Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1988, Blaðsíða 5

Þorgerður Ingólfsdóttir
stjórnar Hamrahlíðarkómum
og Pétur leikur á gítar. Mynd-
in er tekin í ísrael 1987. Þarna
er verið að flytja Japönsk ljóð
eftirAtla Heimi.
Pétur og Hafliði Hallgrímsson stilla saman strengina.
Pétur ásamt Mist Þorkelsdóttur tónskáldi eftir sinfóníutónleika í Háskólabíói í
nóvember 1987.
„Ja, nú veit ég ekki, ég er sjálfur of flækt-
ur í hljóðfærið og tónlistina til að geta
dæmt um það. En eitt get ég sagt þér, ég
þarf hvorki kertaljós eða rómantík þegar
ég spila. Fyrir mér er hljóðfærið bara tæki
til að segja eitthvað og þá er best að sleppa
því alveg að setja sig í einhveijar stelling-
ar. Það sem þú spilar er bara eitthvað sem
kemur frá þér. Það er um að gera að vera
einlægur, ég er alltaf að sjá það betur. Það
þýðir ekkert að vera að herma eftir ein-
hveijum Spánveija, enda e_r ég enginn Spán-
veiji, ég er íslendingur. Ég lít á músíkina
sem alþjóðlega, þú sjálfur þarft að samein-
ast þessu hljóðfæri, þá ertu bestur. Það
þarf auðvitað að virða reglur, uppbyggingu
verksins og þess háttar, en ég er alltaf að
sjá það betur og betur að ég spila best þeg-
ar ég er ég sjálfur." Svo bætir hann við
stuttlega: „Ég get notað mínar íslensku til-
finningar þó ég spili spænska músík.“
Já, Pétur er svo sannarlega íslendingur
í útliti og fasi, en kaffið sem hann bauð upp
á er sko ekta spænskt og mýkir íslenska
skammdegisskapið.
— En hver ernú uppáhaldsmúsíkin þín ?
„Bach. Það er toppurinn. Sérstaklega á
morgnana, það er eins og hreinsun, öðru-
vísi en öll önnur músík. Eg hef líka miklar
tilfinningar til stykkja sem samin hafa ver-
ið fyrir mig.“
— Semur þú eitthvað sjálfur?
Hann svarar stutt og laggott: „Ekki minn
tebolli. Ég er túlkandi."
Við ræðum um gítarinn, þetta hljóðfæri
sem vekur sorg og gleði og Pétur segir að
gítarinn sé svo „nálægt" hljóðfæri. „Gítar-
leikarinn er í beinni snertingu við tóngjaf-
ann, strenginn, það eru engir milliliðir. Það
er þessi beina snerting sem gefur hveijum
og einum gítarista svo persónulegan blæ.
Það er til dæmis ekki sama hvemig gómur-
inn á fingri þínum er, eða það hvernig negl-
urnar eru í laginu. Það skiptir svo miklu
máli, að ef þú hefur ekki réttu neglurnar
þá geturðu ekki spilað á gítar!“
Aldrei hafði manni dottið það í hug.
„Gítarleikur er þannig að menn verða að
leggja við hlustimar, heldur Pétur áfram.
Gítarinn er svo ber, við komumst ekki upp
með neitt svindl, getum ekki falið neitt,
getum ekki einu sinni falið hjartalag okkar.
Píanóleikarinn Arthur Rubinstein sagði eitt
sinn eftir tónleika í London, að það hefði
verið hægt að búa til heila sinfóníu úr nótun-
um sem hann sleppti. Þetta getum við ekki
á gítamum, ef þú hittir ekki á nótu þá fer
það ekkert á milli mála. Píanóið hefur glæsi-
leika og hraða sem ógjörningur er að fram-
kvæma á gítar."
— Við heyrum mun oftar klassíska gitar-
tóniist núna en héráðurfyrr. Hvernig stend-
ur á því?
í ráðherrabústaðnum í október 1986, þegar Pétur spilaði fyrir Raisu Gorbatsjof, sem þama er á myndinni ásamt
Eddu Guðmundsdóttur, þáverandi forsætisráðherrafrú. Ljósm.: Gunnar G. Vigfússon.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 12. MARZ 1988 5