Lesbók Morgunblaðsins - 30.05.1981, Blaðsíða 10

Æskuheimili Barböru í Englandi: North Stoneham House í
Hampshire.
myndum sakna hennar, vorum viö þess
fullviss, aö hún yröi hamingjusöm meö
honum sem og raunin varö. En auövitaö
juku stríösárin 1939—45 mjög á aö-
skilnaðinn, vegna þess aö foreldrar
mínir vildu ekki að hún færi yfir
Noröursjóinn á þeim tímum, sem svo
mörgum skipum var sökkt meö tundur-
duflum og af kafbátum.
Magnús var þegar velmæltur á enska
tungu. Og Barbara lagöi sig alla fram um
aö læra íslensku. Þau áttu því ekki viö
neina tungumálaerfiöleika aö stríöa.
Aftur á móti voru þau mjög illa stödd
fjárhagslega í nokkur ár, þegar þau áttu
heima á litla vinnustofuheimilinu aö
Lækjarbakka, sem þá var í útjaöri
Reykjavíkur meö útsýni til Viöeyjar og
hárra Esjuhlíöa. Magnús haföi ofurlítinn
styrk frá íslenska ríkinu, en þaö var langt
frá því aö tveir gætu lifaö á því. Og 1938
fæddist sonur þeirra, Vífill Magnússon,
sem nú er arkitekt. Til þess að hafa til
hnífs og skeiöar lagöi Barbara stund á
þaö aö mála vatnslitamyndir af börnum.
Þetta tókst henni mætavel, en þaö varö
á kostnað þess aö iöka þau listform,
sem hún heföi fremur kosiö sér. Til
dæmis hætti hún alveg við tréstunguna,
sem þó haföi aflaö henni nafns og
frægöar. En ástæöan fyrir því voru
erfiöleikarnir á aö útvega nothæfan viö,
önnur aö þessi vinna er mjög tímafrek
og auk þess ákaflega illa launuö. Líka
má vera aö hana hafi ekki fýst aö vinna
aö verkum, sem á einhvern hátt yllu
samkeppni viö verk Magnúsar, — en sú
staöa getur komið upp, þegar fólk, sem
stundar svipuö eöa sömu störf giftist.
Kannski var þaö líka þess vegna, sem
hún málaði aldrei meö olíulitum.
Af Magnúsi læröi Barbara aö hafa í
heiöri íslenska siöi, ekki síst aö ástunda
hina fornfrægu gestrisni. Mjög margt
fólk heimsótti þau á heimili þeirra
hvenær dagsins sem var. í rauninni voru
þessar heimsóknir svo tíöar aö þaö
truflaöi hana töluvert viö vinnuna. Einu
sinni geröi hún Magnús bálreiöan meö
því aö fela sig inni í skáp til þess aö
reyna aö sleppa viö aö taka á móti gesti!
Á sumrin komst hún stundum undan
þessu meö því aö vinna á nóttunni og
festa síöan orðsendingu á hurðina á
daginn þess efnis aö hún væri sofandi.
En enginn efi er á því að hún og Magnús
og Vífill sonur þeirra voru mjög ham-
ingjusöm saman, ekki síst eftir stríöiö,
þegar efnahagur þeirra batnaöi og þau
gátu byggt sér stærra hús og vinnustofu
í Kópavogi og fluttu þangaö.
Hjónaband hennar og Magnúsar varö
þess valdandi aö fjölmörg íslensk-ensk
tengsl komust á. Margir úr fjölskyldu
hennar, allt frá útgefandanum Stanley
frænda og niður í auömjúkan undirritaö-
an gistu heimili þeirra og fluttu heim
meö sér — og birtu meira aö segja oft
opinberlega, frásagnir af þeim áhrifum,
sem ísland haföi á þá. Þaö var henni og
Magnúsi eingöngu aö þakka aö mér
tókst á árunum 1948—50 aö koma á
alla mögulega afkima íslands, þangaö
sem tiltölulega erfitt var að komast á
þeim tíma, allt frá Grímsnesi til hinnar
töfrandi Skaftafellssýslu og Hornafjaröar
og Vestmannaeyja. Mér þykir vænt um
aö afleiöing af þessu varö sú aö seinna
skrifaöi ég heila grein um ísland í
Sunday Travel and Holiday Guide og
hefur þaö ef til vill eggjaö einhverja af
löndum mínum til'þess aö eyöa fríi sínu á
Sögueyjunni.
Hjónaband Barböru olli líka dálitlum
öörum tengslum viö Bretland. Eftir því
sem móöir mín eltist þarfnaöist hún
sárlega hjálpar viö heimilishaldiö, fyrst í
North Stoneham og seinna í húsi í
Beckford í Gloucestershire, en þangaö
fluttu foreldrar mínir eftir stríöiö. Bar-
bara sá um aö ráöa þangaö sem
au-pair-stúlkur nokkra unga íslendinga,
sem langaöi til aö auka vlö enskukunn-
áttu sína. Fyrst var Adda, frænka
Magnúsar. Þá Áslaug, Arngunnur, Guö-
rún, Stölla, Siguröur, Guöbjörg, Áslaug
aftur, síðan María, Anna, Vilbjörg, Sig-
ríður, Geröur, Didda, Jensína, Mally,
Helga og ég held aö þær hafi verið fleiri,
sem ég hitti ekki. Þær nutu mikillar hylli
fjölskyldu okkar og margar hafa síöan
haldiö sambandi viö Úrsúlu systur mína,
sem býr í Beckford. Ég vona aö þær
fyrirgefi mér hafi ég ekki stafaö öll nöfn
þeirra rétt! Ef ég hefði í æsku lært aö
lesa Sögurnar, heföi mér auövitaö veitst
þaö auöveldara!
AMÞ þýddi.
Frá því Vífill var þriggja daga gamall og þar til hann var þriggja ára, teiknaöi
Barbara af honum urmul af frábœrum blýantsteikningum, sem stórmeistarar fyrri
alda í dráttlíst heföu getaö veriö fullsæmdir af. Hér er ein þessara teikninga: Vífill
17 daga gamall.
Barbara og Magnús á brúökaupsdaginn í
Englandi. Til vinstri er Ursula systir
Barböru.
Barbara og Magnús
með soninn Vífil í
Reykjavík 1944.
r/ ’M
■m*
$Yh