Lesbók Morgunblaðsins - 30.05.1981, Blaðsíða 5

aö rifja þetta sára atvik upp og staröi
fast á veginn framundan. Hann ók of
hratt og virtist allur hafa stífnaö upp,
en um leið og hún lagði hönd sína á
handlegg hans dró hann úr hraöanum
og leit snögglega á hana. Hún sá í
hendi sér aö hann var ekki alveg
búinn aö yfirvinna áfallið í sambandi
viö slysiö og og afleiöingarnar, en
reyndi eins og hann gat, aö sýnast
kaldur karl.
„Ég skil ekki hversvegna ég er að
segja frá þessu,“ rödd hans dreifði
hugsunum hennar, „og þaö ókunnugri
manneskju.11 Hann beit á neöri vörina,
„sjáöu til, mér fannst þú svo traust-
vekjandi."
Hana nú, þar kom þaö. Þetta var
ekki í fyrsta skiptið sem slíkt var sagt
viö hana. Oft hafði hún oröið leiö á
þessu traustvekjandi útliti og enn
leiöari aö þurfa að hlýða á lífsreynslu-
frásagnir. En nú gladdist hún, vegna
þess aö henni fannst sem hann heföi
fulla þörf fyrir að tala um þetta
skelfilega atvik. Guöi sé lof, í þetta
sinn ætlaöi hún aö hlusta meö glööu
geöi. Hún hagræddi sér í sætinu,
viðbúin því sem kæmi af vörum hans.
Bíllinn ók á venjulegum hraöa og vélin
suöaöi þægilega.
Hann brosti og sagöi lengi vel ekki
orö. Henni fannst þögnin vera orðin
óþægileg þegar hann allt í einu tók til
máls, „þú bíður eftir einhverri rauna-
sögu frá minni hálfu,“ honum virtist
skemmt, „en svo verður ekki, ég er
búinn aö ræöa þetta mál til fulls.“
Hún kipptist ónotalega viö hiö innra
meö sér og hugsaði: þar rann öll
sálfræöiþekking mín út í sandinn. Hún
fylltist gremju, sem hún haföi ekki
kynnst fyrr, og þetta var óþægileg
tilfinning.
Rödd hans losaði hana viö þessar
leiöu hugsanir. „Vertu ekki aö súta
þetta, en ef ég á aö vera hreinskilinn,
þá hef ég aldrei talaö um þetta slys
viö neinn fyrr en nú, og þar af leiðandi
er þaö sem ég hefi sagt, á við margra
klukkutíma frásögn.“
Hún varö aö samþykkja þessi orö
hans því hún vissi aö þau voru sönn
og hún mátti vel viö una. Um leiö fann
hún aö hann var mjög tilfinninganæm-
ur.
Þau voru aö nálgast Geitháls og
tóku eftir bílaþvögu og hópi af fólki
framundan. Hann færöist allur í auk-
ana og gjörbreyttist á nokkrum sek-
úndum. Einnig jók hann hraðann til
þess að vera nógu fljótur á staöinn.
„Þetta virðist vera árekstur,“ henni
fannst hann tala meö ánægjurómi um
þetta ástand, en skammaðist sín fyrir
slíka hugsun og afgreiddi þennan
áhuga hans sem taugaveiklun.
Bíllinn snarstanzaði og hún ætlaði
varla aö trúa sínum eigin eyrum er
hann baö hana aö fara út úr bílnum og
athuga hvað um væri að vera.
Hún geröi sem hann baö um, en
haföi fundist eðlilegra aö hann heföi
ekið eins lángt frá slysstaðnum og
mögulegt væri. En hvaö um þaö, hún
gekk fram á nokkrar konur og menn
sem ræddu saman af ákafa. Jú, það
varð harður árekstur og annar öku-
maöurinn víst mikið slasaöur og
sjúkrabíllinn rétt ókominn. Hún var
ekki spennt fyrir því aö horfa á, þegar
hinn slasaöi var borinn í sjúkrabílinn
og eins og oftar áöur fannst henni
óhuggulegt aö sjá hinn miskunnar-
lausa áhuga fólksins.
Hún snéri viö með hugann viö hin
tíöu slys á undanaförnum mánuöum
og settist viö hliö mannsins í bílnum
sem var vissulega eitt fórnarlambiö.
