Lesbók Morgunblaðsins - 02.02.1980, Blaðsíða 15

SAGANAF
JÓNI
FRÁ
SNÖRU
Framhald af bls. 5
Hann á bágt..., sagöi konan.
Bóndi fékk sér í nefið.
— Ég skii ekki hvar í fjandanum gálan
hún Móra getur veriö. Hvert ætli hún hafi
steðjað?
— Faröu maður og hugaðu að drengn-
um þínum, sagöi þá konan hvasst.
— Já, hann veröur að leita að
kindinni," sagði bóndinn um leiö og hann
fór af staö. Hann hélt útí skemmu og
svipaöist síöan um úti viö og sá þá
hundinn viö fjárhúsdyrnar og þangað hélt
bóndi.
Hann kom að Jóni liggjandi á fjárhús-
grindlnni með snöruna um hálsinn. Þegar
Jón lét sig falla í snöruna brast bitinn og
hann féll niður á styttu í jötubandinu og
síðan niöur á grind. Hann var meðvitund-
arlaus en þegar faðir hans hafði losað af
honum snöruna og hrist hann til, þá
færöist í hann líf. Faöir hans tók hann á
öxl sér og bar hann heim íbæ. Um Jeið og
hann lagöi hann í rúmiö sagöi hann:
— Nær hefði honum Jóni mínum nú
verið, aö drukkna í bæjarlæknum hér um
áriö en lenda í þessum ósköpum.“
Nú víkur sögunni til Jónínu, sem
stundaöi saumaskapinn af mikilli elju
andvaralaust um þaö sem var aö gerast í
hennar fjarlægu heimabyggö. Hún hugs-
aöi meö gleöitrega um sinn íturvaxna
svein sem beið hennar heima og taldi
dagana. Svo einn daginn bárust henni
bréfin. Þau komu jafnt, bréfið frá foreldr-
um hennar — hvernig gat hún gert þetta,
og bréfiö frá foreldrum Jóns — aldrei
hefðu þau trúað þessu á hana. Örvilnan
Jónínu varö mikil, svo sem efni stóöu
sannarlega til. Þaö tókst með herkjum
fyrstu dagana aö halda eymingja stúlk-
unni frá sjónum. Frænkan sem hún bjó
hjá reyndist henni nú frænka í raun og
gætti hennar nótt sem dag. Þegar Jónína
haföi vitkast svo aö hún var mælandi
málum var skotiö undir hana hesti og
henni fenginn fylgdarmaöur og sent meö
honum langt og ítarlegt bréf. Þar var
bókaöur allur sannleikurlnn meö vottorö-
um stúlknanna á saumastofunni um
hringlániö og eiöstafur sjómannsins um
sakleysi Jónínu. Þegar Jónína haföi tekiö
þessa stefnu, aö hverfa aftur til lífsins og
láta dauöann koma til sín í fyllingu
tímans, reiö hún dagfari og náttfari heim,
ráöin í aö bjarga því sem bjargaö yröi.
ÁSTRÍKUR Á GOÐABAKKA
Eftir Goeclnny og Uderzo. Blrt f aamráðl við FjUlvaútiráfun&.
ÉC HEF SK/PA0 VÖRÐUM UPP A
FCRINCJARNIR FÁ ÓHÓFS
M'ALTIÐIR VEROA BORNAR FR.AM
ÍBIÍ0/RNARA NEDSrH MEÐ
EN 'pKRÍL.LINNFÆR
S VEFNPOKARLA SS A BFR/
PAK/D. ÞEIR MUNU HAFA &OTT
ClTSYNt YFIR &AULVBRJAHÆ
0& FVL6JASTMED HVERR!
=s—.__ HR/ER/N&U !
/ FORS TOFUNN! ■ PANOAÐ E16A
HERMENAI AÐ SÆKJA HVER SINII
SKAMMT, EN BERA, HANM L/PP Oúr
GULFRA HONUM / S/O UPPt A
HERBER&JUNUM...
HÆOUNUM. ALLTOF&Orr
fvr/r þa...
' EN V/O ÞURFUM AÐ STOFNA
SEM FYRST HÚSFÉLA& T/L AÉ>
&ERA KRÖFUR. EG- V/L T/L PÆ.M-
/5 LATA BREYTA skreyt/ng-u
s / forstofunni. ..
H VAO ME9 OREIFINOU
5 KRE Y T/NGUNN/. AUK \BRBFA? VERÐA ÞAlf
ÞESSSéST HÚN BRÁOUh)
^EKK, FYRIR
NOKKL/R T/MI L/OUR.
L EK/ÁNARN/R MIN/R „
VERVA LINC-ERO/R / W\ A W\ X\
STOFUVtST! ÞÁ VANTAR
BARDAGA T/L APHALDA /pftO ER ÞITT VANDA-
■^SÉR / ÞJÁLFUN!__^SmAl. MÍN/RHA6S-
B MUN/R ERU ÞUERÖF7
m. UC/R,ftD KOMAST HJA
» \ 'ATÖKUM ENHALPA
FRIPINN!
þetta voru VERO
IRNIR 'A ÞAKINUI
SJÁÐU, HUNPRA0SHÖFH
TÖN-
URIHaSlftUf/L/SY £/f
MTÍ V BÖNNUP!
tíVAPA LÆTt
SKOf
7//ID rþKtm^
/ÞBrrAADAG-
skr'a a AUfsrA
HÚSFUNDL OÞOL
ANDI HAVADt)
v 5AMBÝLH
Svo sem vænta mátti varö henni mikiö
um þegar hún kom aö beöi Jóns og
horföi á ástvln sinn liggja svo lemstraðán,
aö hann gat enga björg sér veitt. Jóni
haföi veriö komið undir læknishendur í
kaupstaönum en þar var lítlö fyrir hann
aö gera. Hálstaugarnar höföu skaddast
ööru megin og þær var aö hnýta. Lykkjan
í snörunni haföi snúist til um leið og Jón
stökk fram af jötubandinu og hertist aö
hálsinum öörum megin, en ekki aftan á
hálsinum eins og Jón haföi ætlað og af
þessu sködduöust hálstaugarnar vinstra
megin. Falliö á bakið ofan á styttuendann
haföi skaddaö hrygginn og hann hnýtti
líka.
Þaö leið ár áöur en Jón gat farið aö
staulast um, boglnn í baki, höfuðiö hallt
útá öxl og hvítur fyrir hærum. Ekkl
hvarflaði þaö aö Jónínu aö yfirgefa Jón í
nauöum hans. Þau giftust og fluttust á
mölina. Þar gat Jónína heldur neytt
saumakunnáttu sinnar en heima í sveit-
inni, og Jón fremur fengiö eitthvö aö gera
viö sitt hæfi, því aö í sveitinni var hann
ekki til neinnar vinnu lengur. Þeim
fæddust þrjú börn, Jónínu og Jóni, eitt
þeirra dó úr barnaveiki, annaö úr
sþönsku veikinni. Þriöja barnið var stúlka
sem komst á tvítugsaldur en veiktist þá af
berklum og dó skömmu síöar.
Þegar Jón vissi hvaö satt var um
Jónínu, magnaöist ást hans, ef einhverju
var þar ábætandi. Þaö sló aldrei fölskva á
þeirra ástareld í öllu þeirra eymdarbasli.
Þegar mér var sögö sagan, var Jónína
ný látin, og Jón beið þess meö óþreyju aö
komast yfrum á eftir henni. Ef hann fékk í
sig gigtarflog kom tilhlökkunarsviþur á
andlitið og hann átti til aö spyrja fullur
eftirvæntingar: — Getur þetta ekki verið
krabbi?