtækinu
þannig „Sá sem ætlar að gabba íslend-
ing, skal ekki leggjast til svefns að
kveldi", eða öllu heldur: „Ar skal rísa,
sá sem íslending hyggst gabba“.
Við bjuggum upp á hestana í snatri
og flýttum okkur heim í Haukadal, og
var það um 15 mínútna reið. Þar feng-
um við kirkjuna til gistingar, og bjugg-
um þar ágætlega um okkur. Hvflfk
nautn að geta nú þvegið sér og fengið
almennilegan mat á ný. Og við þótt-
umst einnig skilja tilfinningar hest-
anna, sem ösluðu nú um engjarnar
veltu sér f grængresinu, og úðuðu þvi í
sig með sýnilegri velþóknan.
Slra Einar Thorlacius prestur I
Saurbæ 1823— 186V, var fæddur 5.
jan 1 790. og stóð þv! á sjötugu.
Eggert þessi hefir sennilega veriS
Eggert Gunnarsson umboðsmaSur.
Sigurður Jóhannesson bóndi á
Jórunnarstöðum, faðir Magnúsar á
Grund, var alkunnur ferðagarpur að
dugnaði og áræði, enda þótt svo
tækist til sem sagt er frá I þessari
ferð.
Björn hafði útvegað þeim hesta til
ferðarinnar og aðstoðað við brottför-
ina frá Djúpavogi.