Hann virtist mjög spenntur, reyndi aö
rekja úr henni garnirnar varöandi
slysiö, en hún svaraði ekki. Henni
fannst þessi áhugi hans hálf óviðkunn-
anlegur og hún var farin aö sjá eftir
því aö vera á ferö með honum. Þaö
hlaut aö vera eitthvaö athugavert við
hann . . . andlega.
Þau héldu af staö, en hann ók ekki
beint áfram eins og leið lá til borgar-
innar, heldur sveigði hann til hægri.
Hún leit á hann og hann sagði um leið
og hann brosti. „Hafravatnið er sér-
staklega hugljúft í veðri sem þessu."
Öll spenna og æsingur virtist vera
horfin af honum og hann ók á jöfnum
hraða.
„Ég sá aö þér stóö ekki á sama um
áhuga minn á slysinu." Hún hlaut aö
játa þessari athugasemd.
„Þaö er alveg rétt, mér fannst þaö
einkennilegt, vegna þess aö þú hefur
lent í svipuðu meö slæmum afleiöing-
um.“
Hann varð hugsi, „þaö er nú einmitt
þessvegna. Ég hef áhuga á öllum sem
veröa fyrir slysi,“ hann þagnaöi, en
bætti svo fljótlega viö, „þaö er ekki
vegna illgirni eöa aö það hlakki í mér
vegna ófara hinna.“ Hann lækkaði
róminn, „þaö er vegna þess aö ég fylgi
þessum manneskjum í huganum meö
bænum mínum.“
Hún varö snortin. Þetta haföi henni
allra síst dottiö í hug. Hann hélt áfram,
„sjáöu til, ég er aö mestu leyti kominn
yfir þetta, þaö er ástatt fyrir mér eins
og svo mörgum öðrum, þó aö þaö sé
ekki í sömu mynd. Hugsaöu þér til
dæmis konu sem búin er aö missa
annað brjóstiö."
Hún greip áköf fram í fyrir honum,
„þú hefur svo sannarlega rétt fyrir þér.
Viö gætum taliö upp mörg hundruð
dæmi.“
„Já, þaö gætum við,“ þaö birti yfir
svip hans, „og allt þetta fólk lítur þrátt
fyrir allt björtum augum á framtíöina
og stendur fyrir sínu,“ svo bætti hann
við, hálf vandræðalega, „eins og ég er
aö reyna."
Hann dró úr hraöa bílsins áöur en
hann hélt áfram aö tala alvarlegur í
bragöi, „ég hugsa daglega í bæn
minni til allra sem hafa orðið fyrir
svipuðu áfalli og ég, og eru aö hefja
göngu sína aftur út í lífiö." Hún gat
ekki annað en dáöst að honum og
hlýddi af fullum skilningi á orö hans er
hann hélt áfram.
„Lífið getur veriö miskunnarlaust
og heldur alltaf áfram. Þar af leiðandi
eru fyrstu sporin eftir svona áföll
átakamikil, en mjög svo þroskandi
þegar þau liggja aö baki og litiö er á
þau meö réttu hugarfari."
Þau voru svo niöursokkin í umræðu
sína, aö þau höföu ekki tekið eftir
umhverfinu, en nú blasti Hafravatniö
viö þeim. Hann stoppaði bílinn og þau
horföu á vatnið sem lá þarna kyrrt og
sjálfu sér nóg í rigningarsúldinni. Þaö
hvíldi sérstakur blær yfir því og
þokuslæðunum sem læddust meö-
fram hlíðunum. Á puntustránum
héngu stórir dropar eins og opalar á
silfurþráðum. Þau sátu þarna bæöi,
hljóö, og spunnu hugsanir sínar, hvort
á sinn hátt.
Aö lokum rauf hann þögnina meö
því aö setja bílinn í gang. „Viö erum
víst á leið til borgarinnar," sagöi hann
hálf vandræöalega, en hélt svo áfram
þegar hún svaraöi ekki, „en þaö
borgaöi sig aö aka þennan afleggj-
ara.“
Hún leit eins og annarshugar á
hann um leið og hún samþykkti orö
hans. Hún var mjög næm fyrir náttúru-
fegurð í hvaöa mynd sem var og vildi
halda áfram að finna fyrir þessum
hughrifum. Hann virtist skilja þetta og
þannig óku þau áfram, hljóö og íhugul.
