Lesbók Morgunblaðsins - 09.02.1980, Blaðsíða 19

Reki
og óskasteinar
Framhald af bls. 7
Bóndinn sýndist vera aö hugsa sig um.
Loks hrökk snöggt út úr skipstjóranum:
— Nú, nú?
— Hvaö kosta millilandaskip núna,
eins og þetta, sem þú stýrir? spuröi
bóndinn meö hægö.
— Ég meina ný?
Skipstjórinn nefndi upphæðina.
— Mér haföi dottlö í hug slétt býtti á
skipinu og jörðinni, þaö er aö segja, sé
þaö nýtt, sagöi bóndi, altekinn lítillæti.
— Ég tek þessu, svaraöi skipstjóri. —
Viö göngum bara frá þessu strax?
— Guö hjálpi þér mannaumingi, vein-
aöi konan upp yfir sig inni í tjaldinu.
Síðan tókust mennirnir í hendur til aö
staöfesta þennan sáttmála, skáluöu og
sofnuöu stuttu síöar úti fyrir tjaldinu.
Vatnið yppti gráum öldu toppum í
vaxandi næturkulinu.
Uppskipun var lokiö og skipiö lá
feröbúiö í vari viö bryggjusporöinn.
Skipstjórinn sat í brúnni, aö viröa fyrir sér
þorpið og fjalliö fyrir ofan. Þess á milli
annarshugar svaraöi hann gamalkunnum
spurningum hafnarmannsins um álit sitt á
efnahagsstefnu ríkisstjórnarinnar. Þessi
hafnarmaöur, sem sumir kölluöu hafnar-
stjóra, haföi gert sér dælt viö hann á
liðnum árum og ekki hikaö viö aö koma
sér upp í brúna og tefja þar tímann meö
gáfuöu tali. Stundum var búiö aö blása
þrisvar og skipið aö síga frá. þegar hann
áttaöi sig og var þá aö stökkva í land.
Skipstjórinn haföi mætur á þessum
manni á vissan hátt, þótt hann þreytti
hann stundum meö langvinnu spjalli um
skáldskap, hross og pólitík. Stundum var
iíkast hann væri stiginn út úr björgum, en
á næsta andartaki búandi yfir lausn á
sjálfri lífsgátunni. Nú sat hann þarna
glaöur eins og barn og reykti sveran
vindil frá skipstjóranum.
Tal haföi falliö niöur.
— Þetta fjall, sagði skipstjórinn og
benti upp fyrir þorpiö, hvað heitir þaö?
Ég er aö veröa svo gleyminn á örnefni
kringum þessar krummahafnir.
— Sæti, já. Alveg rétt. Nú ranka ég viö
mér.
Endurminning frá liönu sumri, aö vísu
þokukennd, tróö sér með auknum krafti
fram í hugann. Mynd frá hrossamóti:
Viský og bóndi á hvítum hesti, en lengra
komst hann ekki í þeirri upprifjun.
— Og gamli bóndabærinn þarna, meö
höllu þilinu aö framan, hélt skipstjórinn
áfram aö spyrja, hvaö heitir hann?
— Þaö er sæti. Jöröin liggur aö
sjónum, skilurðu, Ha? Rekinn sko.
Svipur skipstjórans var fjarrænn. Svo
var eins og kviknaöi á andliti hans,
ráðgáta heföi leystst. Svar fengist viö
áleitinni spurningu. Kaup hans og bónd-
ans á hrossamótinu höföu þá ekki veriö
draumur. Jöröin blasti þarna viö honum,
sem eign og yfirráöasvæöi.
Hann klóraði sér vandræöalega í
höfðinu. Ef hann rækist nú á þennan
bónda aftur, hvaö þá? Það haföi fariö
fram verslun, óvottföst og handsöluö. Á
móti því gat hann ekki boriö. Bóndinn
haföi snúiö á hann í viðskiptum. Sjálfur
átti skipstjórinn ekki þennan farkost.
Þjóöin átti hann. Hann haföi drukkinn
gert sig sekan um aö selja þjóöareign.
Vonandi rækist hann aldrei á þennan
slampheppna bónda. Nógu gaman aö
vita eitthvaö meira um þessa jörö.
— Sæmileg jörö kannski? spurði
skipstjórinn.
— Notagóð meö rekanum, sko.
— Nokkursstaöar vatn í landareign-
inni?
— Upp á fjalli já. Leirtjörn sko.
Botnlaus og oftast mórauö. Missti oní
hana hross hérna um áriö. Ekki búinn aö
gleyma því enn, kall minn. Þaö er dýrt á
þeim falliö. Svipur skipstjórans varö
fjarrænn og dreymandi.
STANS'STANS!
ÞETTA ERALGER
EINRfítO&'
SKlPrUM UPHÉ&
TEK STI6AGANG A.
ÁSTRÍKUR OCr
STEINRIKUR
ÞU> TAKtfi ÞA
Arásuukw
FIÆKIHOAIIA
BURT!
— Þaö hefur þá ekki getaö gengiö á
vatninu? spuröi hann og hrökk síöan upp
viö rödd sína.
— Gengiö á vatninu. Eins og frelsarinn
sko. Gengiö bara á því, ha?
— Mann dreymir svo margt, sagöi
skipstjórinn. — Taktu ekki mark á mér.
En þú þekkir bóndann?
— Hann segist eiga skip og bíöi bara
eftir aö taka viö því hérna við bryggjuna,
sko.
Skipstjórinn hlustaöi ekki lengur á vin
sinn, hafnarstjórann. Athygíi hans haföi
beinst aö ríðandi manni, sem barst hratt
í átt aö bryggjunni, þar sem skipiö lá.
Hesturinn hvítur og maöurinn meö skjal-
atösku í hendi, sem hann sló í hestinn til
aö halda ferðinni. Hann átti skammt eftir
aö skipinu.
Nú, þarna kemur þá Stjáni á Þúfu og
hefur fengiö sér neöan í því, sagöi
hafnarstjórinn.
— Á hverju markar þú þaö? spuröi
skipstjórinn, fljótmæltur.
— Á reiölaginu, ansaði hafnarstjórinn.
Þaö var og, hugsaöi skipstjórinn og
reis á fætur. Bóndinn var þá kominn aö
krefjast eignaskiptanna, er handsöluö
voru á hrossamótinu. Auövitaö var ekkert
hægt aö sanna, þar sem engir voru
vottar. En bóndinn var galvaskur undir
áhrifum víns, og yröi ugglaust uppi meö
kjaft, kæmist hann í kallfæri. Hafnarstjór-
inn og skipverjar hafa lúmskt gaman af.
Sagan mundi fá vængi og svífa hraðfari á
hverja höfn. Fólk mundi setja upp
kvikindislegan svip, þar sem hann legöi
aö. Þaö yröu augnagotur, hvíslingar og
hálfkveðnar vísur. Vlrðing hans innan
flotans þverra.
Því varö að afstýra, hugsaöi skipstjór-
inn.
Hann kallaði til mannanna á bryggjunni
og skipaöi þeim aö leysa landfestar í
sama mund og bóndinn snaraðist af baki
viö skipshliðina. Þaö seig hægt frá landi
meö hafnarstjórann innanborös. Þaö
haföi gleymst að blása til brottfarar.
@