Lesbók Morgunblaðsins - 27.11.1977, Blaðsíða 7

stórar þá sett'ann þær bara neður
attur.
Þa' va' sko skemmtilegt a' vappa
þanna um I túllskininu o' detta um
hjólbörunnar — o' veð dinluðum
okkör í snúrustauronum o' rólöðum
okkör í heingikojunni — en þegar
Heiðurskall heimtaði steiktan ál útí
lystihúsið þá gretti ég meg í framan
o' minnt'ann á a' ve' værum a' flýta
okkör.
Almanakkinu verðum mar a' fylgja
eða land flýja enso' stendurá sökklin-
um á Freðriki sjöunda í þropi þa' sem
löggustjórinn heitir Hunskvottur.
Garðurinn va' sosem nógu góður
— en ef veð kæmum okkur ekki
þaðan út áuren Osen vaknaði — þá
gátum ve’ búizt veð a' verða troðið í
umslagið attur.
Þa' kan vera rétt, a' Heiðurskall
geti verið duglegur — ef e' má segja
so — hann klifraði uppí ebblatré o'
góndi til allra átta — alveg eins o'
mar gerir í leikhúsinu—þegar •
manni e' skolað á land á eyði ey —
rakvélalausum o' vantar þurran háln í
klossana.
Nú er'a Ijótt, mar, tautaði hann og
hristi á sér hausinn — veð komustum
aldrei efir múrinn — hann e' miklu
hærri en Ólsen efursagt okkör. Tattu
þa' bara rólega mar — sagði é' —
Ve' höfum þa' bara eins og i bíó —
o'so grufum veð okkur under vegg-
inn — skriddu nirúr þessum gróðri
o’ve' skulum finna okkör skóflur.
Þá sreið Heiðurskall nirúr ebblatré-
inu o' ettir dálitið mas í myrkrinu
fundum ve' tvær skóflur í skúr sem
átti a' vera heingilás ferir — en hann
vantaði. So byrjuðum veð að grafa o'
leika moldvörpur — o' veð grófum
þanga' tel a've' vorum eins og osta-
brauð í framan sem e' búið a' liggja
mánuð í sólinni. O' so bognir vorum
veð orðnir a' þegar veð réttum úr
okkör urðum veð að syngja Kóng
Kresstján stóð veð stýrið rétt — so

veð kæmustum í rétt lag attur. So
bara allt i einu grýtti Heiðurskall
skóbblunni frá sér o' sagði: Nei — nú
hef é' fengið nóg — heldur vil e'
setja inni restina af rómaninum en a'
standa í sona húmbokki — mar verð-
urso sveitturaf þessu streti.
So strækuðum veð í hálftíma o'
berjuðum so attur, — en þa' púl —
veð vorum búner a' grafa so stóra
holu a' Ólsen hefði getað setið í henni
án þess a' sæist í hann.
Veð stóðum o' gláptum á múrvegg-
inn, hann var þarna enn þá o' veð
reknöðum út a' ve' gætum ekki graf-
ið okkör þarna út næstu þrjár vekurn-
ar — so urðum veð sammála um a’
hætta veð o’ fara bara attur inn á
kontórenn hans stjóra og setja okkör
þaro' sjá tel o' hugsa bara ekki neitt
um frelsið o' fríheitin o' atvennuleys-
isstyrkinn o'mynd af okkör fimmtög-
um í Mogganum.
So potuðum veð okkur til baka í
myrkrinu — þi túllið var skriðið bak
veð ský, sem var eins í laginu o'
Ólsen í sundbuxum — þa' varalveg
hræðilegt — o'veð gátum korki heyrt
eða séð — þí a' nú var farið að rigna,
so a' Heiðurskall fór a' svema af öllu
þessu vatni.
Þa' bara sturtaði neður o’ é' var
næstum orðinn fúll — é' hafði hlakk-
að so mikið til a' fafa í bíó o’ sjá
Duglas Ferkost í skyttonum þremur.
En rét í þí a' veð flatfetuðum okkör
eftir glóbussinum þá hrekkur Heið-
urskall í kút — so stuttur sem hann
er o' kíslar —: Stigi, segir hann —
þanna e' stigi.
O' þa' varalveg rétt — þarna var
stiga stillt upp veð múrinn alveg eins
o' handa okkör — en þa' var einginn
timi tel a' hagræða honum — veð
hlupum bara upp innan veð múrinn
og stukkum neður hinumeigin. Heið-
urskali sló bifonum upp í rassinn —
eins o' kíkir sem e' smellt saman —
o' hann varð enn þá styttri — en þa'
gerði nú ekkert til — þi a' nú var
hann alveg óþekkjanlegur — nebbni-
lega af þí a' nefið lagðist á ská upp að
öðru eyranu.
