Lesbók Morgunblaðsins - 27.11.1977, Blaðsíða 2

Gripið niður í bók, sem segir
átakanlega sögu fimmtán ára
gamaUar stúlku.
Þórir S. Guðbergsson tók saman. Fyrri hluti
Fyrir nokkrum árum barst
bandariska útgáfufyrirtækinu
Prentice-Hall Inc. í hendur næsta
sjaldgæft handrymist var það ritað
með óþroskaðri stúlkurithönd eða
það var greinilega ritað í miklum
flýti á alls kyns blaðasnepla og
skítuga bréfaafganga.
Handrit þetta var sjálfsævisaga
ungrar,*15 ára gamallar stúlku, í
dagbókarformi. Hún komst í
kynni við eiturlyf og það virtist
vera af einskærri tilviljun.
Saga þessarar ungu stúlku hef-
ur verið gefin út í bókaformi í
mörgum löndum og víða í mörg-
um útgáfum. Hún hefur hlotið
nafnið „Spurðu Alice".
Margt hefur verið ritað og rætt
um eiturlyf og eiturlyfjaneytendur
á undanförnum árum, en fátt hef-
ur undirritaður lesið jafnáhrifa-
mikið og sögu þessarar ungu
stúlku. Það er næsta ótrúlegt,
hvað henni tekst vel að lýsa áhrif-
um þeim, sem hún verður fyrir,
vinum þeim, sem hún kemst i
kynni við og umhverfinu. sem hún
lifir í og hrærist hverju sinni. Við
finnum fljótt, að umhverfið og
andrúmsloftið er ólikt þvi, sem við
eigum að venjast hér á landi, en
áhrifin, sem Alice verður fyrir,
bæði likamlega og andlega, eru
svipuð því, sem sumir táningar
þekkja hérá íslandi.
Saga Alice er i rauninni mjög
löng, þó að hún nái ekki yfir langt
timabil — og það er erfitt að velja
kafla úr dagbók hennar, sem gefa
lesendum rétta innsýn i sögu og
reynslu Alice.
16. september
Ég man, að í gær fannst mér ég
vera hamingjusamasta mannveran
á jarðríki, i öllum Guðs stóra geimi.
Var það i rauninni í gær eða eru
mörg Ijósar síðan það gerðist? Ang-
an grassins var unaðslegri en
nokkru sinni fyrr og himinninn hafði
aldrei sýnst svona hár. En nú hefur
allt hrunið niður eins og spilaborg
og mig langar aðeins til þess að
sameinast tómleika alheimsins og
hætta að vera til. Ó, hvers vegna
get ég það ekki, hvers vegna? . . .
Ég skil ekki, hvernig Roger gat
dottið slíkt og annað eins i hug
gagnvart mér. Ég hef elskað hann
eins lengi og ég man, og beðið eftir
því, að hann kæmi til mín. . .
Nú er veröldin grá og köld og
tilfinningalaus — og mamma er
sífellt að rausa um að ég eigi að taka
til og gera herbergið hreint. Hvernig
dettur henni í hug að vera að þrasa
um slíkt. þegar mig langar aðeins til
þess að deyja? Get ég ekki fengið að
hafa sál mína i friði?
30. september
Stórkostlegar fréttir, Dagbók! Við
ætlum að flytja. Pabba hefur boðist
staða sem forseti í samfélags-
vísindadeild í háskólanum i. . .
Finns þér það ekki spennandi?
Kannski það verði eins og í gamla
daga. Hver veit nema hann fari i
fyrirlestrarferðir til Evrópu á hverju
©
sumri og taki okkur með! Stórkost-
legir tímar! Og ég er ákveðin i að
verða ný manneskja þegar við flytj-
um og ná af mér þessum tiu pund-
um af fitu, sem hanga utan á mér.
1. janúar
I gærkveldi var eg i nýársveislu
hjá Scott. Sumir urðu hálf trylltir og
nokkrir strákanna urðu útúr fullir.
Ég fór snemma og sagði þeim, að
ég væri hálf lasin, en i rauninni er
ég fyrst og fremst spennt af því að
við eigum að flytja eftir tvo daga . . .
Hjálpaðu mér, góði Guð, til þess
að aðlagast þessum nýja stað, svo
að ég verði viðurkennd, svo að ég
geti fylgst með — að mér verði ekki
útskúfað félagslega — — — Æ,
nú byrja ég aftur að gráta, hvílík
grenjuskjóða. En ég get bara ekkert
gert að því frekar en við flutningun-
um. Nú verðurðu blaut aftur, dag-
bók min. En hvað það er gott ann-
ars, að dagbækurgeta ekki kvefast!
6. janúar
. . . Enn kvíði ég þessi lifandis
býsn fyrir skólanum. En í DAG er ég
nauðbeygð til þess að fara. En hvað
ég vildi, að Tim (bróðir hennar) væri
í menntaskóla. Jafnvel litli bróðir
væri betri en enginn. . . 0, ég vona,
að ég sé ekki svo miklu öðruvísi, að
allir glápi á mig. Ég vildi, að ég ætti
einhverja vinkonu. . .
