Lesbók Morgunblaðsins - 19.01.1980, Blaðsíða 6

Rætt við
Sólveigu
M. Björling
sem syngur
hlutverk
í Óperu
Þjóðleik-
hússins
Með föður og eiginmanni, þeim Sigurd Björling og Gústaf Jóhannessyni.
Tónlistin
skapar mótvægi
gegn
stritinu
Mynd frá ungfrúarárunum.
Frá síðastliðnum jólum hefur Þjóð-
leikhúsiö sýnt óperuna Orfeif og Evri-
dísi, þar sem konur fara jafnt með kven-
og karlhlutverk. Meðal þeirra sem
sýningin hvílir á er söngkonan Sólveig
M. Björling, sem annaðhvort er sænskur
íslendingur, eða íslenzkur Svíi, eftir því
hvernig á er litið. Hún er nefnilega
sænskur ríkisborgari, en búsett á
islandi og starfar hér. Enda þótt nokkuð
oft hafi heyrst í Sólveigu, getur hún
naumast talizt víðfræg ennþá, en vegur
hennar fer vaxandi og stígandi lukka er
bezt eins og kunnugt er.
Sólveig og eiginmaður hennar, Gúst-
af Jóhannesson, hafa byggt einbýlishús
í Garðabæ, á fallegum stað skammt frá
Vífilsstöðum. Þau eiga eina dóttur,
tveggja ára. Húsbyggingin hefur kostaö
fórnir, sem flestallir íslendingar þekkja
af eigin raun; eins og flestir hafa þau
Sólveig og Gústaf unniö sjálf aö hús-
byggingunni og tekið húsið í notkun í
áföngum eftir því sem smíði þess hefur
miöað. Sólveig sér samt ekki eftir
fyrirhöfninni og þegar ég hitti hana aö
máli á heimili þeirra hjóna, sagöi hún:
„Hér kunnum við vel við okkur og allt
gott um staðinn að segja að því
undanteknu, að vindstrengur myndast
framan við húsið og hleður hann upp
háum sköflum, þegar snjór er og skefur.
Þá kemur fyrir, að við komumst ekki út
úr bílskúrnum meö bílinn og hér í
Garðabæ er það mjög bagalegt; fáar
strætisvagnaferöir eru héðan til Reykja-
víkur, þar sem flest fólk vinnur.
Þegar bjart er yfir, höfum við stór-
kostlegt útsýni og þaö er eins og
himintunglin skýrist öll, þegar ekki eru
götuljós til að glepja manni sýn til
himins. Við tökum líka betur eftir
noröurljósunum.“
Arinn í stofunni hrífur mig. Hann hefur
Marteinn Davíðsson hlaðið og hefur vel
tekizt. Sólveig segir: „Viö erum mjög
ánægð með hann; ekki einungis útlitsins
vegna, heldur trekkir hann mjög vel og
við hjónin erum bæði mjög hrifin af
arineldi.
— Og blómum", bætir Sólveig við.
Blóm þarfnast umhyggju og fá hana hér;
þau daf'ia vel á þessu heimili. Tal okkar
beinist að óperunni og hlutverki Orfeifs,
sem Sólveig syngur; það er karlhlutverk.
„Þú hefur áður sungíð karlhlutverk á
sviöi Þjóðleikhússins?“
„Já, ég söng hlutverk Orlofsky greifa í
Leðurblökunni, sem sýnd var fyrir
nokkru. Maðurinn minn hefur strítt mér
með því að ég muni festast í karlhlutverk-
um. Það eru þó nokkur óperuhlutverk
sem alltaf eru sungin af altsöngkonum.
T.d. í Ævintýrum Hoffmans, Brúðkaupi
Fígaros, í Rósariddurunum. Þau eru fleiri.
Hlutverk Orfeifs er mjög fallegt, mjög
stórt og mjög erfitt að syngja, ekki sízt
vegna þess að maöur þarf að syngja
sterkt á lágum nótum, en það gerir þaö
miklu erfiöara."
Sólveig M. Björling er af raddfólki
komin, en foreldrar hennar eru Sigrún
Ögmundsdóttir, sem var fyrsta þula
ríkisúivarpsins, og Sigurd Björling
óperusöngvari. Hann hefur verið einn af
aöal baritónsöngvurum Stokkhólms-
óperunnar í áraraöir. Auk þess hefur
hann sungiö í stærstu og frægustu
söngleikahúsum heims.
Við víkjum að bernsku hennar.
„Ég er fædd í Svíþjóö, og var þar
þangað til ég var 11 ára, en þá skildu
foreldrar mínir. Móðir mín flutti heim með
okkur Bergljótu systur mína, en hún er
tveimur árum yngri en ég.
Amma mín og alnafna Margrét Sigurð-
ardóttir, — ég heiti Sólveig Margrét og er
Sigurðardóttir, — flutti með móður minni
til Stokkhólms og átti hún heimili hjá
okkur, en hún lést áður en aö við fluttum
heim. Sjálf er ég sænskur ríkisborgari, og
held sænsku nafni.
Amma þóttist þess fullviss aö ég yrði
söngkona. Merkti hún þaö af því, að ég
haföi sungið vísur áður en ég fór að tala
orð. Eins hafði hana dreymt í þá áttina,
en hún var draumspök."