Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1989, Blaðsíða 14

beið við veiðihúsið. í þessari leit
okkar þótti mér eftirtektarvert
hversu Hallddor — sem ekki er
nema ellefu ára gamall — var
athugull og glöggur á ýmislegt
það sem við vorum að leita eftir.
Ég held að það stuðli að auknum
þroska bama og sé hluti af æski-
legu uppeldi að gefa bömunum,
þó ekki sé nema stöku sinnum,
kost á ferðalögum um óbyggðir
og vegleysur. Landakortið með
blýants- og pennastrikum var
okkar leiðarvísir. Örsjaldan sáum
við móta fyrir gömlum bflförum.
Var þess varla von vegna þess
að undangengið veður hefur slétt-
að yfír eldri hjólför. Til að byija
með ókum við að Stóralóni og
Bjöm reyndist glöggur við að
„lesa sig áfram" eftir kortinu. Við
snérum nú við og ókum norður
með fjalli sem kortið segir að nái
774 m hæð y.s. Þar af brúninni
horfðum við niður og norður yfír
Lónakvíslina og sáum framhald
vegarins í grónum bakkanum hin-
um megin. Við þurftum ekki að
leita lengur og talstöðvarsamband
var haft við hitt fólkið. Ég til-
kynnti að vegurinn væri fundipn
og við mundum koma til lóðsa
þau.
Greitt var ekið aftur af stað
upp yfír ósinn og að Lónakvíslar-
bakka_þar sem bflförin höfðu áður
sést. Ég fór út úr bflnum til að
athuga aðstæður til yfírferðar.
Þegar ég gekk þar út á eyrina
sökk ég upp undir hné í sand-
bleytunni. Vatnsmagnið var hér
ekki til trafala heldur kvíslarbotn-
inn sem á stöku stað var gljúpur
og laus í sér. Fljótlega tókst okk-
ur að fínna þokkalegt vað nokkru
neðar.
Það gekk tafarlítið að komast
yfír kvíslina en brátt hurfu öll
hjólför í gáróttan og næstum
gróðurlausan sandinn. Dálitlar
tafir urðu við að fínna framhald
leiðarinnar og fengu bensínbflam-
ir frí frá slíkum könnunarútúr-
krókum. Fáum km ofar þar sem
kvíslin féll á eyrum í opnu gili
fundum við veginn á ný og héma
á grónum bala var þokkalegt
tjaldstæði sem áður var búið að
segja mér frá.
Héma á suðurbakka Lónakvísl-
ar gerði Sigurþór rétt í því að
draga upp pela og hlutu þar sum-
ir kærkomna hressingu. En aðrir
þeir sem töldu sig meiri ábyrgð
bera urðu að afþakka slíkt enn
um stund. Hér sagði ég fólkinu
að það væri alveg öruggt að við
fyndum réttu leiðina, en það væri
aðeins spuming um það eitt hve
langan tíma það tæki, því við viss-
um ekki fyrirfram hve mikið
þyrfti að leita fýrir sér. Sumir
tóku nú að brosa með bjartari
augum framan í svartan sandinn.
Kortin voru skoðuð og okkur virt-
ist sem það væri um 5 km leið
að suðvesturtotunni á Langasjó.
Ákveðið var að taka stefnuna
nokkuð til hægri við Sveinstind
og fast við hægri endann á dökk-
um klettafjöllum er við töldum
vera Hrútabjörg. En svona einfalt
var málið ekki, því oft þurfti að
sveigja framhjá hæðum og taka
skyndiákvarðanir um það hvaða
skörð yrðu næst valin inn á milli
fjallanna. Eftir nokkuð tafarlítinn
akstur komum við svo þvert á
stikuðu leiðina sem liggur inn á
Breiðabak (og þaðan í Botnaver
við Vatnajökul). Við beygðum inn
á stikuðu leiðina til hægri og inn-
an skamms vorum við nú stödd
vestan Sveinstindar (sem er hæsta
fjall á þessum slóðum 1090 m
y.s.) og við suðvesturtotuna á
Langasjó (sem áður var nefnt
Skaftárvatn).
Þegar hér var komið sögu var
klukkan orðin tvö. Var nú — með
smá kaffihléi — ekið svo sem
(stikuð) leið liggur fram með
Hellnaá. Græni fjallgarður var nú
á hægri hönd en Hellnafjall til
vinstri og svo tók við fjallið Grett-
ir. Þar var ætlunin að aka út af
stikuðu leiðinni t.v. og komast þar
í milli Grettis og Blautulóna. Ég
hafði búist við því að þar yrði að
leita fyrir sér með akstursleið. en
margreynist öðru vísi en ætlað
hefur verið því nú birtist vel
greinilegur og margekinn afleggj-
ari að Blautulónunum. Lónin eru
aðeins tvö þótt þau séu sýnd fjög-
ur á kortinu. Og þegar að eystra
lóninu var komið fengum við skýr-
ingu á því hvers vegna svona
mikið er ekið að vatninu. Fyrst
sáum við hvar ónotuð netadufl og
annar útbúnaður lá í hrúgu uppi
í landi, því næst hvar kaðlar lágu
hér og hvar út í vatnið og svo kom
í ljós að þar hafði verið lagður
talsverður fjöldi neta. Ég frétti
síðar að vötn þessi væru yfírfull
af smábleikju og nú væri brýnt
að grisja vötnin, þ.e. að veiða
nógu mikið upp úr þeim til þess
að sá físskur sem eftir yrði hefði
nóg rými og æti til að ná eðli-
legri stærð og þyngd. Ekki hefði
okkur Land- og Holtamönnum
öllum þótt netin vera klóklega
lögð en það kemur kannske ekki
að sök, því að ef vatnið er yfir-
fullt af bleikjum þá veiðist í netin
hvernig svo sem þau eru lögð.
