Lesbók Morgunblaðsins - 30.09.1989, Side 8
í Aðalvík er hvorki
sjoppa né sjónvarp. En
þar syndir.silungur í
vötnum, fjöllin standa á
haus og ball á nokkurra
ára fresti. Þar er stressið
víðsfjarri og við borðum
rúsínulummur í
morgimmat
í rannsóknarferð á eyðibýli
víburarnir vakna syngjandi á morgnana og
fara aldrei að sofa fyrren á miðnætti. Við erum
á hjara veraldar, í Aðalvík á Hornströndum,
þar sem fjöllin og veðrin ríkja ein.
Þar sem aldrei gerist neitt.
Rétt einsog á grísku eyjunni Castelorizo,
þarsem við gistum í fyrra. Það gerist ekkert
nema þú gerir það sjálfur. Og þó.
Það hleypur tófa í fjörunni og það siglir
bátur inn víkina og leitar vars. Sjómennimir
gera að fiskinum um borð og múkkinn sting-
ur sér eftir æti. Það er álftahreiður með þrem
risastórum eggjum inn við Vatn og svo er
harmóníkubal! á laugardaginn. Kannski er
hér ball á fimm ára fresti.
Texti og myndir:
Elísabet K. Jökulsdóttir
FjöllAHvolfi
Við förum í fjallgöngu upp ægilega bratt
fjall. Fikrum okkur eftir nær lóðréttri renni-
braut sem breskir hermenn lögðu fyrir áratug-
um, svo hægt yrði að koma járnbraut upp
fjallið. A leiðinni upp er mjög gott að hvíla
sig með því að horfa á fjöllin á hvolfi.
„Það er einsog fjöllin séu að koma í áttina
tii mín,“ segir Garpur.
„Þau eru öll á hvolfi," segir Jökull, þarsem
hann stendur á haus.
„Þið eruð sjálfir á hvolfi,“ segir Kristjón
og hvetur bræður sína áfram.
Þegar komið er á toppinn, hverfur þreytan
og útsýnið fyltir útí líkamann. Og húsin eru
svo skrítilega lítil að hægt er að stinga þeim
í vasann. Það sést næstum allaleið til Græn-
Gefst upp ... aldrei...
Hildur Ýr við rannsóknir í Aðalvík
iands, þar sem ísbimirnir búa og út við sjón-
deildarhringinn er fragtari á leið með timbur
og appelsínur.
Mér finnst alltaf að öll skip hljóti að vera
full af appelsínum. Það er mikiu kaldara
uppi á fjailinu en niðri í byggð. Við borðum
nestið okkar, en nesti er hápunktur hverrar
ferðar.
Heimabakað brauð með reyktum silungi
eða hnetusmjöri, rúsínulummur og epli og
kakó úr litlu tvíburabrúsunum.
Kristjón finnur sér strax læk tilað stífla
og búa til fossa í. Undarlegt hvað mannskepn-
an hefur mikla þörf fyrir að breyta. Lítill
ískaldur ijallaiækur, sem hefur runnið í þess-
um farvegi í áratugi, breytir um svip og hef-
ur bætt á sig fossi sem breytir hljóði lækjarins.
Drangajökull blasir við, og ótal fjöll og firð-
ir svo langt sem augað eygir. Einhversstaðar
á að vera leynihellir, þar sem hermennirnir
hafa falið riffla. Það er sama hvað ég rek
mikinn áróður, byssur eru alltaf jafn spenn-
andi. Samt hef ég komist upp með það að
gefa þeim ekki byssur.
Hvernig væri að fara og finna þennan
helli og alla þessa riffla.
En það er hvít þoka að læðast um á fjall-
inu. Ef við gengjum lengra hlytum við að
fara fram af Ritnum, sem slútir þverhníptur
fram í Isafjarðardjúp og þarsem langafarnir
forðum sigu eftir eggjum. Við leggjum því
af stað niður fj allið og þokan í humátt á eft-
ir. Kristjón, Garpur og Jökull setjast á fjalls-
brúnina tilað bíða eftir þokunni, og hverfa
inní hana en þokan lætur ekki að sér hæða.
Þeir gefast upp og láta sig rúlla niður.
Brunað í Spíttbát
Við lögðum af stað í bíti morguns, þar sem
allar góðar ferðir hefjast. Þræddum fyrir firði
og út firði, leitum uppi örnefni á landakortinu
tilað drepa tímann. Finnum Garpsijörð á ieið-
inni, sem Garpur finnst mesti munur en Jök-
ull er ekki sáttur við. En fékk uppreisn æru
þegar hann barði augum flall Ólafs Kárason-
ar, sjálfan Drangajökul.
Siluðumst upp á heiðar, sem önduðu fortíð
og göldrum og öllum þeim sem hlutu að hafa
orðið úti eða tínt grös endur fyrir löngu.
Systkinin Garpur, Jökull og Hildur Ýr sitja í
aftursætinu. En Kristjón bætist í hópinn á
Isafirði. Þau eru orðin þreytt eftir ferðina,
búin að syngja allar vísur sem þau kunna og
Frúin í Hamborg búin að kaupa allt sem
hugurinn girnist.
Þegar við loksins komum á Isaijörð um
kvöidið, tekur Sigga Ragnars á móti okkur
af sinni alkunnu gestrisni og reiðir fram dýr-
indis jurtakryddað lambalæri og hvergi er
betra að gista en í gamla húsinu á Smiðju-
götu 5.
Daginn eftir tökum við Fagranesið (Fagg-
ann) yfir ísafjarðardjúp til Aðalvíkur. Það eru
landar okkar á leið í sumarhúsin sín og túrist-
ar auðþekktir á lopapeysum, svo önnum kafn-
ir að ljósmynda fuglabjörgin að ég efast um
að þeir sjái einn einasta fugl. Sumir ætla að
tjalda í einhverri eyðivík eða ganga suður
Strandir, enn aðrir eru bara í dags-skoðunar-
ferð um Hornstrandir, þetta hrikafagra lands-
iag sem miðnætursólin dekrar við yfir há-
sumarið.