Lesbók Morgunblaðsins - 04.02.1989, Blaðsíða 15

í höfhinni á Hesti.
Hafnarlíf í Þórshöfii.
Ævintýraferðir
Siglt frá Vestmanna-
eyjum til Færeyja
Haustið 1987 fengu nokkrir
siglingafélagar úr Siglingafélagi
Reykjavíkur, Brokey, ásamt
nokkrum vöskum Borgnesingum,
þá hugmynd að sigla saman til
Færeyja á seglskútum. Áætlað
var að fara í júní á fjórum 25
feta bátum, hver bátur með 3—4
manna áhöfn. Þama er um út-
hafssiglingu að ræða, leiðin fram
og til baka er um 1300 sjómflur.
Góður undirbúningur skiptir því
miklu máli. Þess var gætt að í
hverri áhöfn væri a.m.k. tveir
menn vanir seglasiglingum.
Haldið var frá Eyjum mánu-
daginn 6. júní, kl. 10.27, í góðu
veðri. Vindur var vestan 3 vind-
stig og sólskin. Tilkynningaskyld-
an var látin vita um ferðir okkar.
Einhugur var um að bátamir
væru í samfloti alla leið til Fær-
eyja, og þeim sem hraðar sigldu
var gert að draga úr ferð til að
svo mætti verða. Um miðjan dag
jók vindinn, og undan Mýrdals-
sandi var stórseglið tvírifað, og
sett upp stormfokka. Við tókum
upp reglubundnar vaktir, 4 tíma
á í senn. Daginn eftir var vindur
5—6 vindstig að vestan, og seinni-
part dagsins siglum við úr landsýn
á bullandi lensi.
Undir hádegið 8. júní risu Fær-
eyjar úr sæ, Múlin á bak, Slætt-
aranes á stjór og Vestmannasund
framundan, og kættist þá flotinn
allur. Þegar nær eyjunum dró fór
að bera á straumi, en straumar
em ákaflega sterkir í kringum
Færeyjar. Við höfðum aflað okkur
„streymiskorta" frá eyjaskeggjum
fyrir ferðina, og vora þau nú dreg-
in fram. Siglingaleiðin inn Vest-
mannasundið er tilkomumikil,
sæbrött fjöll á bæði borð.
Fyrsta höfnin sem komið var
til var Vestmanna á Straumey en
þangað komum við kl. 18.45 að
staðartíma. Meðan áhöfnin á Urtu
dreif sig í bað í gagnfræðaskólan-
um, fóra hinir að hringja í Þorleif
Geirsson í Sandavogi á Vogey.
Kom þá í ljós að hann hafði útveg-
að okkur bryggjupláss þar, og að
auki færeyskan bjór, því hann
þekkti óskir „Landans". Var þá
siglt af stað í snatri til Sandavogs
en þar var vel tekið á móti okkur
af Þorleifí og konu hans, Katrínu
Magnúsdóttur, af miklum höfð-
ingsskap. Hjá þeim fengum við
að hringja heim, því hvergi fund-
um við símstöð þar sem við gætum
hringt til íslands og látið vita af
okkur. Bæjarbúar vora einstak-
lega greiðviknir, og fengum við
afnot af félagsmiðstöð bæjarins
til böðunar og þvotta.
Næstu tveir dagar fóru í að
skoða sig um og kynnast Vogey.
Við fóram í stuttar gönguferðir
og skoðuðum bæinn. Færeyjar eru
Á leið tíl Þórshafiiar.
mjög brattar, undirlendi lítið, en
grasi vaxnar upp eftir öllum
hlíðum, og alls staðar er fé á beit.
Einum úr hópnum varð að orði:
„Ekki vildi ég vera smali hér!"
Það sem alls staðar blasir við
er hversu mikil snyrtimenni
heimamenn era. Flest húsin era
eins og nýmáluð og við mörg
þeirra era þurrkhjallar, sem sér-
kennilega lykt lagði af. Trillumar
einstaklega þrifalegar. Notuðum
við einn daginn til að fara í skoð-
unarferð um eyjuna, til Sörvogs
og Böur. Fengum okkur kaffí á
flugvellinum í nýrri og myndar-
legri flugstöðvarbyggingu, en
virtist eitthvað ódýrari en Leifs-
stöð. Eyjaskeggjar vora einstak-
lega vingjamlegir í garð okkar
íslendinganna og laugardags-
kvöldið 11/6 þegar haldið var
brúðkaup mikið í Sandavogi var
íslensku áhöfnunum boðið. Dans-
aðir vora færeyskir dansar fram
eftir nóttu, og skemmtu sér allir,
vel. í veislunni var boðið m.a.
skerpukjöt, og þekktum við þá
aftur lykt þá sem lagði af þurrk-
hjöllum heimamanna. Næsta dag
færði Þorleifur áhöfninni (á
Paradís skerpukjötslæri sem skip-
stjórinn þáði með þökkum, en
áhöfnin hótaði uppreisn nema
lærið væri geymt fram í akkeris-
geymslu. Þennan sunnudag, 12.
júní, var síðan haldið frá Sanda-
vogi áleiðis til Þórshafnar.
