Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1979, Side 8

Kristjön Jóhannsson Qír>aqta \/ínin
Hádegissóiin neglir brennheitum geislum aö marmarahöllinni
á grjótiö umhverfis mig. og fólkiö sem vann úti á
Fjallaskaróió er hinsta vígi mitt. Vínviöarhæðum
Ég er uppreisnarmaöur pusti fagnandi inn í borgina
og her mínn var fjölmennur pegar uppreisnarfregnin barst.
en nú er hann upprættur. Niöri í hlíöunum glampar á hjálma En allt í einu geystust
og byssustingi konungsmanna. flugvélar
Þeir sækja hægt á brattann en munu yfir borgina úr austri og vestri.
pó sigra í kapphlaupinu Himinninn yfir kornökrunum varð svartur
viö náttmyrkriö. af fallhlífahermönnum
— Næturmyrkriö myndi skýla mér er svifu hægt til jaröar. Stórveldið
á flótta eftir hamrastígum haföi gripið styrkum höndum
— yfir gínandi hengifluginu. í taumana
— Yfir par svífa eldspúandi á trylltum stríösfákum sínum.
ófreskjur Nú skyldu hófar peirra kremja okkur
— glampandi svifléttar eiturflugur til bana.
— þyrilvængjurnar. Konungsmenn
— sáu sitt óvænna og sneru frá
Ég er umkringdur. marmarahöllinni
Úr síöasta víginu viröi ég fyrir mér og vélbyssur peirra spúöu eldi aö okkur.
akurlöndin á víölendum sléttunum Nú er mál aö huga aö rifflinum.
og borgina við fjallsræturnar. — Mannaveiðarar
— Og langt til hægri rísa hæðirnar hafa stillt upp byssum sínum
1 par sem glóaldintré og vínviður niöri í hlíöunum.
fagna upprisu sólar hvern morgun Þeir veröa pó aö koma nær.
ofar mjúksveigöum grönnum heröum Kúlur þeirra mega kvarna í sundur
kornaxanna. grjótiö
— En konungurinn útdeilir ekki hér í nöktu fjallaskaröinu:
auöi landsins af réttlæti. — Sama er mér.
Ágirnd hans eru maökar Þeir verða aö koaia nær
á ávaxtatrjánum og svo munu peir gera
— engisprettuplága Þessir gamalreyndu vígamenn.
á kornökrunum. — Þeir kunna sina list.
Viö sem sultum — Skjótast milli kletta skríöa meöfram steinum
bundumst bræöraböndum. — Hófum uppreisn og hnykkja sér áfram í akriðunum
og hrópuðum hin alkunnu slagorð: eins og eiturnöðrur
Lifi réttlætið. — Réttlætiö skal sigra. uns peir hafa mig í færi.
En vopn okkar voru úrelt og konungsmenn Vertu sæl Vega — landiö mítt.
kvistuöu niöur uppreisnarherinn UnnuBta mín vertu sæl.
með hríöskotabyssunum. Þú ert hnípin í dag
Ég hvíli mig í skugga klettaveggsins en faröu út á Vínviðarhæðir á morgun til vinnu pinnar.
aö baki mér, — Og pú munt eignast annan
en framundan gneistar af steinum unnusta von bráöar.
í brennheitu sólskininu. — En kannski fellur hann í næstu uppreisn.
— Ekkert sem mildar svip pessa hörkulega staöar. Jæja gamli riftill.
Konungsmenn nálgast Nú er komiö aö pér
og fjöllin bíöa pess aö bergmála aö flytja konungsmönnum
geltiö í vélbyssunum. mínar síöustu kveðjur.
En paö er mér huggun Ég mun ekki sleppa pér pótt ég skrámist 1
aö mega enn um stund og hendur mínar veröi rauðar
horfa yfir Vínviðarhæðir af blóöí.
— yfir kornakrana og fljótið, Þaö gagnar lítt aö fórna höndum
sem rennur í boga og biöja sér griöa síðar
fyrir hiö mikla nes hjá pyntingameisturunum.
par sem borgin stendur. Já einmitt par niöri Æ, ég tala einskisnýt orö þú ert dauður hlutur
inni í skuggsælli krá og veröur tekinn í pjónustu
yfir svalandi drykk harðstjóranna.
ræddurn viö félagar — Kannski veröur pér fleygt.
um ranglæti konungs og lögðum á ráöin — En gamli riffill
um hina réttlátu uppreisn. ég tala viö pig aftur
Vega, — landið mitt eins og pú værir skyniborin vera. Handtök mín
pú sem berö sama heiti skulu veröa traust og skotin
og blástjarnan hæfa í mark
eítt af fegurstu djásnum uns vélbyssukúlurnar
næturhiminsins; tæta mig í sundur.
— pú gætir fætt og klætt hvern pegn pinn ríkulega Nakta fjallaskaról
ef réttlæti væri í hærra sessi Enn helst pögul skothríö sólargeislanna
en arörán og gróöahyggja. utan úr geiminum
Viö hófum uppreisn. á sindrandi grjótió. Ég skynja pótt undarlegt sé bylgjudans
Sögöum: kornaxanna i blænum sem líöur
Fólkiö mun styöja okkur — ofan af Vínvióarhæöum
steypa konungi af stóli pótt ég fylgist gjörla
og öllu hans rotna ráöuneyti. með hverri hreyfingu óvinanna.
Hans eigin hermenn munu umkringja Jæja nú er ykkar tími kominn
marmarahöllina hvítu öldnu fjöll
og sameinast uppreisnarhernum. aö una viö konsert vélbyssanna
í fyrstu var sungið á götunum. Gamli riffilll Viö skulum flytja þeim nokkur stef
Hermenn konungs beindu byssum sínum meöan líf mitt endist.
MYNDLIST
Bragi, Ásgeirsson