Lesbók Morgunblaðsins - 06.06.1987, Blaðsíða 11

, MANSONGUR
g rumskaði með morgunsárinu og bylti mér
órólega í rúminu.
Það var eitthvað að brjótast um í höfði
mínu, eitthvað ákaflega mikilsvert, er ég hafði
saknað í mörg, löng ár, og eitthvað, sem mik-
Smásaga eftir
Guðrúnu Jacobsen
ill sársauki getur fylgt, því það var eins og
aragrúi logheitra fingra snerti hjarta mitt,
en þó var ég gagntekin unaðslegri sælu-
kennd.
Ég reis upp úr rúminu, gekk til gluggans
og leit sólarupprásina.
Geislar hennar böðuðu Esjuna purpura-
rauðum bjarma og brugðu á hafflötinn
gullnu bliki.
Langa stund .stóð ég í sömu sporum og
horfði á þessa fegurð íslenzks vormorguns,
líkt og ég hefði aldrei skynjað fegurð hans
áður. Svo sneri ég frá glugganum, rekin
áfram af einhveiju ósýnilegu afli, og hélt
sem í leiðslu að speglinum. Því var eins og
hvíslað að mér, að þar væri svarsins að leita.
Afskræmd mynd mín blasti við sjónum,
en svo breytti ég stöðunni og tókst að
greina andlit mitt í einu homi spegilsins,
sem ekki var brostið.
Hið fyrsta, er vakti undrun mína, voru
augun, sem brugðu birtu, líkt og þegar
maður breiðir út himinblátt klæði, er sólar-
geislamir brotna í. Drættimir kringum
munninn höfðu mýkzt, jafnvel djúpa hrukk-
an milli augna minna hafði máðst burtu á
einhvem óskiljanlegan hátt. Og allt í einu
létti þokunni í hugskoti mínu.
Ég elskaði.
Ég mundi nú, að ég hafði vaknað líkt og
af löngum vetrarsvefni kvöldið, sem ég
mætti augum hans í fyrsta sinn. Pyrr um
kvöldið hafði ég ráfað stefnulaust um stræt-
in, þrætt hvert af öðru, í leit að einhveiju,
sem ég vissi ekki einu sinni sjálf hvað var.
Ég hafði nálgazt hús hinnar lifandi tónlistar
og staðnæmzt við hina fögru, ókunnu
hljóma, er bárust út í strætið, og náðu eyr-
um mínum. Ég hafði opnað hurðina með
hálfum huga, borið mig eins og snuðrandi
flækingshundur, þegar hungrið rekur hann
til að leita sér ætis í fínu hverfi, sem hann
hefði að öðru leyti aldrei þorað að stíga í.
En þegar ég var komin inn í hús tónanna
náði hljómlistin og fegurð hins nýja um-
hverfis slíkum tökum á mér, að ég gleymdi
sjálfri mér og hvarf inn í heim tónlistar, sem
ég liafði aldrei kennt fyrr.
Ég hafði horft á lipra fíngur hans snerta
hljómborðið, hafði grannskoðað fijálslegan
höfuðburðinn, þunglyndisleg augun og við-
kvæman munnsvipinn, og á einu andartaki
var sem hulu væri svipt frá augum mínum,
og ástin gagntók mig. Eins og óendanlega
dýrmæt gjöf hafði hún komið til mín, gjöf,
sem ég hafði lengi beðið eftir.
Undir miðnætti, þegar tónamir hljóðn-
uðu, gekk ég heim á leið, forðaðist að
mæta nokkrum manni, því að mér fannst
sem ég hefði eignazt eitthvað, er allir gimt-
ust. Síðan lá ég vakandi fram eftir nóttu,
gagntekin birtunni, sem komið hafði inn í
líf mitt á einni kvöldstund. Loks hafði ég
dottið útaf með mynd hans fyrir augum
mínum, mynd svo fastmótaða, að mér virt-
ist hún áþreifanleg, og tónarnir endurómuðu
fyrir eyrum mínum, mnnu saman í dásam-
lega vögguvísu, er varð undirspil drauma
minna.
Alls þessa minntist ég þarna í morgunsár-
inu.
Ég gekk aftur til gluggans. Mér leið eins
og blómabikar, sem breiðir dauðþyrst blöð
sín mót vorregninu, sem lengi hefur látið á
sér standa. Ég opnaði gluggann og breiddi
út faðminn til Sólarinnar, sem komin var
hátt á oft. Aldrei hafði náttúran verið jafn
fögur í augum mínum, Esjan aldrei skartað
fegurra faldi, himinninn yndisblárri eða
fugjakvakið glaðlegra.
