Lesbók Morgunblaðsins - 16.09.1989, Side 8

Slæðudans.
Eftir Jóhönnu
Kristjónsdóttur
Við vorum boðin velkomin í skólann.
Nokkrir dagar
í ágúst á Tai wan
Hugleiðingar um kínverska óperu og pólitík
að er óhugsandi annað en að fara kvöldstund
og horfa á kínverska óperu hafi maður einu
sinni komist á bragðið. Þegar ég var á Taiw-
an fyrir tveimur árum var ég svo ljónheppin
að fá að fylgjast með uppfærslu elsta bekkjar-
ins í Óperuskóla Taipei á Snákakonunni.
Svo að nú sit ég mig ekki úr færi þegar ég
er hér öðru sinni. Kínversk ópera á afar lítið
skylt við hefðbundnar hugmyndir okkar um
óperu. Tónlistin skiptir öðru máli, hljóðin
eru framandleg og virka í fyrstu afkáraleg,
málning leikenda og hreyfingar eru aðalatr-
iðið og það sem skilar inntaki óperunnar til
áhorfanda.
Blævængjadansinn.
Að þessu sinni fórum við félagarnir
Andrew, Huan og ég að sjá „Strönd við
vatnið hvíta.“ Fyrst vorú sýndir þjóðdans-
ar og fimleikar og þó mér þætti til um
það allt beið ég samt í mestri eftirvænt-
ingu eftir lokaatriði kvöldsins, sem var
óperan. Þessar sýningar eru einkum fyrir
erlenda ferðamenn á Taiwan og svo brá
við að eftir því sem leið á óperuna fækkaði
í salnum, ellegar menn lögðu sig einfald-
lega til svefns ef þeir kunnu ekki við að
stika út.
Ég minntist þess hvað ég kveið fyrir
að fara á Snákakonuna um árið og gat
varla ímyndað mér að hún héldi áhuga.
Þá varð mér til happs að aðstoðarskóla-
stjóri óperuskólans veitti mér fyrir sýning-
una tilsögn í því hvernig kínversk ópera
væri uppbyggð, hvað hreyfingamar,
augnatillitin og síðast en ekki síst hvað
málning persóna og gervi þýddu. Ég hygg
að það sé nokkurn veginn bráðnauðsynlegt
að vita þó ekki væri nema smátt lítið um
þetta, því að annars getur óperan áreiðan-
Díabló, hið kínverska jó-jó, er hvort
tveggja í senn dans og Gmleikar.
8