Lesbók Morgunblaðsins - 18.01.1986, Blaðsíða 14

Eg var komin til Aþenu frá
því að stunda grískunám
á Kýpur. Hugðist ég halda
námi áfram um stund í
Grikklandi og fékk húsa-
skjól hjá íslenskum kunn-
ingjum mínum, sem
stunda nám við Aþenu-
háskóla og búa í Omoníahverfinu í Aþenu,
sem er gamalt hverfi nærri miðborginni.
Þetta er hávaðasamt borgarhverfi.
Klukkan sex á morgnana hefja loftpress-
urnar upp raust sína og titringur frá loft-
hömrum blandast draumum þeirra, sem
enn liggja í fleti. Klukkan sjö bætast við
hljóð frá hvellum flautum lögregluþjón-
anna, sem stjórna umferðinni við Omonía-
torg og þungur dynur umferðarinnar leik-
ur undir. Á morgunverðartíma íslendinga
marsera venjulega um ein eða tvær mót-
mælagöngur með köllum, söngvum og víg-
orðum.
Og þannig líður dagurinn með öllum sín-
um hljóðum, umferðarhávaða, flauti,
blístri, hrópum og köllum, ys og þys.
En það er ekki bara að utan, sem hávað-
inn berst. Húsið, sem ég bjó í, telst ei
heldur neitt musteri þagnarinnar. Um það
berst diskótónlist frá hæðinni fyrir ofan
og háværar raddir íbúanna á 2. hæð, sem
hafa alltaf dyrnar opnar fram á gang. Trú-
iega er það af því að þeim þykir íbúðin of
lítil. Verst er þó að hjónin í næstu íbúð við
íbúðina, sem ég bjó í, skuli einatt velja
ganginn sem vígvöll fyrir hjónabandserjur
sínar.
Enginn sími er í íbúðinni svo ekki eykur
hann við hávaðamengunina, en dyrabjall-
an hljómar öðru hvoru. Hún gefur frá sér
hljóð líkt og kvak í fuglum og er það gott
til aðgreiningar frá öllum öðrum hljóðum
stórborgarinnar. Fuglasöngur er ekki á
meðal þeirra hljóða, sem algeng eru í
miðborg Aþenu, enda er hún ekki leik-
vangur villtra fugla.
Aþena er fræg að endemum fyrir meng-
un andrúmsloftsins og þegar hávaðinn
bætist við er ekki að furða, þótt heilsufar
margra íbúanna til líkama og sálar fari úr
jafnvægi.
- O -
Það var árla morguns, að ég stóð úti á
svölum og var að hengja upp nýþvegin
plögg. Að vísu kemur þvottur, sem hengd-
ur er til þerris í Aþenu jafnan óhreini inn
aftur en hann var fyrir þvott. Sjaldan
bregður mær hins vegar vana sínum og því
gerði ég enn eina tilraun til hreinlætis.
Skyndilega heyrði ég hróp og köll af
gangstéttinni fyrir neðan húsið. Hávaðinn
reyndist koma frá einum af íbúum húss-
ins.
Hann virtist ærður af gleði og hrópaði
stöðugt: „Ég er ríkur, ég er ríkur!“ „Bless-
aður maðurinn," hugsaði ég. „Hann hefur
endanlega tapað glórunni, og engan skyldi
furða."
Hljóðin frá nábúa mínum hljóðnuðu eft-
ir nokkra stund eða blönduðust öðrum
hljóðum, enda var nú loftpressukórinn
mitt í stórbrotinni hljómkviðu, sem hefði
getað verið samin af einhverju tónskáldi
nútímans.
Dagurinn leið með sín viðfangsefni og
svo var komið kvöld. Loftpressukórinn
þagnaði við lok vinnudags klukkan sex að
kvöldi og við tók ómurinn af tónlist frá
öldurhúsum götunnar. Bílflautur léku stef
úr þekktum sinfóníum, börnin á 2. hæð
öskruðu og neituðu að fara í háttinn og
hjónabandserjur fólksins í næstu íbúð
héldu áfram með nýjum tilbrigðum.