Og svo gilda kannske önnur veiði-
lögmál þama en í Veiðivötnum
norðan Tungnaár. Einhver lét þau
orð falla, eftir að við höfðum séð
svona mörg vötn á afrétti Skaft-
ártungumanna, að þau væru hér
hin fomu Fiskivötn Skaftfellinga
en ekki norðan Tungnaár í Veiði-
vötnum.
Næst var ekið niðri í vatninu
með fjallið Gretti fast á vinstri
hönd og síðan beygt í hálfhring
Við Blautulón — GræniQallgarður að baki.
Kvislarlón — veiðihúsið er á miðri mynd.
Foss í Lónakvísl.
t.v. meðfram klettabelti sem er í
884 m hæð (y.s.). Leiðin lá síðan
um nokkuð mishæðótt land, m.a.
eftir „sandgili“, upp brekkur og
eftir fremur mjóum hrygg. Héma
birtist okkur líkt og risastórt opið
landabréf Lakagígar og umhverfí
þeirra en það var landsvæði sem
þessum ferðahóp var kunnugt frá
sl. sumri. Við þessa sjón held ég
að einhver sérstök tilfínning hafí
gripið alla; ætli það hafi ekki ver-
ið einhver svipuð tilfinning og við
værum að heilsa vinum sem við
hefðum ekki séð í heilt ár. Veðrið
spillti nú heldur ekki þeirri ánægju
er fólst í því að skoða umhverfið.
Til vinstri voru Uxatindar sem eru
sérstakir í útliti og til hægri er
Gjátindur. í suðri var „gamall vin-
ur“ Leiðólfsfellið, en þar vestan
undir dvöldum við eina nótt sl.
sumar (1987).
Um það leyti sem tók að halla ,
undan til „suðurs" (?) var ekið
um sannkallaðan „gijótháls" og
vestan hafs var farið niður nokkuð
bratta, langa og eitthvað gijótuga
brekku. Við höfðum svo sem séð
það „svartara" áður í þessu ferða-
lagi hvað brattleika snertir. Þegar
niður kom var ég spurður að því
hvort við þyrftum að aka þessa
brekku upp aftur. Nokkru síðar
var ég spurður hvort það væri
ekki alveg ömggt að við þyrftum
ekki að aka þar upp til baka.
Um kl. fímm voram við komin
á fyrirhugaðan næturstað, Skæl-
inga. Engum ofsögum hafði verið
sagt um töfra og viðkunnanleg-
heit þess staðar. Þama era hraun-
bunkar, með sléttum gróðurflöt-
um og lækurinn liðaðist þar inn
á milli. Við völdum okkur náttstað
skammt frá kofunum og vestan
undir hraunhólunum við lækinn.
Allir munu hafa verið fegnir —
eftir alls kyns veður og akstur á
ógreiðfæra landi síðustu daga —
að komast í unaðsreit sem þennan
og fá í uppbót sólskin og næstum
logn. Fyrst minnst er á veðrið,
þá_ er ekki hægt að ætlast til þess
á íslandi, ef lagt er upp í margra
daga óbyggðaferð, að veðrið verði
eins og eftir pöntun. Með það í
huga hlýtur maður að kunna enn
betur að meta þá blíðviðrisdaga
sem manni era gefnir.
Þetta kvöld var ýmislegt rætt
og enn meira sungið. Meira að
segja laglaus maður, eins og sá
er þetta ritar, söng víst eitthvað
líka.
Höfundur er vaktmaöur í Gunnarsholti.
Hvað býður friðsæld sveitanna ferðamanninum?
Að safna orku
til að gefa af
„í hraða líðandi stundar er oft talað um, að fólk „brenni út“
— verði að hvíla sig og safna orku til að geta gefið frá sér — I
vinnu og einkalífi. Og víst er, að marga vantar túna til að geta —
í ró og næði — íhugað sín hjartans mál. Fólk veit almennt ekki
um þennan möguleika að geta komist í burtu frá öllu, sem þreyt-
ir það.“ Ferðablaðið er með Herbjörtu Pétursdóttur í simanum,
eina af þeim húsmæðrum í sveit, sem helgar sig því að taka á
móti ferðamönnum og skapa þeim góða sveitagistingu, hvíld,
afþreyingu og veita þeim upplýsingar um næsta nágrenni.
sér
Gististaður Herbjartar er gamla
prestssetrið að Melstað í Miðfirði,
sem þau prestshjónin eru búin að
leggja alúð við að endurnýja. Þar
er nú svefnpláss fyrir 14 manns,
tilvalið fyrir litla hópa eða stórar
fjölskyldur. „Húsið er á þremur
hæðum, með sex svefnherbergi,
tvö baðherbergi, stórt eldhús og
rúmgóða setustofu (við látum ekki
sofa í stofunni). Við eram með
bækur og tímarit — spil og leik-
föng fyrir inniverana — tvö ný
reiðhjól og nokkur bamahjól, ef
fjölskyldan vill hjóla um nágrenn-
ið. Þegar snjór er yfír eins og
núna, eru góðar byijendabrekkur
við bæinn, bæði fyrir skíði og
sleða.
— Helgardvöl getur verið dijúg
og það er notalegt í sveitinni að
vetrarlagi, við höfum þá líka betri
tíma til að sinna gestum okkar.
Við erum með fáeinar kindur og
Þessa mynd af Arngrími lærða
(prestur á Melstað 1568-1648)
er hægt að fá á Melstað.
Séð frá fjárhúsunuin, sem eru í þægilegri gönguleið frá gistiheim-
ilinu.