Lesbók Morgunblaðsins - 09.07.1978, Blaðsíða 15

Lesbók Morgunblaðsins - 09.07.1978, Blaðsíða 15
Ór hngtkoH Woodg ^UItn ... ÁP PREPA þ>AMM LITLA NEISTA manmCj&ar. SEM EMN XAMM AO LIFA ElrTlR AFT,, © Bvll's ElMMITT ÉQ 'A VlP HVETBMIG HAMM L^SH? VAMPAMÁLUM Múti'mamammsims_ ^ESSARI SÁLARC>REPAMPl 5KRIFRMMSKU... PÖ ERT Sl/El MBR Tf?AKKuRVl pAP VILL SVO TIL AP ÉG ER OP/MBER STARFS" MAPUfE / Dorothea Framhald af bls. 5. fyrir því meira aö segja ef ég skyldi hitta hana á götu. Ég heföi getað hlíft sjálfri mér viö þvf. Nokkrum dögum eftir jarðarförina kom hún í heimsókn til mín, röskleg og hress eins og ekkert heföi ískorist. „Strákarnir mínir voru vel fataöir,“ sagöi hún, „og þeir áttu líka mikið af öllu því sem strákar á þessum aldri vilja hafa í kringum sig, getur þú ekki notaö eitthvaö fyrir syni þína heldurðu?" Ég bara stamaði eitt vaö samhengislaust um samúö eða þaö ætlaöi ég mér aö minnsta kosti. Hún brosti til mín og strauk mér huggandi um vangann. „Vertu ekki svona vandræðaleg,“ sagöi hún. „Aldrei hefi ég veriö vissari um lífiö, en þegar ég bjó um tvíburana mína í kistunum þeirra.“ Mér varö hugsað til þessara oröa mörgum árum síðar, þegar mamma var orðin heilsulaus og engin von um bata. Hún var afskaplega erfiöur sjúklingur og við börnin hennar, rígfullorðiö fólk vissum ekki hvernig viö gátum gert henni eitthvaö til geös, eöa léttis. Hún sem alltaf var svo dugleg og fórnfús og glaðlynd, þótt stundum þrengdi aö í bili, alltaf vissi mamma einhver ráð. Já, hún var erfið, þjáningarnar bar hún vel, en þaö var eins og hún þyldi okkur ekki nálægt sér. Þegar viö komum til hennar amaðist hún viö okkur. Ef viö komum ekki í einn eöa tvo daga, varð hún stólpareið, eða þá hún grét og sagöi aö viö vildum ekkert meö hana hafa því hún væri okkur byröi. Viö reyndum allt sem við gátum látiö okkur detta í hug til aö hugga hana. Þaö kom fyrir ekki. Auövitaö létum viö hana aldrei heyra annaö en viö tryöum því aö henni batnaði. Einu sinni, þegar Hanna systir var aö tala viö hana um ný meöul sem væru komin viö krabbameini, þá reyndi mamma meö veikum buröum aö slá til hennar. Ég seig saman á stólnum og ég man aö ég hugsaði: Þetta er ekki raunveruleiki, þetta er eins og í einhverri hræðilegri kvikmynd, nú ættu dyrnar aö opnast og músikin aö hækka og eitthvað gerist. Þaö var engin tónlist og þetta var því miður ekki kvikmynd — en dyrnar opnuöust og Dorothea kom inn, þaö var gustur af henni og mér fannst eins og hún ýtti okkur frá, þó aö hún segöi ekkert viö okkur Hönnu. Hún settist hjá mömmu og mamma rétti henni báöar hendurnar. „Gunnfríöur mín!“ sagöi Dorothea ósköp hversdagslega, „því í ósköpunum léstu mig ekki vita að þú værir aö deyja." „Þaö má aldrei minnast á dauöann fyrir þessum óvitum," sagöi mamma ergilega. „Ó, þiö mæöur, rnæður," sagöi Dorothea og hló, „Þær eru nú komnar af óvitaaldrinum dætur þínar, þær eru bara hræddar og þú hefur gert þær enn hræddari.