í næturlífi Aþenuborgar er margt að
sjá, en skemmtilegastar þykja mér krárn-
ar eða Taverna, þar sem á boðstólum er
matur og drykkur ásamt söng og dansi.
Þetta kvöld lá einmitt leið okkar íslend-
inganna á vinsæla krá í nágrenninu. Við
fengum okkur sæti og litum í kringum
okkur. Við næsta borð sat álútur maður og
horfði á perlurnar í „stresskeðjunni" sinni,
en stresskeðja — komboloiu — er periu-
band, sem margir grískir karlmenn nota
til þess að leika fingraleikfimi með og
veita taugaóstyrk útrás.
Ég þekkti manninn. Þetta var nágranni
okkar, sem svo kátur hafði verið um morg-
uninn. Gleðivíman var runnin af honum,
höfuðið snerti bringuna og hann sagði ekki
orð.
Konan hans sat við hlið hans. Ég brosti
til hennar og kinkaði kolli.
Skyndilega var hún komin yfir til mín
og sest við hlið mér. „Gott kvöld," sagði ég.
„Maðurinn yðar er ekki eins hress nú og
hann var í morgun."
Það var eins og stífla brysti.
Konan hóf mál sitt og orðin streymdu
frá henni í taktfalli, sem aðeins grískar
konur ráða yfir.
Nei, maðúrinn var ekki hress og kátur.
Það var einmitt vandinn. Hann var líka
svo fljótfær. Það sem hann vildi varð hann
að gera strax. Þannig var það, þegar þau
hjónin giftu sig og líka þegar börnin fædd-
ust. Þannig hélt frásögnin áfram og jafn-
framt varð ég skilningssljórri.
Ég fann ekkert samhengi milli lýsingar
á eiginmanninum og hins augljósa þung-
lyndis, sem yfir hann hafði komið né skýr-
ingu á ofsakæti hans um morguninn.
„Sjáðu til, við höfum alltaf búið í þessari
íbúð í Omonía-hverfinu," sagði konan loks.
„Þar er alltaf svo mikill hávaði, loftið er
svo mengað og það versta er, að maður
kemst aldrei leiðar sinnar fyrir bannsettri
umferðinni.
Það síðasttalda er kannski verst. Heilsu-
bótarganga í Omonía er algjörlega óhugs-
andi. Eftir 20 skref verður maður að
stoppa og bíða eftir rauðu ljósi til þess eins
að ganga önnur 20 skref að næsta rauða
ljósi.
Okkur hefur í mörg ár dreymt um að
flytja í friðsælt úthverfi," hélt konan
áfram. „Úthverfi, þar sem ennþá vottar
fyrir óspilltri náttúrunni og þar sem sóiin
nær að skína fyrir mengunarskýjum. En
það er bara svo dýrt, að þetta hefur alltaf
verið fjarlægur draumur.
Maðurinn minn reyndi samt allt sem
hann gat til þess að verða nógu efnaður,
svo við gætum flutt. Hann hefur spilað í
öllum happdrættum, þar sem peningar
voru í vinning. Hann hefur t.d. átt 50 miða
í Þjóðathappdrættinu og 100 miða í Ríkis-
happdrættinu auk nokkurra í Borgarhapp-
drættinu og í ýmsum smærri happ-
drættum. 0
I morgun var svo dregið í Þjóðarhapp-
drættinu og við fengum hæsta vinning.
Maðurinn minn var frá sér numinn af
gleði og ég var auðvitað glöð líka. En hann
var sko uppi í sjöunda himni.
Maðurinn minn sagði, að þar sem það
væri 23. mars, þá væri 23. mars happadag-
urinn okkar. Og talan 23 kæmi einmitt
fyrir í númeri vinningsmiðans, þó það
væri annars átta stafa tala.