So röltum veð á stað tel bæarins,
voter eins o' tvær sitrónusneiðar í
rommtoddý. Heiðurskall keypti
dagblað á krit, meðan blaðasalinn sat
o' las i öðru blaði — o' so settustum
veð inni bakari, sem ekki var búið að
opna ennþá — þar átum veð
femmtíu napóleonskökur o' korsína
flöskuna af konjaki án 'ess a' hafa
glös — þa'e' bara bara timasóun a'
vera með glös — a'hella beint uppi
seg — þa’ hef é' alltaf gert, þegar
tækifærið gefst. So las Heiðurskall
upp úr blaðenu upphátt. Einn lög-
fræðingur skaut seg ettera' hafa
tekið tvær milljónir úr veski ókunnugs
herramanns.
Fimmfalt morð i Ledöje — mar
nokkur sló alla familíuna i hausinn
með sleggju, etter a' hafa hort á
reviu.
Brennuvargur leikur lausum hala o'
hender fuðrandi eldspýtum þegar
freðsamt fólk liggur á sitt græna
o'hefur breitt dagblað efir kanarifugl-
inn.
Allt i upplausn i Kina — ræningjar
æða um o' bíta höfuðið af fólki án
þess a' aðvara þa' áður.
O' sona hélt'ann áfram — þa' var
ekkert annað en sles o'óáran — þa'
var hræðilegt — hann las eina frétt-
ina annarri verri meðan é' sat o'
sötraði konjakkið . . . So varð hlé á
Þetta e' þokkalegt eða hitt þá held-
ur— sagði Heiðurskall — erðanú
heinur, sem veð erum komner úti.
Já — sagði so é' — hann e' ekki
gæfulegur á a' lita —. Ekki batnar
fólkeð með áronum — o' so fór e' a'
hugsa um Ólsen — hann feita Olsen
— þegar hann kom vagandi me’
fituklumpana — hann var nú alveg
ágætirma ur— o' strangheiðarleg-
ur. O' é' gat séð á Heiðurskalli a'
hann var a' hugsa þa' sama —
meðan hann flutti nefið efira' hinu
eyranu.
Veð höfðu allt okkará þurru i
grjótinu — þa' vara' minnsta kosti
séð ferir öllum okkar þörfum — heitt
bað á kerjum nýársdeii o' ekkert
vesen me' gjaldheimtufjandann.
Kunnin eigum veð a’ spjara okkör í
öllu þessu öngþvéiti, sem e’ hér ferir
utan stofnunina?
So sagði é' veð Heiðurkall —
heyrðu gamli — veð höfðum þa'
miklu betra áður en veð klifruðum efir
múrinn — ekkert a' gera, fritt a' éta
o' búa o' fritt Ijós á dsaginn — var
þa' ekki?
Jú, sagði Heiðurskall — en nú
höfum veð lagt á okkör allt þa' erfiði
a' komast út — o'é' nenni ekki a'
leggja þa' 'a meg attur tel a' komast
inn.
Þess þarf heldurekki, sagði é' o'
kláraði síðasta sopann af konjakkinu
-— veð förum bara i hægðum okkar
þangað o' hringjum hjá derektörnum
— þa' e' ekki alveg ómulegt a' okkör
verði boðið í mat með Álaborgar o'
útvarp efir kaffenu.
Etter hálftíma stóðum veð ferir ut-
an dyrnar — o' þa' var ekki nóg með
a' derektörinn yrði glaður — hann
hló so mekið a' hann varð a' hneppa
frá sér flibbanum tel a' geta andað.
O' Ólsen — hann feiti Ólsen —
hann grét af gleði — ó, kað hann
hafði saknað okkar — þa' sagði
hann.
Veð fengum steikt flesk og sennep
a' borða — þa' var dýrlegur dagur.
So sátum veð sex ár tel veðbótar
— eitt blaðið af öðru var refið af
dagatalinu — en so einn góðan
veðurdag vorum veð reknir út — ettir
reglonum —- Ólsen þótti þa' so
leiðinlegt — o' þa' fannst okkör líka
— en veð höðum setið okkar tíma
eins o' okkör bar o' so þurftu lika
aðrer á plássina a' halda. Já —
tíminn liðör — o' nú sit é' hér, frjáls
sem fuglinn — en þa' e' vist bara
hæna — þi ekki kann é' a' fljúga.
En ef þessi herra gæti fundið eina
krónu í fötonum sinum — þá gæti é'
læðst yfir i kjallarann tel Skalla-
Jörgensen — sjáið þér tel — hann e'
immitt a' taka hlerana frá o' strá
sandi á gólfeð.