“ Hanna systir talaði um þaö seinna aö þessi kona hlyti aö vera alveg tilfinningalaus, sem gæti hlegiö viö sóttarsæng dauövona sjúklings. En ég var bara fegin, ég vissi aö Dorothea var eina manneskjan sem gat gert mömmu til hæfis úr því sem komið var. Þaö reyndist líka svo. Hún kom til hennar á hverju kvöidi og þær ræddu saman um þetta merkilega feröalag sem mamma var aö leggja í. Já, þetta er satt, þær spekúleruöu mikiö yfir því, hvers konar hnetti hún myndi lenda á. Hanna sagöi að mamma væri oröin rugluö af sprautunum. Hún var þaö kannske líka stundum en oftast fannst mér hún alveg skýr í hugsun. Hún ráöstafaöi öllu eins og hún vildi hafa þaö, meö jarðarförina og svo margt annað sem þarf aö ganga frá. Síðustu vikuna svaf hún oftast, eöa þaö sýndist okkur. Dorothea vék þó tæpast frá henni og sagöi stuttlega við okkur aö viö yröum aö koma til hennr þó hún sýndist sofaV Eitt kvöldið reyndi ég aö segja Dorotheu hvaö ég væri henni þakklát fyrir að hjálpa mömmu svona mikið. Hún eyddi því. „Mamma þín geröi meira fyrir mig þegar ég var unglingur,“ sagöi hún, „og ég hefi ekki gert neitt fyrir hana nema taka þátt meö henni í eöiilegum undirbúningi fyrir eölilegan flutning.1* „Skilur þú ekki ennþá, spurði hún, aö þaö er jafn eðlilegt aö flytja héöan og að fæöast hingaö.** Ég varö aö játa aö það gerðf ég alls ekki. Dorothea hristi höfuöiö og sló fingrunum óþolinmóölega á ennið á sér. „Ef ég gæti bara skiliö þetta skilningsleysi," sagöi hún, „Þaö er eins og foldgnátt fjall, sem hangir yfir hausnum á manni og sést hvergi yfir.“ „Heyröu,** bætti hún viö, „ef ég fer á undan þér, og þaö geri ég, þá skal ég reyna aö skreppa til þín og gera eina tilraun til aö útskýra þaö litla sem ég veit. Þig dreymir þó?“ Ég játti því og hélt aö hún ætlaði einu sinni enn aö fara aö tala um Helga Pjeturss og skýringar hans á eðli drauma. En þaö geröi hún ekki. Hún stóö upp og sneri mömmu í rúminu, hún gerði þaö léttilega ein, ekki veit ég hvar hún lærði þessi handtök. Svo sagöi hún alvarleg. „Ég veit ekki hvert ég fer, en ef ég hefi unnið fyrir einhverju í þessu lífi þá vil ég fá aö vera á hnetti þar sem mannkynið ímyndar sér ekki aö þaö sé eitt í heiminum eins og hér.“ Og síöan eru enn liðin ár, þau líða oröiö svo fljótt þessi ár. Dórothea dó erlendis, ég held ‘74 eöa ‘75, ég man það ekki svo glöggt. Viö vorum heldur aldrei neitt nátengdar. En í fyrri nótt dreymdi mig hana. Hún var sjálfri sér lík. Háleit og reist og kembdi af henni. Ég mundi aö hún var dáin og spuröi hvernig henni liði. Hún lét vel yfir því. „Góöar jaröir," sagði hún, „og vorar snemma.“ Eg spuröi hvaö hún ætti viö. „Góöar bújarðir auövitaö," sagöi hún eins og óþolinmóð. „Skiluröu ekki hvaö ég segi eöa hvað?“ Ég spuröi hvort hún væri viö búskap. „Ja, þaö má segja það, mig langaöi alltaf til þess“. „Ertu ánægð?“ spuröi ég hikandi. „Ojá, sagöi hún, aö mörgu leyti, ég hefi ágætt starf, en veistu hvað,“ bætti hún viö hlæjandi og sló fingrunum óþolinmóölega á enniö á sér, „þetta blessaö fólk á þessum nýja hnetti mínum. Það heldur líka að það sé eitt í heiminum."

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.