Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1989, Blaðsíða 4

K E F L A V m 1 K M 1 L 0 K S J ■ ■ 0 T T A
M A R A T u G A R 1 N S
Mynd: Steingrímur Eyfiörð
Elvis Presley og J ames
Dean voru fyrirmyndir
gagnfræðaskólaárum mínum í Keflavík
1956-59 var bærinn ekki fjölmennari en svo
að þá þekktust allir íbúamir meira eða minna.
Ekki til sá Keflvíkingur sem ekki þekkti „Óla
póst“, Ólaf Kjartansson sem starfaði hjá póst-
- SÍÐARI hluti
Meðal þess sem hreif
hina uppreisnargjörnu
unglinga í Keflavík á
þessum tíma voru
hugmyndir úr Þriðja ríki
Hitlers og leiddi af sér
stofnun
Pósistaflokksins, sem gaf
út blað, sem síðan var
bannað og ekki átti
flokkurinn heldur langt
líf fyrir höndum.
Eftir ÓLAF ORMSSON
inum við p>óstútburð, oftast á hjóli upp og
niður Hafnargötuna, maður kominn á miðj-
an aldur, kátur og vingjamlegur, í hans
augum allir jafnir, fór ekki í manngreinar-
álit, sonur Kjartans Ólafssonar, innheimtu-
manns hjá Rafveitunni. Of langt mál er að
telja upp í stuttri blaðagrein þá flölmörgu
Keflvíkinga sem settu svip á bæinn á mínum
unglingsámm í Keflavík, ég hef áður hér í
Lesbókinni minnst á nokkra þeirra, í tveim-
ur greinum.
Gagnfræðaskólaárin em enn sá tími sem
rétt er að fjalla örlítið nánar um. Ég hafði
áþuga á flestu öðra en því sem var að ger-
ast innan veggja skólastofunnar, enda
námsárangur eftir því. Helst að ég næði
einhveijum árangri i sögu, landafræði, stíl,
málfræði eða náttúmfræði. Ég fékk lengst
af 1-2 í aðaleinkunn í náttúmfræði þar til
ég var tekinn í yfírheyrslu, að mig minnir
hjá Bjama Halldórssyni, og sagt að þannig
gæti þetta ekki gengið mikið lengur, að ég
tók tillit til slíkra athugasemda og á vor-
prófí náði ég allt í einu 7,5 í aðaleinkun og
var annar eða þriðji í röðinni í náttúmfræði
í mínum bekk, þriðja bekk B, og Bjami
taldi nú ljóst að líklega gæti ég bara orðið
góður námsmaður, skilyrði auðvitað að ég
liti í námsbækumar. Svo upptekinn var
maður af því að kynna sér það sem var að
gerast úti í þjóðlífínu, í útvarpi, blöðum,
skák, innlendum og erlendum stjómmáium,
að skólinn var raunar það sem skipti minnstu
máli. Heimurinn þar fyrir utan var minn
heimur, skólinn líkastur stofnun sem hefði
frelsi unglingsáranna. Ég vildi vera með
opinn huga, fijáls og kynnast á sem allra
skemmstum tíma því sem lífíð hafði upp á
að bjóða. Að baki var nám í Bamaskólanum
þar sem ríkti oft strangur agi, undir leið-
sögn kennara sem nemendur bám vissulega
virðingu fyrir, Vilborgar Auðunsdóttur,
Hermanns Eiríkssonar skólastjóra,
Hallgríms Th. Bjömssonar og þeirrá Fram-
nessystra Guðlaugar og Jónu. Síðan tók við
öryggisleysi unglingsáranna, þar sem borin
var lítil virðing fyrir kennumm og öllu yfir-
valdi. Óstöðug og áhrifagjöm ungmenni leit-
uðu sér fyrirmyndar meðal poppstjama,
kvikmyndaleikara og svo var þetta heimur
kjamorkusprengjunnar, ógnin mikla, heims-
styijöld eins og stöðugt yfírvofandi.
FATATÍSKAN SVIPUÐ OG NÚ
Eftir Hafnargötunni fóm áætlunarbílam-
ir frá Sérleyfísbílastöð Keflavíkur áleiðis til
Reykjavíkur, höfuðborgarinnar, þar sem allt
átti að gerast og ég sá ef til vill sjálfan
mig siljandi aftast í rútunni með ferðatösku
á hnjánum að halda út í hinn stóra heim.
Rokkið var að slá í gegn víða um lönd, Bill
Hailey, Elvis Presley, Tommy Steel ásamt
minni spámönnum, Little Richard, Paul
Anka, Ricky Nelson, Fats Domino, Connie
Francis og ótal mörgum öðmm vom að
koma fram á sjónarsviðið og heyrðust dag-
inn út og daginn inn í útvarpi vamarliðsins
á Keflavíkurflugvelli. Vinsældalisti þeirra
ára var leikinn aftur á bak og áfram; ungl-