Lesbók Morgunblaðsins - 10.03.1979, Side 13

Tóta
frænka
og.
temng-
arnir
augnaráöi á mig: Ekki skilja okkur ein eftír
meö drekanum. Ég sló því á göfugmann-
legri strengi sáiarhörpunnar og ákvaö aö
sitja nokkra stund enn, þó ég heföi tapaö
ölium spilunum. Þessi nokkra stund var til
klukkan þrjú um nóttina, ég tapaöi alltaf
og mig dreymdi fljúgandi teninga um
nóttina. Ógnandi sexur og fimmur komu
æöandi aö mér, og ég ætlaöi aö reyna aö
flýja, en fjarkarnir héldu mér föstum svo
ég gat mig hvergi hrært. Ég var því tekinn
og steiktur yfir glóandi ásum, en tvistarnir
og þristarnir horföu á matargeröina og
sleiktu út um og krydduðu mig án afláts.
Eg vaknaöi í svitakófi og meðan ég horfði
stjörfum augum í myrkriö í hjónaher-
berginu strengdi ég þess heit aö snerta
aldrei framar á teningum.
En hvers má sín maöurinn gagnvart
kvenlegri þrjóskunni í Tótu frænku.
Einskis, einskis. Hún þaut inn í hjónaher-
bergiö eldsnemma um morguninn meö
börnin á hælunum og hrópaöi, aö ekkert
væri betra en eitt lítið teningaspil á
fastandi maga. Og vansvefta og viti mínu
fjær var ég leiddur í spilavíti Tótu frænku
meö dyggri aöstoð fjölskyldu minnar.
Sjaldan hefur hún brugöist mér eins og nú
— öll voru þau samtaka, konan, Soffía og
Eiríkur litli, sem horföi skærbláum barns-
augum á fööur sinn og grátbændí hann
aö vera meö í „bara einu spili í viöbót".
Spiliö stóö fram á næstu nótt meö
nokkrum matarhléum, og í óværum
svefninum dreymdi mig aö ég klofnaöi í
fimm teninga, sem Tóta frænka, konan og
börnin grýttu fast í borðið. Ég vaknaöi
upp fyrir klukkan sex og þoröi ekki aö
sofna aftur af ótta viö martrööina. Nokkru
síöar endurtók sagan sig, Tóta frænka og
börnin ruddust inn og teningaspilinu var
haldiö áfram. Ég var nú oröinn líkari
vélmenni en mennskum manni af þreytu
og svefnleysi, en engrar miskunnar var aö
vænta hjá aödáendum teningaspilsins,
sem spiluöu eins og þau ættu lífiö aö
leysa. En eitthvaö hef ég vakiö athygli
þeirra fyrir jafnslælega frammistöðu og
áöur, því Tóta frænka stöövaöi spiliö,
mikilúöleg á svip og sagöi:
— Alfreö Böövar, þetta gengur ekki
lengur.
Mikiö var ég henni hjartanlega sam-
mála.
— ÞÚ EINBEITIR ÞÉR EKKI AÐ
SPILINUH
Ég var aö því kominn aö fara aö beygja
af, en harkaöi af mér. Karlmenni gráta
ekki, og ég vildi ekki vera Eiríki slæmt
fordæmi. Tóta frænka hélt áfram,
hneyksluð, bitur og sár:
— Ég hef aldrei séö neinn spila svona
áöur! Þú hendir teningunum svo lufsulega
upp, sjáöu, svona! Hvernig býstu viö aö
ná árangri í spilinu meö þessu áframhaldi.
Þú hefur ekki unniö eitt einasta spil, síöan
viö byrjuöum. Ekki í fyrra dag, ekki í gær
og ekki í dag. Ekki alla helgina.
Tóta frænka geröi sig ógnandi á svip og
þrumaði, svo undirtók í hverfinu:
— Ef þér finnst þetta leiöinlegt spil,
skaltu bara láta vita af því. Þú þartt ekki
aö spila, frekar en þú viltl
Ég leit eitt augnablik framan í konuna.
Úr svip hennar varö ekki annaö lesiö en
aö ég væri heimsins ómerkilegasti
heimilisfaöir, ef ég héldi því fram aö þetta
væri leiöinlegt spil. Úr augum barna
minna las ég grimmdarlega áfergju og
fíkn í áframhaldandi tengingaspil. Og
Tóta frænka þurfti ekki aö setja upp neinn
svip aö lesa í, hún var nógu óárennileg
fyrir.
Ég guggnaði.
— Mér... mér finnst... gaman, já, já,
gaman aö teningaspili, stundi ég upp. Svo
huldi ég andlitiö í höndum mínum og grét
beisklega, ofurliöi borinn af konum og
börnum. Þaö var meira en karlmennska
mín gat boriö.
— Þá höldum viö áfram eins og ekkert
hafi í skorist, sagöi Tóta frænka. Enda
hefur ekkert í skorist, hélt hún áfram,
gersneydd allri manniegri tilfinningu.
— Ha, ha, ha, hló Tóta frænka.
Meö grátstöfum,
Alfreð Böðvar.
Bragi Magnússon
Helgi Sveinsson
íþröttakennari
Askan djörf til hæöa horfir,
hátt er markiö sett,
oft er teflt á tæpa vaðiö,
er tekur gáskinn sprett,
— þeim, sem vita um vegsemd lífsins
veitist þetta létt.
Æ skal ganga feti framar,
fagna hverri þraut,
klífa hæstu fanna fjöllin,
foröast dal og laut,
stikla ofar, aldrei hverfa
út af þeirri braut.
Vera heill í hverju starfi,
hiki bægja frá,
aga hugann, heröa skapið
þó horfi kímni af brá,
og svo á lífiö mikla mildi
og mikla hjartans þrá.
Þessu merki alla æfi,
uppi hverja stund,
halda þeir, sem hyggja á dáöir
og hafa karlmannslund,
— þeir eiga lag og lending vísa
þó lokist öörum sund.
Sortna ský, því sorgin hefur
sest um þennan staö.
Líf, sem var áður orkuþrungið
er nú fölnaö blað.
Hvar eru örlög okkur spunnin.
— Enginn veit um þaö.
Ingölfur Sveinsson
JOHANN
SEBASTIAN BACH
Rifnar skýjatætlur
hanga utan í hvassbrýndum fjallatindum
eftir óveöriö
sunnanvindurinn leikur á flautu
undir orgelhljómum hafsis
viö brimótta ströndina
allt veröur skýrt og fagurt
þegar sólin brýst fram
í morgunljómanum
og fögnuður lífsins
birtist í dýrö
nýs dags
Orkester hafsins
er þagnaö
fjöllin jöklarnir ströndin
sem skulfu og nötruöu
í ægikrafti fárviörisins
sindra í hækkandi sól
og páskahelgin heldur innreið sína
og þýöir tónar meistarans
milda og sefa hjörtun
viö brimótta ströndina.