Einn, tveir og þrír, nú leggur
píslarvotturinn af stað.
Um kvöldið
Ó, dagbók! Þetta var alveg hræði-
legt! Þetta var eyðilegasti og kald-
asti staður á jarðríki. Það var eng-
inn, sem talaði við mig eða yrti á
mig allan liðlangan daginn. í hádeg-
inu fór ég til hjúkrunarkonunnar og
kvartaði um höfuðverk. . .
7. janúar
Hvernig í ósköpunum stendur
á þvi, að ég er svona mikill auli, úr
því að ég kem úr vinsælli og vel-
þekktri fjölskyldu? Afi var stjórn-
málamaður, afar vinsæll og með
ömmu alltaf við hlið sér. Hvað er
eiginlega að mér? Er ég einhver
auka angi? Misskilningur kannski?
8. febrúar
Jæja, nú hef ég næstum þyngst
um 15 pund, síðan við komum
hingað. . . Pabbi er aldrei heima og
mamma er alltaf að þrasa í mér:
„Vertu nú glöð og ánægð, lagfærðu
á þér hárið, vertu nú jákvæð,
brostu, sýndu nú eitthvert þolgæði,
góða — " og ef þau segja þetta
einu sinni enn, þá æli ég! (Skömmu
síðar komst Alice í kynni við stúlku
af Gyðinga-ættum, og urðu þær
mjög góðar og nánar vinkonur, þær
áttu marga góða daga saman — en
um sumarið urðu þær að skilja og
Alice fór til afa síns og ömmu.
10. júlí
Kæra dagbók!
Ég veit ekki, hvort ég á að
skammast min eða vera stolt. Hitt
veit ég, að i gærkveldi átti ég ein-
hverja þá ótrúlegustu reynslu, sem
ég hef orðið fyrir fram að þessu. Það
hljómar eitthvað svo sjúklega, en
það var vægast sagt stórkostlegt,
undursamlegt, stórbrotið.
Hópurinn hjá Jill var svo rólegur
og góður, og mér leið strax vel
heima hjá þeim. . .
Jill gaut til min hornauga og
sagði: „í kvöld ætlum við að fara i
leikinn í grænni lautu, þú mannst
eftir honum. Vorum oft í honum,
þegar við vorum litlar. Bill Thomp-
son, sem lá endilangur við hliðina á
mér, hló og sagði: „Það er verst, að
það er einhver nauðbeygður til þess
að gæta barnanna!"
Allir drukku úr kókflöskunum sin-
um, og allir virtust fylgjast með
öllum. Ég fylgdist fyrst og fremst
með Jill og hugsaði, að ég gæti gert
allt, sem hún tæki sér fyrir hendur.
Allt i einu fann ég til undarlegrar
tilfinningar. Mér fannst það eins og
stormur. Ég man, að við höfðum
spilað tvær eða þrjár plötur frá þvi
að við fengum flöskurnar, og nú
horfðu allir á mig. Ég kófsvitnaði. . .
„Þau eru að reyna að gefa mér inn
eitur," hugsaði ég. „Og þó. Hvers
vegna ættu þau að gera það?"
Allur líkaminn varð spenntur.
Hver vöðvi virtist þaninn til hins
ýtrasta og mér fannst eins og ein-
hver tæki á mér kverkatak. Þegar ég
opnaði augun sá ég, að þetta var
Bill, sem hafði lagt handlegginn yfir
herðarnar á mér. „Þú ert heppin,"
sagði hann og röddin var eins og á
plötu með vitlausum hraða. „Þú
þarft ekkert að hræðast. Ég á að
gæta barnanna. Þetta verður yndis-
legt ferðalag. Komdu og slappaðu
af. Njóttu þess, njóttu þess". . .
Brátt fannst mér eins og löng lest
hugsana birtist mér á milli orðanna,
sem ég sagði af munni fram. Mér
fannst ég hafa vald á málinu, sem
Adam og Eva töluðu, en þegar ég
reyndi að útskýra þetta nánar voru
orðin ekkert i sambandi við það,
sem ég hugsaði . . .
Ég leit á myndablað á borðinu og
gat séð það í 100 víddum. Það var
svo undursamleg sýn, að ég þoldi
hana ekki og lokaði augunum. . .
Þetta var í fyrsta skipti á ævinni,
sem mér fannst ég vera laus við allt,
sem venjulega hefti mig og batt. . .
Eftir heila eilífð, að mér fannst,
komst ég smám saman niður á
jörðina aftur. Jill sagði mér, að í tiu
af þessum fjórtan kóka kóla flöskum
hefði verið LSD og „í grænni lautu"
— enginn vissi sem sagt hver
mundi hreppa flöskurnar með LSD-
inu. .
13. júlí
. . . Mig langar svo óskaplega til