Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1979, Blaðsíða 12
Það er
alltof erfitt
að gera sér
skoðanir
•f
Jakob S. Jónsson
á orö viö
MELCHIOR
um nýja plötu
og fleira
Þaö hlýtur ávallt aö teljast til meiri
háttar viöburöa í tónlistarlífi einnar
þjóöar, þegar hljómsveit, sem hefur
þaö meöal annars aö markmiöi aö
spila og syngja ööruvísi tónlist en þá
sem telst til „tískunnar" hverju sinni,
lætur frá sér fara hljómplötu. Viö
íslendingar búum svo vel aö „eiga“
slíka hljómsveit. Hún er skipuö
þremur ungum tónlistarmönnum,
sem nefna sig Melchior. Nafniö
hljómar ekki ókunnuglega, því
Melchior hefur gefiö út tvær hljóm-
plötur þegar: eina litla 45 snúninga
plötu sem nú er ófáanleg með öllu,
og fyrir um ári kom fyrsta breiðskífa
þeirra á markaöinn: Silfurgrænt ilm-
vatn. Og nú er væntanleg hvaö úr
hverju önnur breiðskífa meö Melch-
ior, og á sú aö bera nafnið...
(hljómsveitarmeölimir tjáöu mér aö
nafnið væri afar, afar mikiö leynd-
armál enn um sinn. Því miður).
Af þessu tilefni fannst mér tilhlýði-
legt aö sækja hljómsveitina Melchior
heim. Af því gat þó ekki oröiö, „en
þér er velkomiö aö koma meö okkur
til Vestmannaeyja og spjalla viö
okkur þar", sagöi einn Melchior-
mannanna, þegar heimsóknarbeiön-
in var borin undir hann.
Gott og vel, ég fékk mér sjóveiki-
pillur og brá mér um borö í Herjólf
ásamt Melchior, þeim Hróðmari Sig-
urbjörnssyni.Karl Roth Karlssyni og
Hilmari Oddssyni. Þeir voru aö fara
aö horfa á knattspyrnuleikinn milli
Vals og ÍBV, sem átti aö fara fram í
Eyjum þá um helgina.
„Við erum miklir knattspyrnuunn-
endur, og höldum ávallt meö Val,
hvernig sem viðrar og vætir“, sögöu
þeir, og voru sigurvissir fyrir hönd
sinna manna. (Leikurinn endaöi
reyndar með sigri ÍBV, og Vest-
mannaeyingar voru í sigurvímu og
sjöunda himni í langan tíma eftir
leikinn, en þaö er sorgarsaga sem
ekki veröur rakin hér).
En um borö í Herjólfi voru málefni
hljómplötuútgáfunnar á íslandi krufin
til mergjar.
„Ástandiö er ekki gott", segja
Melchior-félagarnir. „Eins og fólk
hefur áreiöanlega komist aö raun
um, hefur hljomplötuútgeröin á
íslandi dregist stórlega saman, og nú
eru þaö ekki nema þeir alhöröustu,
sem gefa út plötur. Þetta er orðinn
svo mikill áhættubissniss, og þaö
eru því helst ekki gefnar út aðrar
plötur en þær, sem nær öruggt er aö
seljist í einhverjum mæli. Þá er líka
yfirleitt leitaö á hin hefðbundnu miö
rokk- og diskótónlistar, en minna
gert af því aö koma einhvers konar
ööruvísi músík á framfæri.
Þaö er dálítið merkilegt, aö sá
neytendahópur, sem slík tegund
tónlistar er stíluö á, skuli alltaf hafa
aura fyrir slíkum plötum. Meðan
þjóöarskútan er að farast og helst
ekki á floti nema meö útlendum
ausum (les: erlendum lánum), geta
unglingarnir alltaf keypt sér nýja
diskóplötu. Þaö finnst okkur dálítiö
merkilegt.
En það er kannski varla nema von
aö unglingarnir leggi áherslu á aö
veröa sér fremur úti um tískutónlist-
ina hverju sinni en aö fiska í
óvissuvötnunum. Slík tónlist er lang-
mest auglýst. Þaö er varla svo
gaulað popp inn á plötu aö þaö sé
ekki viötal viö alla sem á henni
standa: söngvarann, gítarleikarann,