Höfð var stutt viðdvöl á eynni
Hesti, en höfnin þar er svo lítil
að varla var pláss fyrir fjóra segl-
báta þar inni. Athygli okkar vakti
skemmtilegur hlaðinn gijótvegg-
ur upp af höfninni úr sæbörðu
fjöragrjóti.
Til höfuðstaðarins Þórshafnar
var komið um kl. 18.50 að kvöldi
eftir 26 mflna siglingu á seglum
alla leiðina. Tollskoðun fór þar
fram, með mikilli vinsemd og
skilningi. Höfnin er góð, og full
Tinganesið í Þórshöfii.
af smábátum, nokkrar seglskútur
vora þama, allar erlendar.
Þama búa um 15.000 manns,
og ber staðurinn öll merki þess
að hann er höfuðstaður eyjanna.
í Sandavogi höfðum við byijað
að lesa bók Hannesar Pétursson-
ar, Eyjamar átján, sem er dagbók
úr Færeyjaferð hans 1965. í henni
fundum við ágætis yfírlit um sögu
eyjanna og hvemig honum komu
þær fyrir sjónir fyrir 23 áram.
Við skoðuðum helstu merkis-
staði bæjarins næstu daga. Það
sem helst vakti athygli okkar var
Tinganesið sem er elsti hluti Þórs-
hafnar. Þar era götur þröngar og
við þær gömul lítil hús er hallast
hvert upp að öðra. Mörg þeirra
er verið að gera upp. Enda virðist
það vera í tísku að búa á Tinga-
nesi. Einnig skoðuðum við Norr-
æna húsið og helstu stórverslanir.
Flest veitingahús staðarins vora
reynd. Skiptar skoðanir vora um
ágæti þeirra, en sameiginlegur
galli allra þeirra var, að enginn
var vínlistinn.
Greinarhöfimdar komnir til Færeyja.
Þriðjudaginn 14. júní fóra
greinarhöfundar í skoðunarferð í
bfl um Straumey og hluta af
Austurey. Komum m.a. í Saksun,
en það er einn afskekktasti staður
eyjanna. Þar er nú minjasafn.
Safnvörðurinn er íslensk kona er
flutti ung til Færeyja og talar vita-
skuld enn mjög góða íslensku.
Fórum þaðan til Eiðis, en það er
dæmigerður fískibær á Austurey.
Þar var okkur túristunum sýnt
þegar verið var að landa físki af
Islandsmiðum. Vegakerfíð er all-
staðar mjög gott, með göngum
og skörðum, en það er samt öllu
skemmtilegra að sigla milli eyj-
anna. Hvar sem við fóram um
sáum við laxeldiskvíar.
Tíminn í Þórshöfn var einnig
notaður til að ditta að bátunum,
gera við það sem úrskeiðis hafði
farið. Ennfremur var keyptur
kostur í Kringlu þeirra Þórshafn-
arbúa, er nefnist Mikligarður. Við
fengum að hringja heim á Sjó-
mannaheimilinu. Þess háttar
heimili var einnig í Klaksvík. Þessi
sjómannaheimili era hrein og
snyrtileg, selja góðan mat á vægu
verði og þar fæst ódýr gisting.
Ennfremur er þarna góð síma-
þjónusta.
Veðrið var gott meðan við
dvöldum í Þórshöfn, eins og
reyndar allan tímann sem við vor-
um í Færeyjum, sólskin og þurrt.
Eyjamar era annars þekktar fyrir
þoku og rigningu.
Miðvikudaginn 15. júní var siglt
frá Þórshöfn til Klaksvíkur. Þang-
að var komið eftir 26 mflna
skemmtilega siglingu milli eyj-
anna. Þessi staður er mjög ólíkur
öðram bæjum sem við höfum
komið til. Hann ber þess merki
að vera mikill athafnabær, enda
er þetta stærsti útgerðarbær Fær-
eyja. Þar fundum við matstað við
höfnina er heitir Reykstofan, en
eigandinn þar er íslenskur, Sig-
urður Þór Ottósson, og reyndist
hann okkur vel. Þessi vinabær
Kópavogs var skoðaður, og þama
erm.a. falleg og stflhrein kirkja.
Þetta var síðasti viðkomustaður
fyrir heimferð. Því var strax farið
að huga að veðri, og hringt í
Veðurstofu íslands til að fá fyrir
hafíð milli Færeyja og íslands.
Ákvörðun var tekin að leggja af
stað heim á leið næsta dag.
Við hrepptum vitlaust veður á
leiðinni heim, mikið særok og 8-10
vindstig. Sjaldan höfum við verið
eins fegnir að hafa fast land und-
ir fótum og þegar við náðum inn
á Djúpavog á miðnætti 17. júní,
og sjaldan verið eins þreyttir.
Sofíð var fram til hádegis næsta
dag, en þá var hafíst handa við
að þrífa og þurrka bátana og
gera við ýmislegt sem úrskeiðis
hafði farið.
Vegna veðurs vora bátamir
skildir eftir á Djúpavogi, en
áhafnimar flugu til Reykjavíkur
um kvöldið. Bátunum var síðan
siglt til Reykjavíkur nokkram vik-
um seinna.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 4. FEBRÚAR 1989 15