Lesbók Morgunblaðsins - 19.01.1980, Blaðsíða 14

Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
Lausn
á síðustu krossgátu
flfK I L 'iHU SÍLfí' -Teáuus m 4FYM lAR &íTut LtPT
—* F L T Ci 6. Æ N D I Hs T A P
L L 'O A FtfKAZ fy«R A L A R NANW D A N A
Hvílt A 3> 4 A T fuUCL fkUFifl M 'A N 1 N N U
VT ’K/WO FUUL- A Hfí A 5 A LL í) U p 9 S K A R
PRM SToRfl rfífJh M f) J> K R A u M A 'l Cfí T DVR A s Kr A R
emd- INA A 'R 'fítóu KoUf) A R R ré crj.fi ÍL'QT s N K U R fí“ R
í/ R A 6: N A TT A K K K'oRN A K JKAOI íri l V A
S- N y rröai LTÓHfi T 'A P S S 0 R a K-LOIC íam- ULT. K Æ N
B A 4 L A R K NUDt> ID R £ L L A N
Ú MÁC- \5> M L L 1 N "jL'n 1 N 4 Ll N N Lftu KAFN A
|fo r 16clti A U K 'o L JoKUll -f'«é O K VATAI / N 4? 1 L L
K TtSUH Klaki L A HÍINliL KESRI a R 1 L LAND ÍHM- HU. 1 T A L '1 A
'/ -» H E l M £ ro K N A ríf 'A 6 T
I 'A 5 L 'A K L A N D U R 4* A T
Ifefes FLf\T- A nr e/NiN cu OfíKUt- CxT AF- / N N ÚMiÍÆ 1 p. ■ 5Td'fc fíUDj)|. | fiíóf ■T ÓfTA
w % T* £nl J/ NN V 141?
XIM Ffíiu- An MLtíR ÓHL-
> z Dí?AF5T
7 o f>
H A N f) ÓUEIT FFMUÐ SK-ý- IÐ MIK- 1 L L FJdíPI
TIUN UAWD
ÐýKfí tchc- CVRIMN « * > R R
\jp L/KAMS HluTtNn LAf’Tfí óy Prvw LEáft
T mt-AÐ! áefts
réa. $F/L~ ) N
HfVIÐ T fgLAG. > HUCft Jfi Tft B£IN 2 ElNS MAKJNý- NfAFH
ÍU- BLLf> Ifiúrrfi WToffí 5AJ' 'lVCJfí ve ck- FÆfil iTúm "1
T '■> / - HLT. ÚLflffl
1 c L Slfrt/Ffl tlEHK- F/cfí 1
ÍTÓLL Ftme.
0LÓP- U M - RÓT flof-
'il'at KS'VfZ' t ra.
DC.K- YM N 1 UM O l.'/ r- FÆfZfí St Lfí- Kepp TK- VLLI
£ C. N (?o 5 K
TÆLft -/Tnn fAfí EIOlU- RS7 2 £/W<
SPlL V6IK 1L M - A R
•f > + F BL- ■■■■ > ✓
Tónlistin skapar mótvægi
Framhald aí bls. 7
og þær lögðu sig. Þetta ver reynsla sem
mér fannst góöur skóli. Annað haföi ég
upp úr því, sem alltaf er kærkomið, en
þaö voru mjög góð laun.
Um tímabil var ég starfandi söngvari í
kirkju; þá söng ég ein eöa með öðrum,
bæði við allskonar kirkjulegar athafnir og
eins á tónleikum. í Svíþjóö er mikiö um
kirkjutónleika, þeir njóta vinsælda og eru
vel sóttir.
