Lesbók Morgunblaðsins - 06.06.1987, Page 11

Lesbók Morgunblaðsins - 06.06.1987, Page 11
, MANSONGUR g rumskaði með morgunsárinu og bylti mér órólega í rúminu. Það var eitthvað að brjótast um í höfði mínu, eitthvað ákaflega mikilsvert, er ég hafði saknað í mörg, löng ár, og eitthvað, sem mik- Smásaga eftir Guðrúnu Jacobsen ill sársauki getur fylgt, því það var eins og aragrúi logheitra fingra snerti hjarta mitt, en þó var ég gagntekin unaðslegri sælu- kennd. Ég reis upp úr rúminu, gekk til gluggans og leit sólarupprásina. Geislar hennar böðuðu Esjuna purpura- rauðum bjarma og brugðu á hafflötinn gullnu bliki. Langa stund .stóð ég í sömu sporum og horfði á þessa fegurð íslenzks vormorguns, líkt og ég hefði aldrei skynjað fegurð hans áður. Svo sneri ég frá glugganum, rekin áfram af einhveiju ósýnilegu afli, og hélt sem í leiðslu að speglinum. Því var eins og hvíslað að mér, að þar væri svarsins að leita. Afskræmd mynd mín blasti við sjónum, en svo breytti ég stöðunni og tókst að greina andlit mitt í einu homi spegilsins, sem ekki var brostið. Hið fyrsta, er vakti undrun mína, voru augun, sem brugðu birtu, líkt og þegar maður breiðir út himinblátt klæði, er sólar- geislamir brotna í. Drættimir kringum munninn höfðu mýkzt, jafnvel djúpa hrukk- an milli augna minna hafði máðst burtu á einhvem óskiljanlegan hátt. Og allt í einu létti þokunni í hugskoti mínu. Ég elskaði. Ég mundi nú, að ég hafði vaknað líkt og af löngum vetrarsvefni kvöldið, sem ég mætti augum hans í fyrsta sinn. Pyrr um kvöldið hafði ég ráfað stefnulaust um stræt- in, þrætt hvert af öðru, í leit að einhveiju, sem ég vissi ekki einu sinni sjálf hvað var. Ég hafði nálgazt hús hinnar lifandi tónlistar og staðnæmzt við hina fögru, ókunnu hljóma, er bárust út í strætið, og náðu eyr- um mínum. Ég hafði opnað hurðina með hálfum huga, borið mig eins og snuðrandi flækingshundur, þegar hungrið rekur hann til að leita sér ætis í fínu hverfi, sem hann hefði að öðru leyti aldrei þorað að stíga í. En þegar ég var komin inn í hús tónanna náði hljómlistin og fegurð hins nýja um- hverfis slíkum tökum á mér, að ég gleymdi sjálfri mér og hvarf inn í heim tónlistar, sem ég liafði aldrei kennt fyrr. Ég hafði horft á lipra fíngur hans snerta hljómborðið, hafði grannskoðað fijálslegan höfuðburðinn, þunglyndisleg augun og við- kvæman munnsvipinn, og á einu andartaki var sem hulu væri svipt frá augum mínum, og ástin gagntók mig. Eins og óendanlega dýrmæt gjöf hafði hún komið til mín, gjöf, sem ég hafði lengi beðið eftir. Undir miðnætti, þegar tónamir hljóðn- uðu, gekk ég heim á leið, forðaðist að mæta nokkrum manni, því að mér fannst sem ég hefði eignazt eitthvað, er allir gimt- ust. Síðan lá ég vakandi fram eftir nóttu, gagntekin birtunni, sem komið hafði inn í líf mitt á einni kvöldstund. Loks hafði ég dottið útaf með mynd hans fyrir augum mínum, mynd svo fastmótaða, að mér virt- ist hún áþreifanleg, og tónarnir endurómuðu fyrir eyrum mínum, mnnu saman í dásam- lega vögguvísu, er varð undirspil drauma minna. Alls þessa minntist ég þarna í morgunsár- inu. Ég gekk aftur til gluggans. Mér leið eins og blómabikar, sem breiðir dauðþyrst blöð sín mót vorregninu, sem lengi hefur látið á sér standa. Ég opnaði gluggann og breiddi út faðminn til Sólarinnar, sem komin var hátt á oft. Aldrei hafði náttúran verið jafn fögur í augum mínum, Esjan aldrei skartað fegurra faldi, himinninn yndisblárri eða fugjakvakið glaðlegra. Ég