Ég fékk löngun til að setjast niður og
semja óð til náttúmnnar, en engin orð fann
ég í huganum nægilega lifandi, svo unnt
væri að lýsa henni.
Allan þennan dag æddi ég þreyjulaus um
gólf, gagntekinn óþolinmæði er ég leit vísa
klukkunnar, sem rétt mjökuðust áfram.
Loks, þegar kvöldið kom, náði_ gleðin og
eftirvæntingin tökum má mér._ Ég kepptist
við að þvo allan likama minn. I návist hans
og hinna ókunnu hljóma vildi ég vera hrein.
Síðan lagði ég leið mína í hús tónanna.
Mjúkir hljómar, líkt og silfurtær seytlandi
lækur, komu á móti mér eins og þeir byðu
mig, umkomulausa stúlkuna, velkomna. Og
ástin í hjarta mínu var sem bergmál, er
umvafði mig á alla vegu.
Ég settist eins nálægt honum og ég fram-
ast þorði og leit elskulegt andlit hans og
þessar indælu hendur, er snertu nótumar,
sem endurómuðu þær kenndir, er bjuggu í
sál minni.
Ég drakk vínið úr glasinu, án þess að
bragðfæri mín skynjuðu hvort það væri
sterkt áfengi, er varir mínar dreyptu á, eða
aðeins blátært vatn.
Og kvöldsins naut ég eins og ferðamað-
ur, sem langþjáður af þorsta hefur reikað
í eyðimörk, þegar hann óvænt finnur tæra
uppsprettu. Og hann, ástin mín, var sem
vitinn, er varpar ljóma yfir umhverfi sitt,
og tónaflóðið sem spor, er ég gat rakið til
að komast í návist hans.
Síðustu ómarnir af „Ástardraumi" fylgdu
mér til dyra, þegar komið var að lokum.
Þar vék ég mér við og hvíslaði:
Góða nótt, ástvinur minn. Ég mun koma
aftur, því aðeins þar sem þú ert, þar er ég.
Ég vaknaði morguninn eftir við koss sól-
argeislanna, sem þrengdu sér inn um
gluggann og yljuðu upp herbergið mitt. Ég
minntist kvöldsins. Hve dásamlegt var að
eiga yndislega minningu í fyrsta sinn.
Ég settist upp í rúminu, teygði mig að
gluggakarminum og leit út.
Eg horfði á fólkið, sem gekk eftir stræt-
inu, reyndi að lesa úr andlitsdráttum þess
hvað inni fyrir byggi, því að ég brann af
löngun til að þykja vænt um allt og alla.
Ég horfði líka á ástarleik fuglanna í tiján-
um, leiki bamanna í húsagörðunum, og um
allt þetta langaði mig til að yrkja lofgerðar-
Ijóð.
Ég þreif blað og penna, en einu orðin sem
komu i huga minn voru:
Ég elska þig! — Ég elska allt!
Ég reyndi að rifja upp önnur orð, en þau
vildu ekki vitrast mér. Þá brosti ég og bjó
til frumlegt ljóð með tíu setningum, sem
allar hljóðuðu á þessa leið:
Ég elska þig!
Og mér fannst þetta vera hið fegursta
ljóð, sem mér hefði nokkru sinni tekizt að
búa til.
Um miðjan dag fór ég út. Ég vonaðist
til að hitta einhvem, sem ég gæti rætt við
um allt hið undursamlega er gerst hafði í
lífí mínu á tveim kvöldum.
Eðlisávísunin leiddi mig til kaffistofunn-
ar. Þar átti ég einn kunningja, ungt, en þó
gamalt skáld.
Hann sat að venju í hominu sfnu og
hrærði hugsandi í kaffibollanum. Ég stóð
örskamma stund í dyrunum og virti hann
fyrir mér. Leit á trosnaðar ermámar, snjáða
bindið og dökku baugana undir augunum,
sem húmið huldi. Og brot af samræðum
okkar flaug gegnum huga minn.
— Sá er helgar sig listinni, hafði hann
mælt, hugsar ekki til neins endurgjalds. Því
að í hverri tjáningu, sem hann lætur í ljós,
hvort sem hún er í rituðu máli, með pensli
fest á striga eða túlkuð í tónum, er einn
dropi af hjartablóði hans, og það er ekki falt.
Eg hafði spurt hikandi:
Heldurðu að þú eigir eftir að skapa eitt-
hvað mikilsvert fyrir mennina?
Hann hafði hrist höfuðið, og raunalegu
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 6. JÚNÍ 1987 1 1