Þegar þau nálguöust Elliðaárnar
jókst umferöin mjög og þau fundu
bæöi fyrir óróleika borgarlífsins. Þeg-
ar þau óku eftir Miklubrautinni leit
hann kankvíslega til hennar um leiö
og hann sagði: „þaö er tilbreyting aö
koma úr kyrrðinni í stressið.“ Hún hló
viö, „ég tel þaö nú ekki góö skipti."
„Þaö voru ekki heldur mín orð. En
svona smástress gerir okkur ekkert á
meöan Heiðmörk, Lækjarbotnar og
Hafravatniö eru á sínum staö.“
Hún var innilega sammála. Þessi
maöur var frábrugðinn öðrum mönn-
um sem hún þekkti og hún sá ekki
eftir því aö hafa þegiö far meö honum.
Þegar hann bauð henni heim til sín í
kaffi og spjall samþykkti hún þaö án
umhugsunar.
Hann bjó í skemmtilegri íbúö sem
var smekklega innréttuö. Hún tók
strax eftir ísaumuöum púöum og
hekluðum dúkum. Meira aö segja
pottaleppum upp á gamla móðinn.
Hann tók eftir áhuga hennar á þessum
handunnu munum og útskýröi komu
þeirra á heimili sitt.
„Þú verður ef til vill hissa, en ég hefi
unnið þetta sjálfur," hann brosti þegar
hann sá undrunina í svip hennar,
„þetta var mín læknismeðferö á með-
an ég beið eftir því aö geta farið aö
hreyfa mig aftur eins og annaö fólk.“
Hún leit á hann, en hann sýndi
engin svipbrigöi, fór fram í eldhúsið
og lét renna í ketil. Svo fór hann aö
taka til allavega meölæti. Hún fylgdist
meö honum úr stofunni og tók eftir
því aö hann var hálf stiröur í hreyfing-
um. Átti greinilega eftir aö venjast
breyttum aöstæöum. Svo settist hún í
sófann og'fór aö viröa fyrir sér einn
púðann. Mörg hundruö spor, sem
sameinuðust í stórum rósum og blöö-
um. Hún hugsaöi um öll þau andlegu
geöhrif, ásamt vonbrigðum og svo
lífsvilja, sem höföu fylgt þessum
sporum. Ef þessar ísaumuöu rósir
gætu talar...
Hún hætti aö hugsa því hann kom
inn meö bolla og tilheyrandi. Hún
mátti ekki aðstoða hann og sat því hin
rólegasta. Svona leið kvöldiö viö
spjall, allt frá heimsmálum, yfir tónlist
upp í heimspeki, og þeim samdi vel.
Hún varö undrandi þegar hún leit á
klukkuna og sá aö þaö var komið
framundir miönætti, en hann var hinn
rólegasti. Hún skrapp fram, en þegar
hún kom aftur staldraöi hún agndofa
viö stofudyrnar sem voru í hálfa gátt.
Hann hafði staðið upp og var að
búa um. Sængin lá á gólfinu. Hún vissi
ekki af sér fyrr en hún var komin út á
götuna. Hugsanir hennar voru á ring-
ulreið og hún fann ekki fyrir rigning-
unni, og tók ekki eftir því hvaö
götuljósin spegluöust sérkennilega í
blautu götunni. Hún bara gekk og
gekk og hugsaði og hugsaði.
Var þetta rétt, aö hverfa svona án
þess að segja nokkuö? — Hann er
ekkert betri en aðrir karlmenn, þó
hann sé svona . . .
En hvers vegna ætti hann aö vera
öðruvísi en aörir? Hann er maður, og
þaö mjög djúpt hugsandi karlmaður,
með sínar tilfinningar og langanir.
En þetta er ekki hægt, rakin
ókurteisi. — Hversvegna ókurteisi,
þeim samdi vel og hún kunni mjög vel
viö hann, þrátt fyrir allt. Já, þau gátu
talað saman ...
Hún gekk ekki eins hratt, nam allt í
einu staöar og snéri viö. Hægt og
rólega gekk hún aftur heim til hans.
5