Svo sagði maðurinn minn, að við yrðum
að finna nýja og betri íbúð, og hvaða dagur
væri betri til þess að leita að henni en
dagurinn í dag — happadagurinn okkar.
Við drifum okkur af stað. Fyrst lásum
viö fasteignaauglýsingarnar og fundum
íbúð, sem okkur leist vel á í góðu hverfi.
Maðurinn minn ákvað strax, að þessari
íbúð skyldi hann ná og svo stigum við upp
í bílinn, hann lagðist á flautuna og steig
bensínið í botn og við komumst í gegn um
hádegisumferðina á mettíma."
Hér átti konan við ökulag Aþenumanna,
en þegar þeim liggur á, setja þeir aðra
hönd á bílflautuna og aka þannig á fullum
hraða yfir gatnamót án þess að veita öðr-
um bílum eða gangandi fólki minnstu at-
hygli.
Og konan hélt áfram: „Við fundum íbúð-
ina. Hún var í litlu fjölbýlishúsi í rólegu
hverfi. Alveg yndisleg íbúð. Hún er 5 her-
bergi, með stórum svefnherbergjum og
húsið stendur uppi á hæð, þannig að frá
stofusvölunum er útsýni yfir alla Aþenu.
Og hugsaðu þér! Þarna er miðstöðvar-
hitun, sem virkar. Eldhúsið er með nýtísku
innréttingu og baðið er alveg dásamlegt.
Þarna er engin bílaumferð og ekkert
nema íbúðarhús í kring. Fólkið, sem íbúð-
ina bauð til kaups, fullvissaði okkur um, að
þarna væri mjög hljóðlátt. Þau voru af-
skaplega indæl. Maðurinn er víst arkitekt
og vinnur hjá borginni, já, hjá borgar-
skipulaginu held ég. En þau voru svo ind-
æl.
Þú veist, hvernig maðurinn minn er.
Allt verður að ganga á stundinni. Og arki-
tektinn var alveg jafntilbúinn til að ganga
strax frá kaupunum. Reyndar skildi ég
ekki hvers vegna hann vildi flytja úr svona
yndislegri íbúð, en auðvitað höfðum við
ekki orð á því. Við vorum svo hrædd um að
hann skipti um skoðun og hætti við að
selja.
Já, maðurinn minn keypti íbúðina í
morgun. Hann undirritaði kaupsamning-
inn og alls konar önnur skjöl. Honum
fannst verst að geta ekki flutt inn í dag.
En við ákváðum, að eftir nákvæmlega tvo
mánuði flyttum við inn.
Svo var það búið og gert,. Við skáluðum í
„ouzo“ og svo fórum við heim. Okkur lá
sosum ekkert á, klukkan var rétt þrjú og
við vildum gjarnan njóta kyrrðarinnar
þarna sem lengst.
Þetta er þarna í útjaðri Aþenu og hinum
megin við hæðina, sem húsið stendur á, er
stórt, autt svæði. Stærðar slétta. Dýrðlegt,
sagði maðurinn minn. Við stöðvuðum bíl-
inn og nutum útsýnisins og kyrrðarinnar.
Þegar við ókum aftur af stað voru fréttir
í útvarpinu. Þeir voru að segja frá því að
borgarstjórinn væri að ákveða að byggja
nýjan flugvöll — einmitt á fallegu slétt-
unni rétt hjá íbúðinni, sem við vorum að
kaupa."
„Ég átti engin huggunarorð fyrir kon-
una, en nikkaði aðeins kollinum eins sam-
úðarfullt og mér var unnt.
Þegar ég rölti heim og staðnæmdist á 20
skrefa fresti við umferðarljós og biðskyldu
af ýmsu tagi, var mér undarlegur léttir að
því að ganga um þetta gamla miðborg-
arhverfi.
Þrátt fyrir allt. Þrátt fyrir hávaðann og
umferðina og allt, sem að Omoníu er — þá
dettur að minnsta kosti engum í hug að
byggja þar nýjan flugvöll fyrir Aþenubúa.
Aþenu, vorið 1984.
14