Lesbók Morgunblaðsins - 30.05.1981, Blaðsíða 8

Alan Moray Willlams
Barbara Amm á mri árum
Barbara Árnason var í senn framúrskarandi listakona og
hvers manns hugljúfi. Höfundur greinarinnar er bróöir
hennar og er hann starfandi blaöamaöur í Danmörku og
hefur oft áöur skrifaö greinar í íslenzk blöö.
Barbara á fyrstu búskaparárum sínum á íslandi.
Sjálfsmynd meö blýanti.
Blýantsteikning Barböru af Magnúsi,
— einnig frá fyrri árum þeirra hér.
Barbara systir mín elskaöi ísland og
hún varö íslendingur. Hún og eiginmað-
ur hennar, Magnús Árnason, áttu mjög
marga vini á íslandi — og þaö voru mjög
góðir vinir. Þaö hræröi mann aö sjá alian
þann fólksfjölda, sem kom aö jaröarför
hennar á nístingsköldum degi, þ. 9. jan.
1977. Og aö lesa viröingarfullt lof um
hana í Morgunblaðinu og öörum blöö-
um.
Ég veit aö margir íslendingar minnast
hennar meö hlýju hugarþeli alveg eins
og viö, sem tilheyrðum fjölskyldu henn-
ar. Þess vegna má vel vera að þeir hafi
gaman af að lesa stutta grein um
bernsku hennar og æsku í Englandi, en
ritstjórar Morgunblaösins hafa veriö svo
vingjarnlegir að bjóöa mér aö minnast
hennar í blaöinu.
Þegar talaö er um æskuár Barböru, er
óhjákvæmilegt aö minnast um leið á
Úrsúlu, tvíburasystur hennar, því aö líf
þeirra tveggja var þá svo samtvinnað.
Þærfæddust 19. apríl 1911 í Petersfield,
sem er smábær í grennd við Portsmouth
í Suður-Englandi. Foreldrar okkar voru
báöir kennarar í Bedales, sem er
velþekktur heimavistarskóli fyrir pilta og
stúlkur. Faöir minn, sem var yngri sonur
prests hlaut menntun sína í breskum
einka-heimavistarskóla í Cambridge-
háskóla, þar sem hann tók MA-gráöu í
latínu og grísku. Hann var ákafur
íþrótta- og útivistarmaöur og góöur
áhugaleikari og leikhússtjóri, en aöal-
tómstundastarf hans var fornminjafræöi.
Forfeður móöur minnar voru prentarar
og pappírsgerðarmenn og hún var systir
Sir Stanleys Unwins, hins veiþekkta
útgefanda í London. Hún kenndi heimil-
ishagfræöi samkvæmt kenningum
Froebels í Bedales, en aöaláhugamál
hennar voru bókmenntir, myndlist og
tónlist. Hún stundaöi nám í Dresden,
þegar hún var ung stúlka og talaöi þýsku
reiprennandi og haföi sjálf náö góöum
tökum á listmálun, þó aö hún gæfi hana
upp á bátinn, þegar hún giftist. Faöir
minn var í ensku þjóðkirkjunni og
íhaldssamur í stjórnmálaskoöunum.
Fjölskylda móöur minnar var í Frjáls-
lynda flokknum og haföi mann fram af
manni talist til eins af þeim trúflokkum,
sem slitu tengsl viö þjóökirkjuna.
Þau hættu kennslu eftir fyrri heims-
styrjöldina og fluttust til sveitahéraös í
grennd við Southampton. Faöir minn
geröist forstööumaöur breska Rauöa
krossins í Hampshire-héraöi og móöir
mín settist aö heima til aö gæta systra
minna og mín, sem fæddist fjórum árum
seinna en þær.
Húsiö, sem viö fluttum í, var nokkuð
furðulegt fyrirbæri. Það var ein af
risastórum stælingum á ítölskum höllum,
sem nýríkir enskir fjármálamenn og aðrir
komu sér upp í byrjun 19. aldar hér og
þar um landiö. í flestum ef ekki öllum
tilfellum uröu húsin of dýr í rekstri, svo
aö fólk gafst upp á aö búa í þeim og þau
hrörnuöu smátt og smátt.
í North Stoneham House, en svo
nefndist hús okkar, voru aö meötöldum
öllum kjallara- og háaloftskompum
rúmfega hundraö herbergi, en aöeins
um tuttugu þeirra voru búin húsgögnum
á okkar dögum. Ekki var um nein
nútímaþægindi aö ræöa. Kolakynding
var eina upphitunin. Viö notuöum olíu-
lampa og kerti til lýsingar. Tvær gamlar
konur bjuggu í hliðarálmu, en aösetur
okkar var í aðalbyggingunni. Meöfram
langri framhliðinni voru súlnagöng og
innifyrir mikilfenglegir salir aö ítölskum
hætti — en gervimarmari í súlunum. í
einum salnum var gerviorgel og orgel-
pípur. Þar var líka athyglisvert „bóka-
safn“, en í staö raunverulegra bóka voru
raðir áprentaöra bókakjala límdar við
veggina til aö gefa öllu trúveröugt
yfirbragö. Upprunalegi eigandinn, sem
bar ábyrgö á allri þessari mikilfenglegu
8