Lesbók Morgunblaðsins - 10.01.1987, Blaðsíða 14

j^BKBBKKBpKBSBBBS
Tné
eni eins
og fólk
Ljósmyndir: Sigurjón Jóhannsson
í fljótu bragði finnst okkur, að tré breytist harla lítið í áranna rás
— miklu minna en fólk til dæmis. En allt lýtur sömu lögmálum,
þótt lífsferill trésins geti orðið margfalt lengri en mannsævi. Hlið-
stæðurnar eru alls staðar í lífríkinu: Þokki ungviðisins, styrkur
fullnaðarþroskans, afturför ellinnar. Og að lokum dauðinn. Allt sem
lifir verður að lúta þessu lögmáli en sumt í náttúrunnar ríki, trén
til dæmis, minna á lífið og dauðann hvert einasta ár með því að
laufgast að vori og fella laufin á hausti. Að því leyti er lífsmynstur
þessara lífvera fráþrugðið dýraríkinu. Höfundur myndanna er Sigur-
jón Jóhannsson blaðamaður, sem bjó um tíma í Noregi og tók
myndirnarþar.
Unglingfurinn i skóginum — myndin er viljandi höfð á hvolfi vegna
þess að þannig minnir hún á mannveru. Hún minnir á ungling, sem
gæti verið að dansa og sólin skín á börkinn, sem er ungur og fal-
legur. Allt er í örum vexti, lífið er framundan og sýnist óendanlega
langt og óþarft að hafa áhyggjur af efri árum, þegar æðarnar
þrengjast og fyllast og hætta að bera næringu úr moldinni.
í blóma lifsins. Fullvaxin tré, heil fjölskylda, sem stendur saman
og allir eru beinir og sterkir og dálítið stoltir yf ir þessu tíguiega
ástandi, þegar greinamar skarta laufum og sólin leikur sér í öllu
því skrúði. Þetta eru máttarstólpar i skóginum; tré sem samsvara
fólki um fertugt, þegar það er upp á sitt bezta. Ennþá er ekki
farið að halla undan fæti.
IHlutverkinu er að verða lokið. Þessi tré eru lengi búin að standa sig
i lifsbaráttunni; enn einu sinni hafa þau fellt laufin, sem liggja í
þéttum flekk við trjástofnana og bíða þess að hverfa til moldarinn-
ar. Þessir stofnar eru að byija að feyskjast; þeir minna á rotnn,
sem komnir eru á eftirlaunaaldur og eru orðnir dálítið stirðir í
hreyfingum. Samt hafa stofnarnir engar hreyfingar. Þeir standa
bara svona eins og maðurinn á hausti lífsins.
!iÉsÆm
i .............................. , 'A', •- ■
|4|i§ÍÉf/J
■ BBBEm 'C'> . *

lSL.3£ \ | n,’ ; /
Tré á ævikvöldi. Það laufgast varla meir, en lifir samt, allt krækl-
ótt, sina- og æðabert eins og áttræður maður, sem hefst ekki
framar að, en rær fram í gráðið með hendurnar á hnjánum, sina-
berar hendur, sem vitna um langt líf og mikið erfiði. Þetta tré
er orðið bogið í baki, mýktin er horfin úr greinum þess og í næsta
stormi svignar það ekki, heldur brotnar.
14