Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1985, Qupperneq 5

Ameríku í apríl sl. og frá umboðsmanni
sínum í Þýskalandi, sem skipulagði þá
ferð. Ég fæ alla söguna um það hvernig
umboðsmaðurinn „uppgötvaði" íslenska
fiðluleikarann og þegar ég spyr um fram-
tíðina fer ég smám saman að átta mig á að
auðvitað veltur hún ekki eingöngu á dugn-
aði Hlífar, heldur einnig umboðsmannsins.
„Hingað til hafa verkefnin yfirleitt kom-
ið eins og af sjálfu sér og í gegnum kunn-
ingsskap. Ég held það sé í fyrsta skipti
núna að ég er allt í einu komin með lista
yfir þá tónleika sem ég tek þátt í næstu
mánuðina. Þetta er að verða eitthvað
meira „professionalt" hjá mér.
í fyrrasumar var ég úti f Sviss eins og
venjulega á sumrin og Súsanna vinkona
mín stakk upp á því að við færum í sumar-
frí í Suður-Frakklandi, sagðist geta útveg-
að húsnæði gegn því að við spiluðum
kvartetttónleika í Breil í Roya sem er 60
km fyrir norðan Nice. Hún talaði um þetta
í léttum dúr, þannig að mér datt ekki í hug
að um einhverja hátíðlega tónleika væri að
ræða. Og ekki fannst mér verra að þu'rfa
að spila, fannst hugmyndin bara stórfín.
Svo kemur í ljós að við áttum að hlaupa i
skarðið fyrir kvartett sem gleymdist að
útvega frá Þýskalandi, og þar kom um-
boðsmaður minn inn í söguna, hann hafði
gleymt sér og hringdi í Súsönnu í vand-
ræðum sínum og bað hana að bjarga sér.
Hún hóaði saman í kvartett og við æfðum
í tvær vikur í Suður-Frakklandi. Ég þekkti
ekki sellistann, hitti hann þarna í fyrsta
skipti, og hafði heldur aldrei spilað með
víóluleikaranum áður. Og Súsanna, sem er
í rauninni víóluleikari, hún spilaði aðra
fiðlu í kvartettinum. En þetta gekk alveg
ljómandi. Kvartettinn var beðinn að spila
aftur næsta ár og ég beðin um einleiks-
tónleika á sama stað — og það er núna í
sumar.
Við ljóstruðum því náttúrlega ekki upp
fyrr en eftir konsertinn að við hefðum ver-
ið að spila saman þarna í fyrsta skipti!
En þessi náungi frá Þýskalandi bauðst
og mér fannst illt að hugsa til þess að ég
yrði föst í einhverri vinnu í Vesturheimi,
hugsanlega vitandi af pabba á dánarbeði
án þess að ég fengi aö sjá hann. Ég fann að
það var kominn tími til fyrir mig að gefa
mér tíma með foreldrum mínum, og ákvað
að fara heim. Þannig kom það til að ég tók
fyrsta atvinnutilboðinu sem mér bauðst
liér heima, þó mér fyndist það fráleitt í
fyrstu að setjast að á ísafirði af öllum
stöðum einmitt þegar ég ætlaði að vera
heima hjá pabba og mömmu. Ragnar H.
bauð mér góð kjör svo ég sló til og sé alls
ekkert eftir því. Þegar ég hugsa til baka er
ég þakklát fyrir að þetta skyldi þróast
svona, því fyrir mig var þetta líka spurn-
ing um að koma heim og kynnast landinu
upp á nýtt. Mér fannst ég líka næstum
komin „heim“, ég gat hringt á hverjum
degi og skroppið í bæinn. Stundum lét ég
pabba vekja mig á morgnana með því að
hringja og segja við mig nokkur orð, það
fannst mér svo ljúft. Eftir tvo vetur flutti
ég svo í bæinn og hef verið konsertmeist-
ari hjá íslensku hljómsveitinni siðan, og
þá jafnframt kennt nemendunum fyrir
vestan. Það hefur gengið þannig að ýmist
koma þeir hingað til mín eða ég skrepp
vestur á ísafjörð. Veðráttan og samgöng-
urnar hafa orðið að ráða dálitlu."
FRAMTÍÐIN á SÉR SÖGU
Hlíf segir mér frá tónleikaferðinni til
þar er ekki ríkjandi keppnisandi eins og
svo oft vill verða á tónlistarnámskeiðum,
heldur hefur tekist býsna vel að láta hvern
og einn keppa fyrst og fremst við sjálfan
sig og ná þannig árangri.
TÓK ÍSLAND FRAM
YFIR KANADA
En þetta sama vor var mér boðin at-
vinna í Toronto sem konsertmeistari og
kennari. Ég var á báðum áttum til að
byrja með, því ég gat vel hugsað mér að
dvelja í Kanada og gjarnan í Toronto og ég
hafði það sem til þurfti til að fá atvinnu-
leyfi, þrátt fyrir þann vítahring sem gerð-
ur hefur verið í því sambandi. Þú getur
nefnilega ekki sótt um atvinnu sem hljóð-
færaleikari í Kanada án þess að vera í
fagfélaginu og þú getur ekki komist í fag-
félagið án þess að hafa atvinnu, skilurðu,
— þetta er svo listilega gert. En hinsvegar
var það að þetta vor fékk pabbi snert af
lungnabólgu og heilsufar hans var þannig
að við öllu mátti búast. Og það rann upp
fyrir mér að ég hafði verið burtu í sex ár
til að útvega mér tónleika og í janúar sl.
hringdi hann og spurði hvort ég vildi fara
með kammerhljómsveit frá Mainz til Am-
eríku. Ég hafði einmitt verið með plön um
að fara til Ameríku svo auðvitað sló ég til.
Énda var þetta góð ferð, hljómsveitin góð
og síðustu tónleikarnir voru í Carnegie
Hall í New York. Það var heilmikil upp-
hefð og skemmtileg reynsla. Hljómburður-
inn þar er afburðagóður. Nú, svo kem ég til
með að spila aftur með þessari hljómsveit,
núna í júní fer ég með þeim í útvarpsupp-
tökur í Köln og síðustu vikuna í júní eru
tónleikar sem er reyndar óvíst hvort ég næ
að taka þátt í.“
Það er sem sagt nóg aí verkefnum ?
„Já, það er meira en nóg af þeim.“
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 6. JOLl 1985 5