fékk löngun til að setjast niður og semja óð til náttúmnnar, en engin orð fann ég í huganum nægilega lifandi, svo unnt væri að lýsa henni. Allan þennan dag æddi ég þreyjulaus um gólf, gagntekinn óþolinmæði er ég leit vísa klukkunnar, sem rétt mjökuðust áfram. Loks, þegar kvöldið kom, náði_ gleðin og eftirvæntingin tökum má mér._ Ég kepptist við að þvo allan likama minn. I návist hans og hinna ókunnu hljóma vildi ég vera hrein. Síðan lagði ég leið mína í hús tónanna. Mjúkir hljómar, líkt og silfurtær seytlandi lækur, komu á móti mér eins og þeir byðu mig, umkomulausa stúlkuna, velkomna. Og ástin í hjarta mínu var sem bergmál, er umvafði mig á alla vegu. Ég settist eins nálægt honum og ég fram- ast þorði og leit elskulegt andlit hans og þessar indælu hendur, er snertu nótumar, sem endurómuðu þær kenndir, er bjuggu í sál minni. Ég drakk vínið úr glasinu, án þess að bragðfæri mín skynjuðu hvort það væri sterkt áfengi, er varir mínar dreyptu á, eða aðeins blátært vatn. Og kvöldsins naut ég eins og ferðamað- ur, sem langþjáður af þorsta hefur reikað í eyðimörk, þegar hann óvænt finnur tæra uppsprettu. Og hann, ástin mín, var sem vitinn, er varpar ljóma yfir umhverfi sitt, og tónaflóðið sem spor, er ég gat rakið til að komast í návist hans. Síðustu ómarnir af „Ástardraumi" fylgdu mér til dyra, þegar komið var að lokum. Þar vék ég mér við og hvíslaði: Góða nótt, ástvinur minn. Ég mun koma aftur, því aðeins þar sem þú ert, þar er ég. Ég vaknaði morguninn eftir við koss sól- argeislanna, sem þrengdu sér inn um gluggann og yljuðu upp herbergið mitt. Ég minntist kvöldsins. Hve dásamlegt var að eiga yndislega minningu í fyrsta sinn. Ég settist upp í rúminu, teygði mig að gluggakarminum og leit út. Eg horfði á fólkið, sem gekk eftir stræt- inu, reyndi að lesa úr andlitsdráttum þess hvað inni fyrir byggi, því að ég brann af löngun til að þykja vænt um allt og alla. Ég horfði líka á ástarleik fuglanna í tiján- um, leiki bamanna í húsagörðunum, og um allt þetta langaði mig til að yrkja lofgerðar- Ijóð. Ég þreif blað og penna, en einu orðin sem komu i huga minn voru: Ég elska þig! — Ég elska allt! Ég reyndi að rifja upp önnur orð, en þau vildu ekki vitrast mér. Þá brosti ég og bjó til frumlegt ljóð með tíu setningum, sem allar hljóðuðu á þessa leið: Ég elska þig! Og mér fannst þetta vera hið fegursta ljóð, sem mér hefði nokkru sinni tekizt að búa til. Um miðjan dag fór ég út. Ég vonaðist til að hitta einhvem, sem ég gæti rætt við um allt hið undursamlega er gerst hafði í lífí mínu á tveim kvöldum. Eðlisávísunin leiddi mig til kaffistofunn- ar. Þar átti ég einn kunningja, ungt, en þó gamalt skáld. Hann sat að venju í hominu sfnu og hrærði hugsandi í kaffibollanum. Ég stóð örskamma stund í dyrunum og virti hann fyrir mér. Leit á trosnaðar ermámar, snjáða bindið og dökku baugana undir augunum, sem húmið huldi. Og brot af samræðum okkar flaug gegnum huga minn. — Sá er helgar sig listinni, hafði hann mælt, hugsar ekki til neins endurgjalds. Því að í hverri tjáningu, sem hann lætur í ljós, hvort sem hún er í rituðu máli, með pensli fest á striga eða túlkuð í tónum, er einn dropi af hjartablóði hans, og það er ekki falt. Eg hafði spurt hikandi: Heldurðu að þú eigir eftir að skapa eitt- hvað mikilsvert fyrir mennina? Hann hafði hrist höfuðið, og raunalegu LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 6. JÚNÍ 1987 1 1

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.