Hér hef ég um árabil sungið í kirkjukór
Laugarneskirkju, þar sem maöurinn minn
er organisti. Þar fyrir utan hef ég unnið
fullan vinnudag á Rannsóknarstofu Há-
skólans, en Gústaf vinnur fullan vinnudag
í banka. Viö höfum bæöi mikinn áhuga á
myndlist og förum eins mikiö á myndlist-
arsýningar og viö höfum tíma til. Þegar
ég fór aö æfa Orfleif, þá þurfti ég aö
hætta vinnunni á rannsóknarstofunni,
sem varla getur talist hyggilegt, ef fariö er
aö tala um laun. Þau laun sem Þjóöleik-
húsið telur sér fært aö greiða fólki, er fyrir
neðan lágmark finnst mér.
„Önnur grein náskyld myndlist, sem ég
hef mjög gaman af er klæðnaöur. Eins og
öllum er kunnugt þá þarf svo miklu meira
en peninga til þess aö ganga vel til fara.
Þar kemur til listrænn smekkur. í sumar
var ég hjá Bergljóti systur minni; hún er
sálfræöingur aö mennt, gift syni tenór-
söngvarans Set Swanholm. Hann er
læknir; þau eiga þrjú börn saman og
vinna bæöi á sjúkrahúsi í Uppsölum.
Konungurinn ásamt drottningu sinni
komu þangaö í opinþera heimsókn, en
hún er forkunnarfögur og hefur einhverja
útgeislun sem ekki kemur fram á mynd-
um. Þar aö auki er hún áberandi vel
klædd og aö auki stórgreind kona. Svtar
eru aö vonum ánægöir meö þennar
ráöahag.
Þegar litli prinsinn var skíröur, þá var
flest kóngafólk úr allri álfunni viöstatt,
klætt sínu fínasta pússi en ég sat viö
sjónvarpið stórhrifin af öllum fínu fötun-
um. Mér finnst svona tilstand alveg
ógurlega skemmtilegt."
„Ert þú trúuö?“
„Nú setur þú mig í vanda. Eftir aö hafa
sungið í kirkju um áraraöir, þá ætti ég nú
aö fara aö lýsa því yfir aö ég væri trúlaus.
Enda er ég þaö ekki, mín trúarbrögö eru
bara af svo mörgum toga. T.d. er ég
sannfærö um almætti, ég trúi á fram-
haldslíf, ég trúi því aö þaö sé einhver
meining meö svo mörgu. Fólk veröur aö
strita meira og minna, þannig hefur þaö
alltaf veriö. Þá eru það aörir hlutir, sem
eru til þess aö skapa mótvægi, t.d. tónlist
Bachs. Hvort sem ég hef glímt viö aö
flytja hana eöa hlusta á hana. Mér er í
fersku minni hversu bergnumin ég var
sem barn, þegar ég hlustaöi á Dr. Pál
ísólfsson leika orgelverk hans í Dómkirkj-
unni.
Meöan ég bjó í Svíþjóö átti ég lítinn
Fíat, þá geröist þaö eitt sinn, aö ekiö var
á mig í bílnum. Einhvern veginn flaug ég
út um framrúöuna, en án þess aö meiöa
mig neitt.
Fólk þyrptist aö. Svo illa var bíllinn
farinn aö ólíklegt taldist, aö nokkur heföi
komist lifandi frá slysinu.
Hvar getur líkiö verið, var spurt.
Þaö sem heföi getað veriö lík, stóö
bara í hópnum. Þegar fólk komst aö því
aö þaö var ekkert lík, þá hættí atburöur-
inn að vera spennandi, og hver hélt sína
leið.
Sjálf fór ég inn í búö, sem var þarna
nærri, og fékk aö hringja. Ég ætlaði aö
panta krana til þess aö sækja bílhræiö.
En í staö þess aö panta krana eins og
ég ætlaði, þá komu allt önnur orö út úr
mér: „Þaö hefur tapast blár páfagauk-
ur.“ Mikiö þótti mér undarlegt aö heyra
sjálfa mig segja þetta. Konan í búöinni
mun hafa áttaö sig á því, aö ég haföi
fengiö smá heilahristing eöa eitthvaö
þessháttar. Hún sá um aö mér var komiö
heim. Þegar þangaö kom svaf ég lengi en
kenndi mér síöan einskis meins.
