Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1979, Síða 7
Hinn eilífi túriati er einimgt með kortið I höndunum; annadhvort af
borginni, ellegar neöanjaröarieatunum. Stundum er þaö Ameríkani í
skræpóttu buxunum sínum, en stundum rauöhærö atúika í peyau eina
og sóat á myndinni — hún gæti veriö frá íalandi, kannski frá Irlandi af
því hún er rauðhærö. En þarna tyllir hún aár smáatund, mjög líklega
orðin lúin í fótunum, — og hlustar á ómana frá messunni í Notre Dame á
sunnudagsmorgni.
í París
skapur ríkir enn sem fyrr á
hótelum, í veitingahúsum og
almenningssalernum. í þriðja
lagi má ef til vill segja, að París
sé höfuðborg tízkunnar — og
þá er átt við hátízkuna í heimi
kvenþjóðarinnar. Þar eru hin
frægu tízkuhús, sem hafa ekki
látið deigan síga þótt aðrir hafi
reynt að hrifsa frumkvæöið. En
jafnframt er París — og það í
margfalt ríkara mæli — borg
leppalúðanna og alls þess er
kalla má andstæðu glæsileika í
klæöaburöi. Hinar annáluöu
tízkudömur, sem mörgum hef-
ur skilist að setji svo mjög svip
sinn á breiðgötur Parísar, sjást
yfirhöfuð ekki nema í undan-
tekningartilvikum. En það sem
Um París má ugglaust segja
svipað og aðrar stórborgir: Þú
finnur þar flest mannleg fyrir-
bæri, ef þú veizt, hvar á aö
leita. Níu milljóna borg er
ægileg mauraþúfa og varla
hægt að lá neinum, þótt hún
virðist ögn fráhrindandi við
fyrstu kynni. París hefur veriö
nefnd borg Ijósanna. En hún er
ekki síður borg hinna kol-
dimmu króka og kima og
sunda. í hugum manna er hún
framar öðru borg hinna fögru
lista — höfuðborg myndlistar í
heiminum um margra áratuga
skeiö. En hún er um leið borg
Ijótleikans; ömurleg eru þau
húsakynni, sem fólk gerir sér
að góðu og franskur sóða-
Eins líkleg t er aö
Parísarbúinn kaupi í
matinn á útimarkaöi,
eina og þeim er hér
sóst og tram fór á
laugardögum i Lat-
ínuhverfinu. Hreinlæt-
iö þar er ekki verra
en gengur og gerist
i Parie og hægt aö
kaupa alla ávexti og
grænmeti sem nöfn-
um tjáir aö nefna,
en einnig kjöt, osta,
heimilistæki og fatnaö.
Þótt París sé sambland af glæsibrag og sóöa-
skap, hefur hún alltaf sína einstæöu töfra sem
draga til sín fólk úr fjarlægustu heimshornum,
enda er mannlífiö þar marglitt eftir því. Myndir og
textar eftir Gísla Sigurösson.
Þvílíkur sirkus á tor-
ginu framan viö Pompi-
dou-safniö. Sumir eru aö
vinna sér inn peninga;
spila á gítar eöa flautu,
eöa spúa eldi eins og
fakírinn Jean Arles. Nak-
inn Japani tjáöi sig meö
dansi og var því líkast
sem maöurinn væri
flogaveikur. En sumir
troða upp gratis; raula
þjóölög eins og hópur-
inn hár á myndinni og
dálítiö fjær voru Mexíkan-
ar meö gítara aö syngja
lögin heiman frá sór.