Síöan þá er ég svolítið forlagatrúar.
Minn tími var bara ekki kominn."
Elín Guðjónsdóttir
Fékk
selabyssu
í tannfé
Framhald af bls. 9.
Menn með þessa náttúrugáfu eru
sífellt á veröi, sífellt vakandi fyrir
hræringum hafsins og geta auðveld-
lega gleymt því, sem er að gerast í
landi þá og þá stundina og þeir hafa
minni áhuga á. Ég get ekki stillt mig
um aö nefna því til sönnunar bráö-
skemmtilega sögu, sem mér var
sögö af Héöni og Hallmari Helgasyni,
sem líka var ágætur veiðimaöur og
um áraraðir meö Héöni.
Svo bar til, aö á sunnudegi
einhverntíma aö vorlagi átti aö vera
hátíöleg athöfn í Húsavíkurkirkju og
skyldu þar fermast synir þeirra
beggja; meira aö segja eini sonurinn,
sem Hallmar á. En nokkru fyrir
athöfnina uröu þeir Héöinn og Hall-
mar þess varir, aö líf mundi vera að
færast í sjóinn. Þeir vissu aö þaö
mundi vera loðna og ruku í fyrirdrátt,
sem heppnaðist vel og tók huga
þeirra svo gersamlega, aö þeir
gleymdu fermingunni alveg.
Eitt sinn munaði litlu aö illa færi.
Héöinn var ásamt fleirum á selveiö-
um inn við sand. Líklega hafa þeir
ekki gætt sín sem skyldi fyrir veiöi-
gleöinni, en alda reiö á árabátinn,
sem þeir voru á og hvolfdi honum.
Héöinn hefur ekki lært sund, en þaö
varð honum til happs aö hann náði í
skutulstöng, sem notuð var viö
selveiðarnar. Hún hefur þó kannski
ekki dugaö til þess aö halda honum
á floti, enda kom honum betra ráö í
hug. Hann stakk stönginni niður á
endann, náöi botni og vó sig áfram á
stönginni líkt og menn gera í stang-
arstökki.
Þannig komst Héöinn á land. Og
félagar hans björguöust allir. En
Héöinn haföi eitthvað sopiö sjó; var
smávegis dasaöur og í nokkra daga
aö jafna sig. Selabyssan góöa -
tannféö — fór í sjóinn ásamt ööru,
sem í bátnum var. Þótt ótrúlegt megi
virðast, tókst síðar aö ná byssunni
meö einhverskonar klóru, sem dreg-
in var eftir botninum, og þessvegna
hangir hún enn í skúrnum hjá Héöni.
Þarna skall hurö nærri hælum, en
gifta Héöins réöi því, aö allt fór vel.
Kona Héöins er Helga dóttir Jóns
Ármanns Árnasonar sem kenndur
var viö Foss á Húsavík og var
völundur í höndunum. Júlíus Hav-
steen sýslumaöur pússaöi þau sam-
an í borgaralegt hjónaband 1921 og
í fyllingu tímans varö þeim auöiö níu
barna. Á löngum sjómannsferli hefur
Helga reynst Héöni öflug stoö og
stytta. Þau byggöu þaö hús, sem æ
síöan hefur heitið Héöinshús í vitund
Húsvíkinga. Þar var víst æöi margt
um manninn stundum; alltaf var
pláss í Héöinshúsi fyrir vinafólk og
skyldmenni og þeir segja sem til
þekkja, aö þar hafi aldrei skort mat;
ekki einu sinni í kreþþunni, en
kannski verið mjólkurlítiö á köflum.
En Veiöimaöurinn Mikli sá fyrir sínu
fólki og búsældarlegt þótti aö sjá í
hjallinn hjá Héóni.